Web - Windows - iPhone
Me miratim të Shtëpisë Universale të Drejtësisë, botuesit i kanë eliminuar nëntitujt që i qenë shtuar botimit të parë të Ardhjes së Drejtësisë Hyjnore në vitin 1939 dhe, në vend të saj, kanë përgatitur një pasqyrë të lëndës, të bazuar në parimin e evidentimit të temave hap pas hapi, siç jepen në libër.
ParathëniePanoramë e komunitetit Bahá'í amerikanoverior: Sukseset, përgjegjësitë dhe e ardhmja e lavdishme
Vitaliteti i komunitetitPozita e veçantë e komunitetit amerikanoverior Bahá'í
Motori e modeli i parë për komunitetet Bahá'í tëThirrje për të fituar virtytet që u nevojiten Bahá'í-ve amerikanoveriorë për të përmbushur fatin e tyre
Një paralajmërim lidhur me të metat e amerikanoveriorëve
Rëndësia e çrrënjosjes së ceneve kombëtare të trashëguara
Kultivimi i cilësive shpirtërore thelbësore për të gjitha planet mësimore, për projektet e tempullit e për planet financiare
HyrjeThirrje për përmbushjen e aspektit material të detyrës së Amerikës, nga i cili varen sukseset e ardhshme
Sfida e TempullitShqyrtimi i mundësive dhe planifikimi i metodave për
shtrirjen e konsolidiminRëndësia e bashkëpunimit me institucionet Bahá'í e
me besimtarët vendasThirrje rinisë për të ndihmuar në arritjen e qëllimeve
Rëndësia e veçantë e PanamasëSigurime për suksesin e komuniteteve Bahá'í të Amerikës Veriore në shpalosjen e Tabelave të 'Abdu'l-Bahá-it lidhur me Planin Hyjnor
Sigurimet e 'Abdu'l-Bahá-it për fatin e Amerikës së Veriut
Besimi i Shoghi Effendiut te Bahá'í-të amerikanoveriorë
Pjesë nga Shkrimet e Bahá'u'lláh-ut, që ndihmojnë në kryerjen e detyrave të shumta
Pozita e lartë e njerëzve të Bahá-itParalajmërime e këshilla lidhur me fundin e një epoke
Rëndësia parësore e mësimitQë në vitet e para të misionit të tij si Ruajtësi i Kauzës së Perëndisë i caktuar në mënyrë hyjnore, Shoghi Effendi-u u bëri Bahá'í-ve të Amerikës Veriore një dhuratë shumë të posaçme, duke u drejtuar atyre një varg mesazhesh frymëzuese e nxitëse, në të cilat përcaktonte me kujdes detyrat që ata ftoheshin të kryenin dhe vinte në dukje raportin midis këtyre synimeve e përmbushjes së fatit të tyre si instrumenta të zgjedhur për zbatimin e Planit Hyjnor të 'Abdu'l-Bahá-it.
Nga të gjitha këto komunikime, ndoshta ai që lidhej më drejtpërdrejt me jetën e Bahá'í-t individual qe Ardhja e Drejtësisë Hyjnore, e shkruar më 1938, në të cilën Ruajtësi parashtroi kërkesat shpirtërore për arritjen e suksesit në çdo veprimtari për të çuar përpara Besimin. Një theks i veçantë vihej jo vetëm në faktorët e pakapshëm që lidhen me jetën e brendshme të shpirtit, por gjithashtu në marrëdhëniet njerëzore e shoqërore që duhen kultivuar e bërë pjesë e pandarë e jetës së përditshme të çdo Bahá'í.
Duke përshkruar me një saktësi të habitshme sëmundjet themelore nga të cilat vuan shoqëria amerikane, si dhe duke treguar rrjedhën e mundshme të ngjarjeve botërore të destinuara të krijojnë sfida e mundësi të reja për kombin amerikan, Shoghi Effendi-u në këtë mesazh të mahnitshëm përcaktoi qartë rolin që Bahá'í-të amerikanë do të ftoheshin të luanin në vitet që do të vinin.
Sot, kur shumë nga thëniet profetike të 'Abdu'l-Bahá-it dhe të Shoghi Effendi-ut lidhur me Amerikën kanë një domethënie e kuptim më të thellë se asnjëherë më parë në ndikimin e tyre mbi veprimtaritë e besimtarëve amerikanë, është veçanërisht e udhës të bëhet një botim i ri i Ardhjes së Drejtësisë Hyjnore, në mënyrë që çdo Bahá'í-u t'i jepet mundësia që, nga një studim i vëmendshëm i faqeve të tij, të fitojë një kuptim më të qartë për qëllimin e vërtetë të Besimit tonë, për fatin shpirtëror të Amerikës dhe për mënyrën sesi besimtari individual ftohet të japë ndihmesën e tij për përmbushjen e këtij fati, si në frontin e brendshëm ashtu edhe në shërbimin jashtë vendit.
Pol Henej [Paul Haney]Të dashurve të Perëndisë dhe shërbëtoreve të të Mëshirshmit anembanë Shteteve të Bashkuara e Kanadasë.
Të shumëdashur vëllezër e motra në dashurinë e Bahá'u'lláh-ut:
Do të ishte me të vërtetë e vështirë të shpreh si duhet ndjenjat e gëzimit e të ngazëllimit të papërmbajtur që vërshojnë në zemrën time sa herë ndalem e mendoj për provat e vazhdueshme të energjisë dinamike që frymëzon zemrat e pionerëve trima të Rendit Botëror të Bahá'u'lláh-ut në zbatimin e Planit që u është besuar. Nënshkrimi i kontratës nga përfaqësuesit tuaj të zgjedhur kombëtarë, që shënon hapjen e fazës përfundimtare të veprës më të madhe të ndërmarrë nga pasuesit e Besimit të Bahá'u'lláh-ut në Perëndim, jo më pak se përparimi shumë shpresëdhënës që vihet në dukje në raportet e njëpasnjëshme të Komitetit të tyre Kombëtar të Mësimit, provon, pa pikë dyshimi, besnikërinë, energjinë dhe qëndrueshmërinë me të cilën ju po zhvilloni veprimtaritë e shumëfishta që përfshin domosdoshmërisht evolucioni i Planit Shtatëvjeçar. Në të dy aspektet e tij, dhe në të gjitha hollësitë e tij, ai po ndiqet me rregull e përpikmëri shembullore, me efektshmëri të vazhdueshme e me shpejtësi të lavdërueshme.
Mendjemprehtësia e mahnitshme që kanë treguar në këta muajt e fundit përfaqësuesit kombëtarë të besimtarëve amerikanë, siç provohet nga masat e njëpasnjëshme që ata kanë marrë, është e barabartë me mbështetjen besnike, të padiskutueshme e bujare, të dhënë prej të gjithë atyre që ata përfaqësojnë, në çdo fazë kritike e në çdo hap të ri përpara, në kryerjen e detyrave të tyre të shenjta. Një bashkëveprim kaq i ngushtë, një bashkim kaq i plotë, një harmoni e shoqëri e tillë e vazhdueshme midis faktorëve të ndryshëm që ndikojnë në jetën organizative dhe përbëjnë strukturën bazë të çdo komuniteti Bahá'í që funksionon si duhet, është një dukuri që ofron një kontrast mahnitës me prirjet shkatërrimtare që manifestojnë në mënyrë aq tragjike elementet kontradiktore të shoqërisë së sotme. Ndërsa çdo sprovë e dukshme, me të cilën urtia e pamatur e të Gjithëfuqishmit e gjykon të nevojshme të brengosë komunitetin e Tij të zgjedhur, shërben vetëm për të provuar përsëri solidaritetin e tij thelbësor e për të konsoliduar forcën e tij të brendshme, secila prej krizave të mëpasme në fatet e një epoke dekadente tregon në mënyrë më bindëse sesa ajo e mëparshmja ndikimet gërryese që po minojnë me shpejtësi vitalitetin dhe po shkatërrojnë themelet e institucioneve të tij në rënie.
Për të tilla demonstrime të ndërhyrjeve të një Providence gjithnjë syhapur, ata që e njejësojnë veten me Komunitetin e Emrit Më Të Madh duhet të ndjehen përjetësisht mirënjohës. Nga çdo shenjë e re e bekimit të Tij të pashtershëm, nga njëra anë, dhe e sprovës së Tij, nga ana tjetër, ata s'mund të nxjerrin veçse shpresë e kurajë të pafund. Të gatshëm për të kapur çdo rast që ofrojnë rrokullisjet e rrotës së fatit brenda Besimit të tyre, dhe pa iu frikësuar prespektivës së konvulsioneve që shpejt a vonë do të mbërthejnë në mënyrë të pashmangshme ata që kanë refuzuar të përqafojnë dritën e tij, ata [Bahá'í-të], dhe ata që do të punojnë pas tyre, duhet të çajnë përpara derisa proceset që tashmë janë vënë në lëvizje të kenë ezauruar forcën e tyre e të kenë dhënë ndihmesën e vet në lindjen e Rendit që tani lëvrin në barkun e një epoke të trazuar.
Këto kriza të përsëritura që, me denduri kërcënuese e me forcë të papërmbajtur, po godasin një pjesë gjithnjë e më të madhe të gjinisë njerëzore, duhet medoemos të vazhdojnë, edhe pse përkohësisht, të ushtrojnë në njëfarë mase ndikimin e tyre të kobshëm mbi një komunitet botëror që i ka shtrirë degëzimet e tij deri në skajet më të largëta të botës. Si munden fillimet e një përmbysjeje botërore, të cilat çlirojnë forca që po çrregullojnë kaq rëndë ekuilibrin shoqëror, fetar, politik e ekonomik të shoqërisë së organizuar, duke hedhur në kaos e konfuzion sisteme politike, doktrina raciale, koncepte sociale, standarte kulturore, shoqata fetare e marrëdhënie tregtare - si munden tronditje të tilla, në një shkallë kaq të gjerë, kaq të papara, të mos shkaktojnë reperkusione në institucionet e një Besimi në moshë kaq të njomë, mësimet e të cilit kanë lidhje të drejtpërdrejtë e jetësore me çdonjërën prej këtyre sferave të jetës e të sjelljes njerëzore?
S'është ndonjë çudi e madhe, pra, në qoftë se ata që mbajnë lart flamurin e një Besimi kaq të përhapur, të një Kauze kaq sfiduese, e shohin veten të ndikuar nga shtytja e këtyre forcave që trondisin botën. S'është për t'u habitur, në qoftë se ata shohin që, midis kësaj vorbulle pasionesh kontestuese, liria e tyre të cungohet, parimet e tyre të përçmohen, institucionet e tyre të sulmohen , motivet e tyre të shahen, autoriteti i tyre të rrezikohet, pohimet e tyre të hidhen poshtë.
Në zemrën e kontinentit Evropian, një komunitet, i cili, siç ka parashikuar 'Abdu'l-Bahái, është i destinuar, në saje të potencialeve të tij shpirtërore e të pozitës gjeografike, të rrezatojë shkëlqimin e dritës së Besimit mbi vendet rreth tij, është eklipsuar përkohësisht prej kufizimeve që një regjim, i cili ka keqkuptuar në mënyrë të trashë qëllimin dhe funksionin e tij, ka vendosur t'i imponojë. Mjerisht, tani zëri i tij është detyruar të heshtë, institucionet e tij janë shpërndarë, literatura e tij është ndaluar, arkivat e tij janë konfiskuar dhe takimet e tij janë pezulluar.
Në Azinë qendrore , në qytetin që gëzon shquarsinë e pashoqe që është zgjedhur nga `Abdu'l-Bahái si selia e të parit Mashrikul Azkar [Mashriqu'l-Adhkár] të botës Bahá'í, si dhe në qytetet e fshatrat e provincës së cilës i përket, Besimi i shtypur rëndë i Bahá'u'lláh-ut, si rezultat i vitalitetit të jashtëzakonshëm e unikal që ai ka shfaqur vazhdimisht gjatë disa dhjetëvjeçarëve, është në mëshirën e forcave të cilat, të alarmuara prej fuqisë gjithnjë e më të madhe të tij, janë tani të prirura ta reduktojnë atë në pafuqi totale. Tempulli i tij, edhe pse ende përdoret për qëllime të kultit Bahá'í, është shpronësuar, Asambletë e komitetet e tij janë shpërndarë, veprimtaritë e tij mësimore janë cunguar, veprimtarët e tij kryesorë janë internuar, dhe jo pak prej përkrahësve të tij më entuziastë, burra e gra, janë burgosur.
Në tokën e tij të lindjes, në të cilën ndodhet pjesa dërrmuese e pasuesve të tij - një vend, kryeqyteti i të cilit është përshëndetur nga Bahá'u'lláh-u si "nëna e botës" dhe "agimi i gëzimit të njerëzimit", - një pushtet civil zyrtarisht ende i paçliruar nga ndikimet paralizuese të një kleri të mykur, fanatik e të korruptuar në mënyrë revoltuese, vazhdon pareshtur fushatën e tij të shtypjes kundër pasuesve të një Besimi, të cilin për gati një shekull është përpjekur pa sukses ta zhdukë. Indiferent ndaj së vërtetës që anëtarët e këtij komuniteti të pafajshëm e të nxjerrë jashtë ligjit mund të kërkojnë me të drejtë të renditen ndër njerëzit më të çinteresuar, më kompetentë e më të zjarrtë që duan vendlindjen e tyre, dhe duke përçmuar ndjenjën e tyre të lartë të qytetarisë botërore, të cilën përkrahësit e një nacionalizmi ekstrem e të ngushtë kurrë nuk mund të shpresojnë ta vlerësojnë, një pushtet i tillë refuzon t'i japë një Besimi, që e shtrin jurisdiksionin e tij shpirtëror mbi rreth gjashtëqind komunitete lokale dhe që ua kalon në numër pasuesve të Besimit të Krishterë, Hebraik ose Zoroastrian në atë vend, të drejtën e nevojshme legale për të zbatuar ligjet e veta, për të administruar punët e veta, për të drejtuar shkollat e veta, për të kremtuar festat e veta, për të shpërndarë literaturën e vet, për të kryer me solemnitet ritet e veta, për të ngritur godinat e veta dhe për të ruajtur pasuritë e veta.
E tani kohëve të fundit edhe në vetë Tokën e Shenjtë, zemrën e qendrën nervore të një Besimi mbarëbotëror, flakët e urrejtjes raciale, të luftës vëllavrasëse, të terrorizmit të pacipë kanë ndezur një zjarr të madh që ndërhyn rëndë, nga njëra anë, me atë vërshim pelegrinësh, që përbën forcën jetësore të asaj qendre, dhe pezullon, nga ana tjetër, projektet e ndryshme që kishin filluar lidhur me ruajtjen dhe zgjerimin e zonave rreth vendeve të Shenjta që janë të vendosura në to. Siguria e komunitetit të vogël të besimtarëve që banojnë aty, përballë valës në rritje të paligjësisë, është rrezikuar, statusi i tij si komunitet asnjanës e i veçantë është mohuar në mënyrë të tërthortë dhe liria e tij për kryerjen e riteve të caktuara është cunguar. Një seri sulmesh kriminale, të alternuara me shpërthime të një fanatizmi të egër, si racial dhe fetar, që kanë përfshirë udhëheqësit si dhe pasuesit e të tre Besimeve kryesore në atë vend të trazuar, kanë kërcënuar herë pas here të ndërpresin të gjitha komunikimet normale si brenda kufijve të tij dhe me botën e jashme. Por megjithëse gjendja ka qenë e rrezikshme, Vendet e Shenjta Bahá'í, objekt adhurimi i një Besimi të përbotshëm, janë ruajtur si për mrekulli, megjithë numrin dhe pozicionin e ekspozuar të tyre, edhe pse nga jashtë dukej sikur nuk kishin asnjë mjet mbrojtjeje.
Një botë, e copëtuar prej pasionesh kundërvënëse e që po shpërbëhet në mënyrë të rrezikshme nga brenda, e sheh veten të konfrontuar, në një epokë kaq kritike të historisë së saj, nga sukseset në rritje të një Besimi foshnjor, Besim që nganjëherë duket sikur tërhiqet në kontradiktat e kësaj bote, ngatërrohet në konfliktet e saj, eklipsohet nga hijet e saj që dendësohen dhe mposhtet nga vala në rritje e pasioneve të saj. Në vetë zemrën e tij, brenda djepit të vet, në vendin e Tempullit të vet të parë e të nderuar, në njërën prej qendrave të veta më parë të lulëzuara e potencialisht të fuqishme, Besimi ende i paemancipuar i Bahá'u'lláhut duket me të vërtetë sikur është tërhequr para vërshimit të forcës së dhunës e të pështjellimit, viktimë e të cilit po bie gjithnjë e më shumë njerëzimi. Nga jashtë duket sikur kështjellat e një Besimi të tillë, njëra pas tjetrës e nga dita në ditë, gjithnjë e më shumë po izolohen, po sulmohen e po pushtohen. Ndërkohë që dritat e lirisë dridhen e fiken, që gjëmimi i grindjes bëhet çdo ditë e më i fortë, që zjarret e fanatizmit ndizen me një egërsi gjithnjë e më të madhe në gjokset e njerëzve, që të ftohtit e afetarisë zvarriset pamëshirë në shpirtin e njerëzimit, gjymtyrët e organet që përbëjnë trupin e Besimit të Bahá'u'lláh-ut duken, në këtë ose atë masë, si të prekura nga ndikimet paralizuese që tani kanë mbërthyer tërë botën e qytetëruar.
Sa qartë e dukshëm janë provuar tani fjalët e mëposhtme të 'Abdu'l-Bahá-it: "Errësira e gabimit që ka mbuluar Lindjen e Perëndimin po ndeshet, në këtë cikël kaq të madh, me dritën e Udhërrëfimit Hyjnor. Shpatat dhe ushtat e saj janë shumë të mprehta e shpuese; ushtria e saj tepër e etur për gjak". "Në këtë ditë", shkruan Ai në një pasazh tjetër, "forcat e të gjithë krerëve të feve janë të prirura drejt shpërbërjes së bashkëvëllazërisë së Mëshirëplotit dhe shkatërrimit të Ndërtesës Hyjnore. Ushtritë e botës, qofshin materiale, kulturore apo politike, po shpërthejnë nga çdo anë sulmet e tyre, sepse Kauza është e madhe, shumë e madhe. Madhështia e saj është, në këtë ditë, e qartë dhe e dukshme në sytë e njerëzve".
E vetmja kështjellë e rëndësishme që ka mbetur, krahu i fuqishëm që ende ngre lart flamurin e Besimit të pamposhtur, s'është veçse komuniteti i bekuar i pasuesve të Emrit Më të Madh në kontinentin amerikanoverior. Për veprat e tij dhe në sajë të mbrojtjes së sigurt të dhuruar nga një Providencë e gjithëfuqishme, ky organ i shquar i trupit të komuniteteve gjithmonë ndërvepruese të Bahá'í-ve të Lindjes e të Perëndimit, meriton të konsiderohet në mbarë botën si djepi dhe si fortesa e Rendit të Ri Botëror të së ardhmes, i cili është në të njëjtën kohë premtimi dhe lavdia e Dispensacionit që lidhet me emrin e Bahá'u'lláh-ut.
Ai që është i prirur të nënvleftësojë pozitën unike që i është dhënë këtij komuniteti, ose të verë në dyshim rolin që ky do të luajë në ditët që do të vinë, le të mendojë për nëntekstin e këtyre fjalëve plot kuptim e tepër ndriçuese të thëna nga 'Abdu'l-Bahá-i, drejtuar atij në kohën kur fatet e botës, që rënkonte nën barrën e një lufte shkatërrimtare, kishin arritur pikën më të ulët. "Kontinenti i Amerikës", shkruante Ai në mënyrë aq domethënëse, "është, në sytë e të vetmit Perëndi të vërtetë, toka ku do të revelohen shkëlqimet e dritës së Tij, ku do të zbulohen misteret e Besimit të Tij, ku do të jetojë drejtësia dhe ku do të mblidhen njerëzit e lirë".
Komuniteti i besimtarëve në kontinentin amerikanoverior - dikur motori e modeli i parë i komuniteteve të ardhme që Besimi i Bahá'u'lláh-ut është destinuar të ngrejë anembanë Hemisferës Perëndimore, - megjithë errësirën që mbizotëron, e ka treguar tashmë aftësinë e vet për t'u shquar si pishtari i asaj drite, bartësi i atyre mistereve, treguesi i asaj drejtësie e tempulli i asaj lirie. Për çfarë drite tjetër mund të aludojnë këto fjalë të cituara më lart, veç dritës së lavdisë së Epokës së Artë të Besimit të Bahá'u'lláh-ut? Çfarë misteresh mund të ketë soditur 'Abdu'l-Bahá-i, veç mistereve të atij Rendi Botëror embrional, që tani po zhvillohet brenda mitrës së Administratës së Tij? Çfarë drejtësie, veç drejtësisë mbretërinë e së cilës vetëm ajo Epokë e ai Rend mund ta vendosë? Çfarë lirie, veç lirisë të cilën vetëm proklamimi i sovranitetit të Tij mund ta dhurojë kur të vijë koha?
Komuniteti i shtytësve të organizuar të Besimit të Bahá'u'lláh-ut në kontinentin amerikan - pasardhësit shpirtërorë të lajmëtarëve të një Epoke heroike, që me vdekjen e tyre shpallën lindjen e atij Besimi, - duhet nga ana e vet të shpallë, jo me vdekjen e tyre, por përmes një jete plot sakrifica, atë Rend Botëror të premtuar, guaskën e destinuar të mbajë atë gur të paçmuar, qytetërimin botëror, të cilin vetëm Besimi mund ta lindë. Ndërsa komunitetet simotra të tij po përkulen nën erërat e stuhishme që i rrahin ato nga çdo anë, ky komunitet, i mbrojtur prej dekreteve të pandryshueshme të Urdhëruesit të gjithëfuqishëm dhe duke marrë mbështetje të vazhdueshme prej mandatit me të cilin Tabelat e Planit Hyjnor e kanë veshur, është tani i angazhuar për të hedhur themelet e për të mbështetur rritjen e atyre institucioneve që duhet të shpallin afrimin e asaj Epoke që është e destinuar të shohë lindjen dhe ngritjen e Rendit Botëror të Bahá'u'lláh-ut.
Një komunitet, relativisht i papërfillshëm nga pikëpamja numerike; i ndarë prej distancash të mëdha si nga vatra e Besimit të tij dhe nga toka ku jeton shumica dërrmuese e bashkëbesimtarëve të tij; i privuar nga burimet materiale kryesore dhe pa përvojë e shquarsí; pa dije për besimet, konceptet e zakonet e atyre popujve e racave, prej të cilëve kanë dalë Themeluesit e tij shpirtërorë; krejt i panjohur me gjuhët në të cilat janë reveluar fillimisht Librat e tij të shenjta; i detyruar të mbështetet vetëm në një përkthim të papërshtatshëm fragmentesh të shkurtra nga literatura që përmban ligjet, doktrinat dhe historinë e tij; i nënshtruar qysh nga foshnjëria ndaj provash tepër të rënda, që disa herë kanë çuar në humbjen e disa prej anëtarëve të tij më të shquar; i detyruar të luftojë qysh nga fillimet e veta e në një masë gjithnjë e më të madhe, me forcat e korrupsionit, të shthurrjes morale e të paragjykimit të rrënjosur thellë - një komunitet i tillë, në më pak se gjysmë shekulli dhe pa ndonjë ndihmë nga asnjë prej komuniteteve simotra, qoftë në Lindje ose në Perëndim, në saje të fuqisë qiellore me të cilën një Mjeshtër plot dashuri e ka pajisur bujarisht, i ka dhënë përparimit të Kauzës që ka përqafuar një shtytje të fuqishme, që arritjet e përbashkëta të bashkëbesimtarëve të vet në Perëndim nuk e kanë arritur dot.
Ç'komunitet tjetër, mund të pyetet pa ndrojtje, ka shërbyer për të përcaktuar modelin dhe për t'i dhënë një shtytje fillestare atyre institucioneve administrative që përbëjnë pararojën e Rendit Botëror të Bahá'u'lláh-ut? Ç'komunitet tjetër ka qenë i aftë të tregojë me një qëndrueshmëri të tillë mendjemprehtësinë, disiplinën, vendosmërinë e hekurt, zellin e këmbënguljen, përkushtimin e besnikërinë, kaq të nevojshme për ngritjen e zgjerimin e mëtejshëm të strukturës, brenda së cilës këto institucione që po lindin mund të shumohen e të piqen? Ç'komunitet tjetër ka dhënë prova se është frymëzuar nga një vizion kaq fisnik, ose se dëshiron të ngrihet në lartësi të tilla vetmohimi, ose se është i gatshëm të arrijë një solidaritet aq të madh, sa të jetë në gjendje të ngrejë, brenda një kohe kaq të shkurtër e gjatë viteve të tilla kritike, një godinë që meriton të konsiderohet si ndihmesa më e madhe e Perëndimit për Kauzën e Bahá'u'lláh-ut? Ç'komunitet tjetër mund të pretendojë me të drejtë se ka arritur, me përpjekjet e veçuara të njërit prej anëtarëve të tij të përvuajtur, të sigurojë besnikërinë spontane të një pjesëtari të Familjes Mbretërore ndaj Kauzës së tij dhe të marrë të tilla dëshmi të mahnitshme të shkruara për të vërtetën e saj? Ç'komunitet tjetër ka treguar atë largpamësi, atë aftësi oranizuese, atë zell entuziast, që kanë lejuar vendosjen dhe shumimin, në të gjithë territorin e tij, të këtyre shkollave fillestare, të cilat, me kalimin e kohës, nga njëra anë do të shndërrohen në qendra të fuqishme të mesimit Bahá'í, ndërsa nga ana tjetër do të krijojnë një tokë pjellore rekrutimi për të pasuruar e konsoliduar trupën e tij të mësimit? Ç'komunitet tjetër ka nxjerrë pionierë që kombinojnë në një shkallë të tillë cilësitë thelbësore të trimërisë, të përkushtimit, të këmbënguljes, të vetëmohimit e të devocionit të pakufishëm, të cilat i kanë shtyrë ata të braktisin shtëpitë e tyre, të lënë gjithçka kishin, të shpërndahen nëpër sipërfaqen e globit dhe të ngrejnë në skajet më të largëta flamurin fitimtar të Bahá'u'lláh-ut? Kush tjetër veç anëtarëve të këtij komuniteti ka fituar shquarsinë e përjetshme të të qënit i pari që ka lëshuar thirrjen e Ja Bahá'ul Abhá [Yá Bahá'u'l-Abhá] në qendra e territore të tilla tepër të rëndësishme e shumë të përhapura, si në vetë zemrën e perandorive Britanike e Franceze, në Gjermani, në Lindjen e Largme, në Shtetet Ballkanike, në vendet Skandinave, në Amerikën Latine, në Ishujt e Paqësorit, në Afrikën e Jugut, në Australi e në Zelandën e Re, dhe tani së fundi në Shtetet Balltike? Kush tjetër veç po këtyre pionierëve është treguar i gatshëm t'i përvishet punës, të tregojë durim dhe të sigurojë fondet e nevojshme për përkthimin e botimin, në jo më pak se dyzet gjuhë, të literaturës së tyre të shenjtë, shpërndarja e së cilës është një parakusht thelbësor për çdo fushatë mësimi të organizuar në mënyrë efektive? Ç'komunitet tjetër mund të pretendojë se ka luajtur një rol vendimtar në përpjekjet mbarëbotërore që janë bërë për mbrojtjen dhe zgjerimin e territoreve rreth e qark vendeve të tij të shenjta, si dhe për blerjen paraprake të trojeve për selitë e ardhshme të institucioneve të tij ndërkombëtare në qendrën e tij botërore? Ç'komunitet tjetër mund të pretendojë, për nderin e tij të përjetshëm, se ka qenë i pari që ka formuluar statutet e veta, kombëtar e lokale, duke përcaktuar kështu vijat themelore të kodeve të ngjashme të destinuara për të rregulluar veprimtaritë, për të përcaktuar funksionet dhe për të mbrojtur të drejtat e institucioneve të veta? Ç'komunitet tjetër mund të mburret se ka fituar e, në të njëjtën kohë, ka siguruar legalisht bazat e zotërimeve të veta kombëtare, duke hapur kështu rrugën për një veprim të ngjashëm nga ana e komuniteteve të tij lokale? Ç'komunitet tjetër ka arritur shquarsinë supreme që ka nxjerrë, shumë kohë para se ndonjëri prej komuniteteve të tij simotra ta kishte menduar një mundësi të tillë, dokumentet e nevojshme që sigurojnë njohjen, si nga autoritet federale dhe nga ato të shteteve, të Asambleve të tij Shpirtërore dhe të zotërimeve të tij kombëtare? Dhe, së fundi, ç'komunitet tjetër ka pasur privilegjin, dhe ka siguruar mjetet, për të ndihmuar nevojtarët, për të mbrojtur kauzën e të shtypurve dhe për të ndërhyrë aq energjikisht për ruajtjen e godinave e të institucioneve Bahá'í në vende të tilla si Persia, Egjipti, Iraku, Rusia e Gjermania, ku bashkëbesimtarëve të tij u është dashur, kohë pas kohe, t'i nënshtrohen përndjekjes së egër raciale e fetare?
Një karakteristikë e tillë e pashoqe dhe e shkëlqyer shërbimesh, që shtrihet për një periudhë prej afro njëzet vjetësh dhe që ndërthuret ngushtë me interesat e fatet e një sektori kaq të gjerë të komunitetit mbarëbotëror Bahá'í, meriton të renditet si një kapitull i paharrueshëm në historinë e Periudhës Formuese të Besimit të Bahá'u'lláh-ut. E përforcuar dhe e pasuruar, siç është, nga kujtimi i arritjeve të hershme të besimtarëve amerikanë, një kronikë e tillë përbën në vetvete një dëshmi bindëse të aftësisë së tyre për të mbajtur denjësisht përgjegjësitë që çdo detyrë mund t'u imponojë atyre në të ardhmen. Do të ishte gati e pamundur të mbivlerësohej rëndësia e këtyre shërbimeve të shumëfishta. Të çmosh si duhet vlerën e tyre dhe të tregosh me hollësi meritat e rrjedhojat imediate të tyre, kjo është një detyrë të cilën vetëm një historian i ardhshëm Bahá'í mund ta kryejë si duhet. Tani për tani, unë mundem vetëm të shpreh bindjen time të thellë se një komunitet i aftë për të kryer vepra të tilla, për të treguar një shpirt të tillë, për t'u ngritur në lartësi të tilla nuk mund veçse të zotërojë tashmë mundësi të tilla që do ta bëjnë të aftë të kërkojë, kur të vijë koha, të drejtën e vet për t'u shpallur krijuesi e mbështetësi kryesor i Rendit Botëror të Bahá'u'lláh-ut.
Por sado madhështore të ketë qenë kjo kronikë, që në disa prej aspekteve të saj të kujton aktet e trimërisë me të cilat lajmëtarët e agimit të Epokës Heroike shpallën lindjen e vetë Besimit, detyra që lidhet me emrin e këtij komuniteti të privilegjuar jo vetëm nuk po i afrohet kulmit të vet, por vetëm sapo ka filluar të shpaloset. Ajo që besimtarët amerikanë kanë arritur brenda afro pesëdhjetë vjetëve s'është veçse një grimcë, në krahasim me madhësinë e detyrave që qëndrojnë para tyre. Gjëmimet e asaj përmbysjeje katastrofike, të cilat do të shpallin, në të njëjtën kohë, grahmat e vdekjes të rendit të vjetër dhe dhimbjet e lindjes të të riut, tregojnë si afrimin e palëkundur dhe përgjërimin që ngjallin ato detyra.
Vendosja faktike e Rendit Administrativ të Besimit të tyre, ngritja e skeletit së tij, artimi i instumentave të tij dhe konsolidimi i institucioneve të tij ndihmëse, ishte detyra e parë që iu besua atyre, si komunitet i organizuar, i thirrur në jetë nga Testamenti dhe sipas udhëzimeve të 'Abdu'l-Bahá-it. Këtë detyrë fillestare ata e kryen me gatishmëri, besnikëri e energji të mahnitshme. Sapo krijuan e bashkërenduan mjetet e ndryshme të nevojshme për zbatimin frytdhënës të çdo politike që ata do të dëshironin të ndërmerrnin më pas, ata iu përveshën, me po aq zell e përkushtim, detyrës tjetër më të guximshme për të ngritur superstrukturën e një godine, gurin e themelit të së cilës e kishte vendosur Vetë 'Abdu'l-Bahá-i. Dhe kur kjo vepër u krye, ky komunitet, duke iu përgjigjur thirrjeve të zjarrta, këshillave e premtimeve të shënuara në Tabelat e Planit Hyjnor, vendosi të ndërmerrte edhe një detyrë tjetër, e cila nga përmasat e nga potenciali shpirtëror me siguri do të errësojë të gjitha veprat që ata kanë kryer deri më sot. Duke nisur me entuziasëm të pashuar e me kurajo të pamposhtur Planin Shtatëvjeçar, si hapi i parë konkret drejt përmbushjes së misionit të caktuar në ato Tabela epokale, ata iu përveshën, në një frymë të përtërirë përkushtimi, detyrës së dyfishtë, kryerja e së cilës, shpresohet, do të koincidojë me festimin e njëqind vjetorit të lindjes së Besimit të Bahá'u'lláh-ut. Plotësisht të vetëdijshëm se çdo avancim në stolisjen e jashtme të godinës së tyre madhështore do të ndikonte drejtpërsëdrejti në përparimin e fushatës së mësimit të ndërmarrë prej tyre në kontinentin amerikan, të Veriut e të Jugut, dhe duke e kuptuar se çdo fitore në fushën e mësimit, nga ana e vet, do të lehtësonte e do të shpejtonte punën për përfundimin e Tempullit të tyre, ata tani po vazhdojnë, me kurajë e besim, përpjekjet për të kryer, në të dy fazat e tij, detyrimet e veta sipas Planit, zbatimit të të cilit ata i janë përkushtuar.
Por le të mos mendojnë ata se plotësimi i Planit Shtatëvjeçar, duke koinciduar me mbushjen e shekullit të parë të epokës Bahá'í, shënon përfundimin ose ndërprerjen e punës që Dora e pagabueshme e të Gjithëfuqishmit po i drejton të kryejnë. Fillimi i shekullit të dytë të epokës Bahá'í duhet të zbulojë panorama më të gjera, të shënojë kalimin në faza të mëtejshme dhe ndërmarrjen e planeve që shkojnë më larg se çdo plan i konceptuar gjer më sot. Në qoftë se detyrat e përgjegjësitë që u ka ngarkuar atyre Autori i Planit Hyjnor do të plotësoheshin tërësisht e me nder, atëherë Plani mbi të cilin është përqëndruar vëmendja tani, aspiratat dhe burimet e mbarë komunitetit të besimtarëve amerikanë do të duhej të shiheshin thjesht si një fillim, si një provë force, si një gur kalimi drejt një kryqëzate edhe më të madhe.
Në fakt, plotësimi i Planit të tanishëm nuk mund të japë më tepër sesa formimin e të paktën një qendre në secilën prej Republikave të Hemisferës Perëndimore, ndërsa detyrat e caktuara në ato Tabela kërkojnë një shtrirje më të gjerë dhe nënkuptojnë përhapjen e një numri më të madh e më përfaqësues anëtarësh të komunitetit Bahá'í të Amerikës Veriore në tërë sipërfaqen e Botës së Re. Pra, është padyshim misioni i besimtarëve amerikanë të çojnë përpara në shekullin e dytë punën e lavdishme të filluar në vitet e fundit të të parit. Vetëm kur të kenë luajtur rolin e tyre në drejtimin e veprimtarive të këtyre qendrave të izoluara e që sapo u kanë dalë krahët dhe t'i kenë ndihmuar të rritin kapacitetin e tyre për të ngritur ato vetë institucione, lokale e kombëtare, të ndërtuara në mënyrë të pavarur, vetëm atëherë ata mund të ndjehen të kënaqur se kanë kryer si duhet detyrimet e tyre të ngutshme që u ka caktuar Plani i 'Abdu'l-Bahá-it i reveluar në mënyrë hyjnore.
Nuk duhet menduar për asnjë çast se kryerja e një detyre që ka për qëllim shumimin e qendrave Bahá'í dhe dhënien e ndihmës e të udhëheqjes së nevojshme për vendosjen e Rendit Administrativ të Besimit Bahá'í në vendet e Amerikës Latine, realizon në tërësinë e saj skemën e përfytyruar nga 'Abdu'l-Bahá-i për këto vende. Një studim, edhe i sipërfaqshëm, i këtyre Tabelave që përmbajnë Planin e tij do të zbulonte menjëherë se horizonti veprimtarisë së tyre shtrihet tej kufijve të Hemisferës Perëndimore. Me kryerjen në fakt të detyrave e përgjegjësive të tyre ndëramerikane, misioni i tyre ndërkontinental hyn në fazën e tij më të lavdishme e vendimtare. "Në çastin që ky Mesazh Hyjnor", ka shkruar vetë 'Abdu'l-Bahá-i, "do të çohet prej besimtarëve amerikanë nga brigjet e Amerikës dhe do të përhapet në kontinentet e Evropës, të Azisë, të Afrikës e të Australazisë, gjer në Ishujt e Paqësorit, ky komunitet do të gjendet i vendosur fort në fronin e një sundimi të përjetshëm".
Dhe kushedi që, kur kjo detyrë kolosale të jetë kryer, atyre nuk do t'u ngarkohet një mision edhe më i madh, më i mahnitshëm, i pakrahasueshëm në shkëlqimin e tij dhe i paracaktuar për ta prej Bahá'u'lláh-ut? Lavditë e këtij misioni janë të një shkëlqimi të tillë verbues, rrethanat që i shoqërojnë kaq të pabesueshme dhe ngjarjet bashkëkohore, me kulmin e të cilave ai lidhet ngushtë, në një gjendje të tillë të rrjedhshme, saqë do të ishte e parakohshme të përpiqeshim, në kohën e sotme, për ndonjë përshkrim të saktë të tipareve të tij. Mjafton të thuhet se prej trazirës e telasheve të këtyre "viteve të fundit" do të lindin mundësi të papara dhe do të krijohen rrethana të paparashikueshme, që do t'i lejojnë, madje do t'i shtyjnë, zbatuesit fitimtarë të Planit të 'Abdu'l-Bahá-ít që, nëpërmjet rolit që ata do të luajnë për shpalosjen e Rendit të Ri Botëror, të shtojnë dafina të freskëta në kurorën e shërbimit të tyre në pragun e Bahá'u'lláh-ut.
As duhet lejuar të kalojë pa u vënë re ndonjë prej mundësive të shumta, e të një karakteri krejt të ndryshëm, që evolucioni i vetë Besimit, qoftë në qendrën e tij botërore ose në kontinentin amerikanoverior, ose edhe në krahinat më të largëta të tokës, duhet të krijojë, duke i ftuar sërish besimtarët amerikanë të luajnë një rol jo më pak të shquar se ai që kanë luajtur më parë me ndihmesat e tyre kolektive për përhapjen e Kauzës së Bahá'u'lláh-ut. Unë, tani për tani, mundem vetëm të citoj me ç'më vjen ndërmend disa prej këtyre mundësive që bien më tepër në sy, në një përpjekje për të dhënë një pasqyrë të mundësive të së ardhmes: zgjedhja e Shtëpisë Ndërkombëtare të Drejtësisë dhe vendosja e saj në Tokën e Shenjtë, si qendra administrative e shpirtërore e botës Bahá'í, bashkë me formimin e degëve të saj ndihmëse e të institucioneve dytësore; ngritja graduale e filialeve të ndryshme të Mashrikul Azkarit [Mashriqu'l-Adhkár] të Parë të Perëndimit dhe çështjet e koklavitura që kanë të bëjnë me ngritjen e zgjerimin e bazave strukturore të jetës së komunitetit Bahá'í; kodifikimi dhe përhapja e porosive të Librit Më Të Shenjtë, që bëjnë të nevojshëm formimin, në vende të caktuara të Lindjes, të gjykatave të ligjit Bahá'í, të ndërtuara si duhet e të njohura zyrtarisht; ndërtimi i Mashrikul Azkarit të Tretë të botës Bahá'í në rrethinat e qytetit të Teheranit, i cili duhet të pasohet nga ngritja e një Shtëpie Adhurimi të ngjashme në vetë Tokën e Shenjtë; çlirimi i komuniteteve Bahá'í nga prangat e ortodoksisë fetare në vende të tilla islamike si Persia, Iraku dhe Egjipti, si dhe njohja pastaj nga autoritet civile në këto shtete e statusit të pavarur dhe e karakterit fetar të Asambleve Kombëtare e Lokale Bahá'í; masat parandaluese e mbrojtëse, që duhen projektuar, bashkërenduar e zbatuar për t'iu kundërvënë forcës së sulmeve të pashmangshme që përpjekjet e organizuara të organizatave kishtare të emërtimeve të ndryshne do të ndërmarrin hap pas hapi e do t'i vazhdojnë pareshtur; dhe, e fundit, por jo më pak e rëndësishme, numri i madh i çështjeve që duhen përballuar, pengesat që duhen kapërcyer dhe përgjegjësitë që duhen marrë, për t'i dhënë mundësi këtij Besimi të sprovuar në vështirësi të kalojë përmes fazave të mëtejshme të një errësire të thellë, të një shtypjeje aktive e të emancipimit të plotë, që nga ana e tyre do të çojnë në njohjen e tij si besim i pavarur që gëzon statusin e barazisë së plotë me fetë simotra, gjë që do të pasohet nga vendosja dhe njohja e tij si Fe shtetërore, e cila nga ana e saj duhet t'i hapë rrugën fitimit prej tij të të drejtave e prerogativave të lidhura me shtetin Bahá'í që të funksionojë me pushtet të plotë, fazë kjo që duhet të arrijë më në fund kulmin me lindjen e Konfederatës Bahá'í që do të marrë energji tërësisht nga fryma e Bahá'u'lláh-ut e do të veprojë vetëm në përputhje të drejtpërdrejtë me ligjet e parimet e Tij.
Unë kam besim se besimtarët amerikanë, ashtu siç iu përgjigjën thirrjes së 'Abdu'l-Bahá-it për mësimin, që përmbahet në Tabelat e Tij, do ta pranojnë pa ngurrim sfidën që u ofrojnë këto mundësi dhe, me trimërinë, këmbënguljen dhe efektshmërinë e tyre tradicionale, do t'i përgjigjen asaj në mënyrë të tillë që të konfirmojë para gjithë botës titullin dhe rangun e tyre si ndërtues pararojë të institucioneve më të fuqishme të Besimit të Bahá'u'lláh-ut.
Miq të shumëdashur! Edhe pse detyra është e gjatë dhe e vështirë, por çmimi që Dhuruesi Bujaríplotë ka zgjedhur për t'ju dhënë juve është aq i çmuar, sa asnjë gjuhë ose pendë nuk është në gjendje ta vlerësojë si duhet. Edhe pse qëllimi për të cilin ju tani përpiqeni është aq i largët dhe ende i fshehur nga sytë e njerëzve, por premtimi për të është i ngulitur fort në thëniet e famshme e të pandryshuara të Bahá'u'lláh-ut. Edhe pse rruga që Ai ka hapur për ju duket ndonjëherë sikur humbet në hijet kërcënuese që rrethojnë tani këtë njerëzim të kapitur, por drita e pashuar që Ai ka bërë të shkëlqejë vazhdimisht mbi ju jep një ndriçim të tillë sa asnjë mjegull tokësore nuk mund të eklipsojë kurrë llamburitjen e saj. Ndonëse të pakët në numër e të kufizuar në përvojën, në aftësitë e në burimet tuaja, por Forca që shtyn përpara misionin tuaj është e pakufishme në shtrirje dhe e pallogaritshme në fuqinë e saj. Edhe pse armiqtë që çdo shpejtim i përparimit të misionit tuaj ka për të ngritur do të jenë të egër, të shumtë e të pamëshirshëm, por Ushtritë e padukshme, të cilat, në rast se këmbëngulni, do të vërshojnë, siç është premtuar, për t'ju ndihmuar, do t'ju bëjnë më në fund të aftë që t'i mposhtni shpresat e armiqve dhe t'i asgjësoni forcat e tyre. Edhe pse bekimet përfundimtare që duhet të kurorëzojnë kryerjen e misionit tuaj janë të padyshimta dhe premtimet Hyjnore që ju janë dhënë janë të patundura e të pandryshueshme, por masa e shpërblimit të madh që do të korrë secili prej jush do të varet nga shkalla në të cilën përpjekjet tuaja të përditshme do të kenë kontribuar në përhapjen e atij misioni dhe në shpejtimin e triumfit të tij.
Miq të shumëdashur! Edhe pse e madhe është dashuria e admirimi im për ju, edhe pse jam i bindur për rolin e dorës së parë që ju mund të keni, dhe padyshim do të keni, si në sferën kontinentale dhe në atë ndërkombëtare të veprimtarisë e të shërbimit të ardhshëm Bahá'í, megjithatë unë mendoj se më bie detyra të them, në këtë rast, një fjalë paralajmërimi. Nderimi i zjarrtë, që aq shpesh e në mënyrë të merituar i është bërë aftësisë, shpirtit, sjelljes dhe rangut të lartë të besimtarëve amerikanë, si individualisht dhe si komunitet i organizuar, në asnjë rrethanë nuk duhet ngatërruar me karakteristikat dhe natyrën e popullit, nga i cili Perëndia i ka ngritur ata. Një dallim i qartë midis atij komuniteti dhe atij populli duhet bërë, dhe duhet mbrojtur vendosmërisht e pa frikë, nëse duam t'i japim hakun forcës transformuese të Besimit të Bahá'u'lláh-ut, përsa i përket ndikimit të saj mbi jetën e cilësitë e atyre që kanë vendosur të rreshtohen nën flamurin e Tij. Ndryshe, funksioni suprem e dallues i Revelacionit të Tij, i cili s'është tjetër veçse krijimi i një race të re njerëzish, do të mbetej tërësisht i panjohur e krejt në errësirë.
Sa shpesh Profetët e Perëndisë, pa përjashtuar as Vetë Bahá'u'lláh-un, kanë vendosur të shfaqen e të sjellin Mesazhin e tyre në vende dhe midis popujsh e racash në një kohë kur këta ose ndodheshin në rënie të shpejtë, ose kishin arritur tashmë humnerat më të thella të degratimit moral e shpirtëror. Varfëria e tmerrshme dhe mjerimi në të cilin ishin zhytur izrealitët nën sundimin poshtërues e tiranik të faraonëve, në ditët para eksodit të tyre prej Egjiptit nën udhëheqjen e Moisiut; tatëpjeta që kish marrë jeta fetare, shpirtërore, kulturore e morale e popullit çifut në kohën e shfaqjes së Jesu Krishtit; egërsia barbare, idhujtaría e imoraliteti flagrant, që për një kohë të gjatë kishin qenë tiparet më për të ardhur keq të fiseve të Arabisë dhe që i kishin mbuluar me aq turp ata, kur Muhameti u ngrit për të shpallur Mesazhin e Tij midis tyre; gjendja e papërshkrueshme e dekadencës, me korrupsionin, pështjellimin, intolerancën e shtypjen që e shoqëronin, si në jetën civile dhe fetare të Persisë, të përshkruara aq qartë nga penda e një numri të konsiderueshëm studiuesish, diplomatësh e udhëtarësh në kohën e Revelacionit të Bahá'u'lláh-ut - të gjitha këto flasin për këtë fakt themelor e të pashmangshëm. Të kundërshtosh duke thënë se vlerat e lindura, niveli i lartë moral, aftësia politike dhe arritjet sociale të çdo race ose kombi janë shkaku i shfaqjes midis tyre së cilësdo prej këtyre Llambave Hyjnore, kjo do të ishte një shtrembërim absolut i fakteve historike dhe do të çonte në një mohim të plotë të interpretimit të padyshimtë që u është dhënë atyre, me aq qartësi e forcë, prej Bahá'u'lláh-ut dhe 'Abdu'l-Bahá-it.
Ç'sfidë e madhe, duhet të jetë, pra, për ata që, duke qenë të racave e kombeve të tilla dhe duke iu përgjigjur thirrjes që kanë bërë këta Profetë, të angazhohen pa rezerva e të dëshmojnë me kurajo për të vërtetën e padyshimtë se nuk është për shkak të ndonjë epërsie raciale, të ndonjë aftësie politike apo virtyti shpirtëror që mund të zotërojë një racë ose komb, por rrjedhojë e drejtpërdrejtë e nevojave të tij urgjente, e degjenerimit të vajtueshëm dhe e zvetënimit të tij të pandreqshëm, që Profeti i Perëndisë ka dashur të shfaqet midis tyre dhe, duke e përdorur këtë si levë, të ngrejë gjithë racën njerëzore në një nivel më të lartë e më fisnik jetese e sjelljeje. Sepse pikërisht në rrethana e me mjete të tilla profetët, që prej kohërash që s'mbahen mend, kanë parapëlqyer e kanë mundur të tregojnë fuqinë e tyre shëlbuese për të ngritur nga thellësitë e poshtërimit e të mjerimit njerëzit e racës e të kombit të vet, duke u dhënë atyre aftësinë për t'u transmetuar pastaj racave e kombeve të tjera favorin shpëtues dhe ndikimin gjallërues të Revelacionit të tyre.
Në dritën e këtij parimi themelor duhet mbajtur gjithmonë parasysh, dhe as mundet kurrë ta theksosh sa duhet këtë, se shkaku parësor përse Báb-i dhe Bahá'u'lláh-u vendosën të shfaqeshin në Persi dhe ta bënin atë bartësen e parë të Revelacionit të tyre, ishte se nga të gjithë popujt e kombet e botës së qytetëruar ajo racë e ai komb, siç e ka përshkruar shpesh herë 'Abdu'l-Bahá-i, ishte zhytur në humnera të tilla të turpshme dhe kishte manifestuar një zvetënim kaq të madh, saqë midis vendeve të asaj kohe nuk mund të gjendej asnjë që të krahasohej me të. Sepse nuk mund të sillej provë më bindëse për të treguar shpirtin ripërtëritës që frymëzonte Revelacionet e shpallura nga Báb-i e Bahá'u'lláh-u, sesa fuqia e tyre për të transformuar atë që me të vërtetë mund të shihet si një prej popujve më të prapambetur, më frikacakë e më mbrapshtë në një racë heronjsh, të përshtatshëm për të bërë nga ana e vet një revolucion të ngjashëm në jetën e njerëzimit. Po të shfaqej midis një race ose kombi, që për vlerat e veta të brendshme dhe arritjet e larta të dukej se e meritonte privilegjin e paçmuar për t'u bërë bartësi i një Revelacioni të tillë, kjo do të pakësonte shumë në sytë e një bote jobesimtare efikasitetin e atij Mesazhi dhe do të cungonte tërësinë e forcës së tij të gjithëfuqishme. Kontrasti, i përshkruar në mënyrë aq mahnitëse në faqet e Tregimit të Nabilit, midis heroizmit që bëri të pavdekshme jetën e veprat e Lajmëtarëve të Agimit dhe degjenerimit e frikës së shpifësve e të persekutuesve të tyre është në vetvete një dëshmi tepër imprensionuese për të vërtetën e Mesazhit të Atij Që kishte rrënjosur një shpirt të tillë në gjoksin e dishepujve të Tij. Përballë provave dërrmuese, të paraqitura në mënyrë aq bindëse nga ai Tregim, çdo besimtar të asaj race do ta kishte të pamundur të pohonte se epërsia e vendit të tij dhe fisnikëria e lindur e popullit të tij ishin arsyet themelore për zgjedhjen e tij si bartësi i parë i Revelacioneve të Báb-it e të Bahá'u'lláh-ut.
Në një masë më të vogël ky parim duhet zbatuar medoemos në vendin që ka rivendikuar të drejtën për t'u parë si djepi i Rendit Botëror të Bahá'u'lláh-ut. Një funksion kaq i madh, një rol kaq fisnik mund të konsiderohet jo më i pakët se roli që kanë luajtur ata shpirtra të pavdekshëm, të cilët, me vetëmohimin e tyre sublim e me veprat e tyre të pashoqe, qenë përgjegjës për lindjen e vetë Besimit. Prandaj ata që do të kenë një rol aq mbizotërues në lindjen e atij qytetërimi botëror, i cili është pasardhësi i drejtpërdrejtë i Besimit të tyre, le të përfytyrojnë për një çast se, për ndonjë qëllim të fshehtë ose për arsye përsosurie të brendshme ose merite të veçantë, Bahá'u'lláh-u vendosi t'i japë vendit e popullit të tyre një shquarsí kaq aq të madhe e jetëgjatë. Pikërisht për shkak të të këqijave të dukshme që, pavarësisht nga vetitë e arritjet e tjera të mëdha të njohura të tij, për fat të keq ka shkaktuar në gjirin e tij një materializëm i tepruar e pengues, Autori i Besimit të tyre dhe Qendra e Besëlidhjes së Tij e kanë zgjedhur atë të jetë flamurtari i Rendit të Ri Botëror të parashikuar në shkrimet e tyre. Me mjete si këto, Bahá'u'lláh-u mund t'i demonstrojë më mirë një gjenerate moskokëçarëse forcën e Tij të gjithëfuqishme për të ngritur në gjirin e një populli të zhytur në një det materializmi, që është viktimë e formave më helmuese e më të vjetra të paragjykimit racial, dhe të njohur për korrupsionin politik, paligjësinë e shthurjen morale, burra e gra, të cilët me kalimin e kohës do t'i ilustrojnë gjithnjë e më shumë me shembuj ato virtyte thelbësore të vetëmohimit, të ndershmërisë morale, të dëlirësisë, të vëllazërimit pa kurrfarë diskriminimi, të disiplinës së shenjtë e të intuitës shpirtërore, që do t'i bëjnë ata të përshtatshëm për rolin mbizotërues që do të kenë në krijimin e atij Rendi Botëror e të atij Qytetërimi Botëror, për të cilin vendi i tyre, jo më pak se mbarë gjinia njerëzore, ka aq shumë nevojë. Në cilësinë e tyre, së pari, si themelues të njërës prej shtyllave më të fuqishme që mbështet godinën e Shtëpisë Universale të Drejtësisë, e pastaj si ndërtues pararojë të Rendit të Ri Botëror, për të cilin ajo Shtëpi do të jetë bërthama e pararendësja, ata do të kenë detyrën e privilegjin që të rrënjosin, demonstrojnë e zbatojnë ato parime binjake e aq të domosdoshme të drejtësisë e të rendit Hyjnor - parime, me të cilët janë në kontrast të trishtuar e të dukshëm korrupsioni politik e shthurja morale që stigmatizojnë gjithnjë e më shumë shoqërinë së cilës ata i përkasin.
Vërejtje si këto, sado të pakëndëshme e dëshpëruese, nuk duhet aspak të na bëjnë të mos shohim ato virtyte e cilësi inteligjence të lartë, rinie, iniciative të pakufi e vetëveprimi, që kombi në tërësinë e tij paraqet në mënyrë aq të spikatur dhe të cilat po pasqyrohen gjithnjë më shumë nga komuniteti i besimtarëve brenda tij. Nga këto virtyte e cilësi, si dhe nga eliminimi i të këqijave të përmendura më sipër, duhet të varen, në një shkallë shumë të gjerë, aftësia e atij komuniteti për të hedhur themele të shëndosha për rolin e ardhshëm të vendit në inaugurimin e Epokës së Artë të Kauzës së Bahá'u'lláh-ut.
Sa e madhe e marramendëse është, pra, përgjegjësia që peshon mbi brezin e sotëm të besimtarëve amerikanë, në këtë fazë të hershme të evolucionit të tyre shpirtëror e administrativ, për të shkulur, me çdo mjet që kanë, ato faje, zakone e prirje që kanë trashëguar nga kombi i vet, dhe për të kultivuar, me durim e me lutje, ato cilësi e karakteristika dalluese që janë aq të nevojshme për pjesëmarrjen e tyre efektive në veprën e madhe shëlbuese të Besimit të tyre. Duke mos mundur ende, për shkak të përmasave të ngushta të komunitetit të tyre dhe të ndikimit të kufizuar që ka ai në kohën e sotme, të ushtrojnë ndonjë efekt të dukshëm mbi masën e madhe të bashkatdhetarëve të tyre, le ta përqëndrojnë vëmendjen, tani për tani, te vetja e tyre, te nevojat e tyre individuale, tek të metat e dobësitë personale të tyre, pa harruar asnjëherë se çdo shtim i përpjekjeve nga ana e tyre do t'i armatosë ata më mirë për atë kohë që do të thirren për të shkulur, nga ana e vet, prirje të tilla të liga nga jeta dhe zemrat e tërësisë së bashkatdhetarëve të tyre. Atyre gjithashtu nuk duhet t'u shpëtojë fakti që Rendi Botëror, bazat e të cilit ata, si pararoja e gjeneratave të ardhshme Bahá'í të bashkatdhetarëve të tyre, po përpiqen të vendosin, kurrë nuk mund të ngrihet, nëse e gjersa pjesa dërmuese e popullatës së cilës i përkasin nuk do të jetë spastruar tashmë nga sëmundjet e ndryshme, shoqërore a politike qofshin , që tani i kanë prekur aq rëndë ata.
Duke shqyrtuar në tërësi nevojat më të ngutshme të këtij komuniteti, duke u përpjekur të gjej mangësitë më serioze që e pengojnë të kryejë detyrën e tij, dhe duke mbajtur gjithmonë parasysh natyrën e detyrës edhe më të madhe së cilës ai do të duhet t'i përvishet në të ardhshmen, unë e ndiej për detyrë të theksoj në mënyrë të veçantë dhe të tërheq posaçërisht e ngutësisht vëmendjen e gjithë grupit të besimtarëve amerikanë, të rinj ose të vjetër qofshin, të bardhë ose me ngjyrë, mësues ose administratorë, veteranë ose të porsaardhur, për ato që unë besoj vendosmërisht se janë kërkesat thelbësore për suksesin e deytrave që tani kërkojnë tërë vëmendjen e tyre. Edhe pse është shumë e rëndësishme të krijohen instrumentet e jashtme dhe të përsosen institucionet administrative, të cilat mund t'i përdorin për të kryer detyrën e tyre të dyfishtë në kuadrin e Planit Shatëvjeçar; edhe pse janë jetësore e të ngutshme fushatat që ata po ndërmarrin, skemat e projektet që ata po mendojnë, si dhe fondet që ata po mbledhin për zhvillimin efektiv të punës së Mësimit e për Tempullin, jo më pak të ngutshëm e jetësorë janë faktorët e papeshueshëm, shpirtërorë, të gërshetuar me jetën e tyre individuale e të brendshme dhe që shoqërojnë marrëdhëniet e tyre njerëzore e shoqërore, faktorë që kërkojnë shqyrtim të vazhdueshëm, vetëkontroll të pandërprerë e kërkime shpirtërore nga ana e tyre, që të mos ulet vlera ose të errësohet a harrohet nevoja jetike e tyre.
Nga këto parakushte shpirtërore të suksesit, që përbëjnë themelin shkëmbor, mbi të cilin duhet të mbështetet, në analizë të fundit, sigurimi i të gjitha planeve të mësimit, i projekteve të Tempullit dhe i skemave financiare, këto që vijojnë dalin në pah si mbizotëruese e jetësore, dhe anëtarët e komunitetit amerikan Bahá'í do të bënin mirë të thelloheshin. Nga shkalla në të cilën u përgjigjen këtyre kërkesave themelore, dhe nga mënyra sesi besimtarët amerikanë i plotësojnë ato në jetën e tyre individuale, në veprimtaritë administrative e në marrëdhëniet shoqërore, duhet të varet masa e bekimeve të shumta, që Zotëruesi Bujaríplotë mund t'u dhurojë të gjithë atyre. Këto kërkesa s'janë tjetër, veçse një ndjenjë e lartë ndershmërie morale në veprimtaritë e tyre shoqërore e administrative, pastërti absolute në jetën e tyre individuale dhe liri e plotë nga paragjykimet në marrëdhëniet e tyre me njerëz të një race, klase, bindjeje ose ngjyre të ndryshme nga të vetat.
E para u drejtohet posaçërisht, megjithëse jo vetëm atyre, përfaqësuesve të zgjedhur, qofshin lokalë, krahinorë ose kombëtarë, të cilët, në cilësinë e tyre si ruajtës e anëtarë të institucioneve të Besimit të Bahá'u'lláh-ut që po lindin, mbajnë mbi shpatulla përgjegjësinë kryesore për hedhjen e një themeli të patundur për atë Shtëpi Universale të Drejtësisë, e cila, siç e tregon emri i saj, duhet të jetë përfaqësuesja dhe ruajtësja e asaj Drejtësie Hyjnore, vetëm e cila mund të garantojë sigurimin e ligjit e të rendit dhe të vendosë mbretërinë e tyre në një botë krejt në rrëmujë. E dyta ka të bëjë kryesisht e drejtpërsëdrejti me rininë Bahá'í, e cila mund të japë një ndihmesë vendimtare për pjekurinë, pastërtinë dhe forcën shtytëse të jetës së komunitetit Bahá'í, dhe nga e cila duhet të varet se ç'rrugë do të marrë në të ardhmen fati i saj, si dhe shpalosja e plotë e potencialeve që i ka dhuruar Perëndia. E treta duhet të përbëjë shqetësimin e ngutshëm, të përgjithshëm e kryesor të të gjithëve e të anëtarëve të ndryshëm të komunitetit Bahá'í, të çdo moshe, rangu, përvoje, klase ose ngjyre, sepse të gjithë, pa përjashtim, duhet të përballojnë pasojat e tij përvëluese dhe askush, sado që të ketë përparuar në këtë drejtim, nuk mund të pretendojë se e ka shkarkuar plotësisht peshën e përgjegjësive të rënda që sjell kjo me vete.
Çiltëria në sjellje, një ndjenjë e përhershme drejtësie të pandryshueshme, e paerrësuar nga ndikimet demoralizuese që një jetë e korruptuar politike manifeston në mënyrë aq të dukshme; një jetë e virtytshme, e kulluar dhe e shenjtë, e panjollosur dhe e paerrësuar nga gjëra të pahijshme, vese, modele të rreme, të cilat një kod moral gjysmak i toleron, i përjetëson e i nxit; një vëllazëri e çliruar nga ajo rritje kanceroze e paragjykimit racial, i cili po gllabëron organet jetësore të një shoqërie tashmë të dobësuar - këto janë idealet, që besimtarët amerikanë, që sot e tutje, individualisht e përmes një veprimi të harmonizuar, duhet të përpiqen të përhapin si në jetën e tyre private dhe në atë publike, ideale të cilat janë forcat shtytëse kryesore që mund të shpejtojnë në mënyrën më efektive marshimin e institucioneve, të planeve e të ndërmarrjeve të tyre, që mund të ruajnë nderin dhe integritetin e besimit të tyre dhe të kapërcejnë çdo pengesë që mund të ndeshin në të ardhmen.
Kjo çiltëri në sjellje, që nënkupton drejtësi, paanësi, vërtetësi, ndershmëri, objektivitet, siguri e besueshmëri, duhet të shquajë çdo fazë të jetës së komunitetit Bahá'í. "Bashkudhëtarët e Perëndisë", ka deklaruar Vetë Bahá'u'lláh-u, "janë, në ketë ditë, tharmi që duhet të fermentojë popujt e botës. Ata duhet të tregojnë besueshmëri të tillë, vërtetësi e këmbëngulje të tillë, vepra e karakter të tillë që gjithë njerëzimi të mund të përfitojë prej shembullit të tyre". "Betohem për Atë Që është Oqeani Më i Madh!" pohon Ai gjithashtu, "Në vetë frymën e shpirtrave të tillë të pastër e të shenjtëruar janë të fshehura potenciale të mëdha. Kaq të mëdha janë këto potenciale, sa ato ushtrojnë ndikimin e tyre mbi të gjitha gjërat e krijuara". "Shërbëtor i vërtetë i Perëndisë në këtë ditë është ai", ka shkruar Ai në një pasazh tjetër, "i cili, sikur të kalonte përmes qytetesh prej ari e argjendi, as do të denjonte t'u hidhte sytë atyre, dhe zemra e të cilit do të mbetej e pastër dhe e pandotur nga çfarëdo gjërash që mund të shihen në këtë botë, qofshin mallra apo thesare. Betohem për Diellin e së Vërtetës! Fryma e një njeriu të tillë është e pajisur me fuqi dhe fjalët e tij me forcë tërheqëse". "Për Atë Që shkëlqen mbi Agimin e shenjtërisë!" ka reveluar Ai në mënyrë edhe më shprehëse, "Sikur tërë bota të kthehej në argjend e ar, asnjë njeri për të cilin mund të thuhet se me të vërtetë është ngjitur në qiellin e besimit e të sigurisë nuk do të denjonte as t'i hidhte sytë, e jo më ta merrte e ta mbante atë.... Ata që banojnë në faltoren e Perëndisë e janë ulur në fronet e lavdisë së përjetshme, edhe po të jenë duke vdekur urie do të refuzojnë të zgjatin dorën e të rrëmbejnë në rrugë të paligjshme pronën e të afërmit të tyre, sado i poshtër e pa vlerë të jetë ai. Duke manifestuar Veten e Tij, qëllimi i të vetmit Perëndi të vërtetë është t'i bëjë thirrje gjithë njerëzimit për vërtetësi e sinqeritet, për mëshirë e besnikëri, për nënshtrim e përulje ndaj Vullnetit të Perëndisë, për durim e shpirtmirësi, për ndershmëri e urti. Synimi i Tij është të veshë çdo njeri me mantelin e një karakteri të padjallëzuar dhe ta stolisë atë me ornamentin e veprave të shenjta e të mëdha". "Ne i kemi këshilluar të gjithë të dashurit e Perëndisë të kujdesen që cepi i rrobës Sonë të shenjtë të mos ndyhet me baltën e veprimeve të paligjshme ose të njolloset me pluhurin e një sjelljeje të qortueshme". "Veproni me drejtësi, o njerëz të Bahá-it", kështu i këshillon Ai ata, "Kjo është, me të vërtetë, porosia që ju ka dhënë Ky i munduar dhe dhurata e parë e vullnetit të Tij të padetyruar për secilin prej jush". "Një karakter i mirë", shpjegon Ai, "është, me të vërtetë, rroba më e mirë që Perëndia u ka dhënë njerëzive. Me të Ai stolis tempujt e të dashurve të Tij. Për jetën Time! Drita e një karakteri të mirë ia kalon dritës së diellit e shkëlqimit të saj". "Një akt i vetëm drejtësie ka fuqi të tillë sa mund ta ngrejë pluhurin lart tej qiellit të qiejve. Ai mund të këpusë çdo lidhje dhe ka fuqinë që të përtërijë forcën që është shuar e zhdukur.... Jini të çiltër, o njerëz të Perëndisë, jini të çiltër; jini të drejtë, jini të drejtë.... Thuaj: O njerëz të Perëndisë! Ato që mund të sigurojnë fitoren e Atij që është e Vërteta e Përjetshme, ushtritë e përkrahësit e Tij mbi tokë, janë shkruar në Librat e Shkrimet e shenjta dhe janë të qarta e të dukshme si dielli. Këto ushtri janë veprat e drejta, një sjellje e karakter që janë të pranueshme në sytë e Tij. Kush ngrihet, në këtë Ditë, për të ndihmuar Kauzën Tonë, dhe thërret në ndihmë ushtritë e një karakteri të denjë e të një sjelljeje të drejtë, ndikimi që do të rrjedhë nga një veprim i tillë, me siguri, do të përhapet në botën mbarë". "Përmirësimi i botës", thotë një deklaratë tjetër, "mund të arrihet me anë të veprave të kulluara e të mëdha, me një sjellje të lavdërueshme e të hijshme". "Jini të ndershëm ndaj vetes e ndaj të tjerëve", kështu i këshillon Ai ata, "që provat e drejtësisë të mund të revelohen përmes veprave tuaja midis besimtarëve Tanë besnikë". "Ndershmëria", ka shkruar Ai gjithashtu, "është më e rëndësishmja midis virtyteve njerëzore. Vlerësimi i të gjitha gjërave duhet të varet medoemos prej saj". Dhe përsëri, "Jini të ndershëm në gjykimin tuaj, ju njerëz me zemër që kupton! Atij që është i padrejtë në gjykimin e tij i mungojnë karakteristikat që dallojnë pozitën e njeriut". "Zbukurojini gjuhët tuaja, o njerëz, me vërtetësi", i këshillon më tej Ai, "dhe stolisini shpirtrat tuaj me ornamentin e ndershmërisë. Kini mendjen, o njerëz, të mos silleni pabesisht me cilindo qoftë. Jini të besuarit e Perëndisë midis krijesave të Tij dhe emblemat e bujarisë së Tij në mes njerëzve të Tij". "Le të jetë syri juaj i dëlirë", është një tjetër këshillë, "dora juaj besnike, gjuha juaj e vërtetë dhe zemra juaj e ndriçuar". "Ji stoli për fytyrën e së vërtetës", është një vërejtje tjetër, "kurorë në ballin e besnikërisë, shtyllë mbështetëse e tempullit të ndershmërisë, frymë jete për trupin e njerëzimit, flamur i ushtrive të drejtësisë, yll ndriçues në horizontin e virtytit". "Le të jenë ndershmëria e mirësjellja stolia juaj", është edhe një vërejtje tjetër; "mos i lejoni vetes të privoheni nga rroba e durimit dhe e drejtësisë, që shijet e ëmbla të shenjtërisë të përhapen nga zemrat tuaja në të gjitha gjërat e krijuara. Thuaj: Kini mendjen, o njerëz të Bahá-it, të mos ecni në rrugët e atyre që fjalët u ndryshojnë nga veprat. Përpiquni të bëheni të aftë për t'u shfaqur popujve të tokës shenjat e Perëndisë dhe për të pasqyruar porositë e Tij. Le të bëhen veprimet tuaja udhëheqje për mbarë njerëzimin, sepse fjalët e shumicës së njerëzve, qofshin me pozitë të lartë ose të ulët, ndryshojnë nga sjellja e tyre. Pikërisht përmes veprave tuaja ju mund të dalloheni nga të tjerët. Përmes tyre shkëlqimi i dritës suaj mund të përhapet mbi gjithë tokën. Lum njeriu që e dëgjon këshillën Time dhe i zbaton porositë e dhëna prej Atij që është i Gjithdijshmi, Urtíploti".
"O ushtri e Perëndisë!" shkruan 'Abdu'l-Bahá-i, "Nëpërmjet mbrojtjes dhe ndihmës së dhuruar nga Bukuria e Bekuar - u bëftë fli jeta ime për të dashurit e Tij - ju duhet të silleni në mënyrë të tillë, që të mund të shquheni e të shkëlqeni si dielli në mes shpirtrave të tjerë. Në qoftë se ndonjëri prej jush hyn në një qytet, ai, në saje të sinqeritetit, të çiltërsisë e të dashurisë, të ndershmërisë e të besnikërisë, të vërtetësisë e të dashamirësisë së tij ndaj të gjithë popujve të botës, duhet të bëhet një qendër tërheqëse, në mënyrë që njerëzit e atij qyteti të thonë: "Ky njeri është pa diskutim një Bahá'í, sepse figura e tij, sjellja e qëndrimi i tij, morali, natyra dhe prirjet e tij pasqyrojnë atributet e Bahá'í-ve". Para se të keni arritur këtë pozitë, ju nuk mund të thoni se i jeni përmbajtur me besnikëri Besëlidhjes dhe Testamentit të Perëndisë. "Detyra më jetësore, në këtë ditë", shkruan veç kësaj Ai, "është të pastroni karakterin, të korrigjoni qëndrimet dhe të përmirësoni sjelljen tuaj. Të shumëdashurit e të Mëshirshmit duhet të shfaqin një karakter e një sjellje të tillë midis krijesave të Tij, që aroma e shenjtërisë së tyre të mund të përhapet në mbarë botën dhe të mund të gjallërojë të vdekurit, sepse qëllimi i Manifestimit të Perëndisë dhe agimi i dritave të pakufishme të të Padukshmit është të edukojë shpirtrat e njerëzve dhe të përmirësojë karakterin e çdo njeriu të gjallë...." "Vërtetësia", pohon Ai, "është themeli i të gjitha virtyteve njerëzore. Pa vërtetësi, përparimi dhe suksesi, në të gjitha botët e Perëndisë, do të ishte i pamundur për çdo shpirt. Kur ky atribut i shenjtë të jetë futur në njeriun, të gjitha cilësitë hyjnore do të fitohen gjithashtu".
Një ndershmëri e tillë në sjellje duhet të shfaqet, me forcë gjithnjë e më të madhe, në çdo gjykim që përfaqësuesve të zgjedhur të komunitetit Bahá'í, cilado qoftë pozita që kanë, mund t'u duhet të shprehin. Ajo duhet të pasqyrohet vazhdimisht në çështjet e biznesit të të gjithë pjesëtarëve të tij, në jetën e tyre familjare, në të gjitha punët që bëjnë dhe në çdo shërbim që ata mund të kryejnë, në të ardhmen, për qeverinë ose popullin e tyre. Ajo duhet të mishërohet në sjelljen e të gjithë zgjedhësve Bahá'í, kur ushtrojnë të drejtat e funksionet e tyre të shenjta. Ajo duhet të karakterizojë qëndrimin e çdo besimtari besnik lidhur me mospranimin e posteve politike, me mosaderimin në parti politike, me mospjesëmarrjen në polemika politike dhe me mosanëtarësimin në organizata politike e institucione kishtare. Kjo duhet të shfaqet në aderimin pa kompromis të të gjithëve, të rinj a të vjetër qofshin, në parimet e qarta themelore të parashtruara nga 'Abdu'l-Bahá-i në mesazhet e Tij, dhe në ligjet e porositë e reveluara prej Bahá'u'lláh-ut në Librin e Tij Më të Shenjtë. Ajo duhet treguar në paanësinë e çdo mbrojtësi të Besimit ndaj armiqve të tij, në objektivitetin e tij për të njohur meritat që mund të ketë armiku dhe në ndershmërinë për të përmbushur çdo detyrim që mund të ketë ndaj tij. Kjo duhet të përbëjë stolinë më të ndritshme të jetës, të punëve, të përpjekjeve e të fjalëve të çdo mësuesi Bahá'í, qoftë kur punon në atdhe ose jashtë vendit, qoftë kur ndodhet në radhët e para të forcave të mësimit, ose kur zë një pozitë më pak aktive e me përgjegjësi. Kjo duhet të bëhet shenja dalluese e asaj trupe të vogël në numër, por tepër dinamike e me përgjegjësi, të përfaqësuesve të zgjedhur kombëtarë të çdo komuniteti Bahá'í, i cili përbën shtyllën mbajtëse dhe instrumentin e vetëm për zgjedhjen, në çdo komunitet, të Shtëpisë Universale, vetë emri e titulli i së cilës, siç e ka përcaktuar Bahá'u'lláh-u, simbolizon atë ndershmëri në sjellje, që është misioni më i lartë që duhet ruajtur e imponuar.
Kaq i madh e kushtëzues është parimi i drejtësisë Hyjnore, parim që duhet parë si shquarsia kurorëzuese e të gjitha Asambleve Lokale e Kombëtare, në cilësinë e tyre si pararendëse të Shtëpisë Universale të Drejtësisë, sa vetë Bahá'u'lláh-u ia nënshtron prirjen e dëshirën e Vet personale forcës së pandalshme të kërkesave dhe implikimeve të tij. "Perëndia Më është dëshmitar!" kështu shpjegon Ai, "po të mos ishte në kundërshtim me Ligjin e Perëndisë, do t'i puthja dorën vrasësit tim të mundshëm dhe do të bëja që ai të trashëgonte pasuritë e Mia tokësore. Por më ndalonLigji i detyrueshëm i shkruar në Librin, dhe Unë Vetë jam i privuar prej çdo zotërimi tokësor". "Dije, me të vërtetë", afirmon Ai, "se këto shtypje të mëdha që kanë ndodhur në botë po e përgatisin atë për ardhjen e Drejtësisë Më të Madhe". "Thuaj", thotë Ai gjithashtu, "Ai është shfaqur me atë Drejtësi, me të cilën është stolisur njerëzimi, e megjithatë njerëzit në pjesën më të madhe janë ende në gjumë". "Drita e njerëzve është Drejtësia," vazhdon Ai, "mos e shuani atë me erërat e kundërta të shtypjes e të tiranisë. Qëllimi i drejtësisë është shfaqja e unitetit në mes njerëzve". "Asnjë ndriçim", deklaron Ai, "nuk mund të krahasohet me atë të drejtësisë. Organizimi i botës dhe qetësia e njerëzimit varen prej saj". "O njerëz të Perëndisë!" thërret Ai, "Ajo që e mëson botën është Drejtësia, sepse ajo mbahet nga dy shtylla, shpërblimi dhe dënimi. Këto dy shtylla janë burimet e jetës për botën". "Drejtësia dhe ndershmëria", është një afirmim tjetër, "janë dy ruajtës për mbrojtjen e njeriut. Ata janë shfaqur të veshur me emrat e tyre të fuqishëm e të shenjtë për ta mbajtur botën në rrugën e drejtësisë dhe për të mbrojtur kombet". "Shkunduni, o njerëz", paralajmëron Ai solemnisht, "në pritje të ditëve të drejtësisë Hyjnore, sepse ora e premtuar tashmë ka ardhur. Kini mendjen, se mos nuk arrini ta kuptoni rëndësinë e tij dhe numëroheni ndër të gabuarit". "Po afrohet dita", ka shkruar po kështu Ai, "kur besniku do të shohë yllin e ditës të drejtësisë të ndriçojë me shkëlqim të plotë nga agimi i lavdisë". "Poshtërimi që më është bërë", vëren Ai në mënyrë kuptimplotë, "ka zbuluar lavdinë me të cilën është veshur gjithë krijimi, dhe nëpërmjet vuajtjeve që Unë kam duruar Ylli i Ditës i Drejtësisë ka manifestuar veten e ka derdhur shkëlqimin e tij mbi njerëzit". "Bota", ka shkruar Ai gjithashtu, "është në rrëmujë të madhe dhe mendjet e njerëzve janë në pështjellim të plotë. Ne i lutemi të Gjithëfuqishmit që Ai t'i ndriçojë mirësisht ata me lavdinë e Drejtësisë së Tij dhe t'i lejojë të kuptojnë atë që do t'u sjellë atyre përfitim në çdo kohë e në të gjitha rrethanat". Dhe më tej, "Nuk ka asnjë dyshim që, në rast se ylli i ditës i drejtësisë, të cilin retë e tiranisë e kanë errësuar, do të përhapte dritën e tij mbi njerëzit, fytyra e tokës do të shndërrohej tërësisht".
"Lëvduar qoftë Perëndia!" thërret nga ana e tij 'Abdu'l-Bahá-i, "Dielli i drejtësisë është ngritur mbi horizontin e Bahá'u'lláh-ut. Sepse në Tabelat e Tij janë hedhur themelet e një drejtësie të tillë, që asnjë mendje nuk e ka konceptuar qysh nga fillimi i krijimit". "Perdja e ekzistencës", shpjegon Ai më tej, "qëndron mbi polin e drejtësisë e jo të ndjesës, dhe jeta e njerëzimit varet nga drejtësia e jo nga ndjesa".
S'ka gjë për t'u habitur, pra, që Autori i Revelacionit Bahá'í e ka lidhur emrin e titullin e asaj Shtëpie, që është kurora e lavdisë e insitucioneve të Tij administrative, jo me ndjesën, por me drejtësinë, që Ai e ka bërë drejtësinë bazën e vetme dhe themelin e përhershëm të Paqes së Tij të Madhe, dhe e ka shpallur atë në Fjalët e Fshehura të Tij si "më të shumëdashurën e të gjitha gjërave" në sytë e Tij. Unë ndiej shtytjen që veçanërisht besimtarëve amerikanë t'u drejtohem me këtë lutje të zjarrtë, që ata të peshojnë në zemrat e tyre se ç'nënkupton kjo drejtësi morale, që të mbështesin, me zemër e me shpirt e pa kompromis, si individualisht dhe kolektivisht, këtë flamur sublim - flamur, për të cilin drejtësia është një element aq thelbësor e i fuqishëm.
Përsa i përket një jete të virtytshme e të shenjtë, ajo duhet parë si një faktor jo më pak thelbësor, që duhet të ketë pjesën e vet në fuqizimin dhe gjallërimin e komunitetit Bahá'í, nga i cili varet pastaj suksesi i çdo plani ose ndërmarrjeje Bahá'í. Në këto ditë, kur forcat e ateizmit po dobësojnë indin moral dhe po gërryejnë themelet e moralitetit individual, detyra e dëlirësisë dhe e shenjtërisë duhet të kërkojë gjithnjë e më shumë vëmendjen e besimtarëve amerikanë, qoftë si individë, qoftë si kujdestarë përgjegjës të interesave të Besimit të Bahá'u'lláh-ut. Në kryerjen e një detyre të tillë, së cilës rrethanat e veçanta që rrjedhin nga një materializëm i tepruar e kapitës, që mbizotëron tani në vendin e tyre, i japin një rëndësi të veçantë, ata duhet të luajnë një rol të dukshëm e dominues. Të gjithë ata, burra a gra qofshin, duhet që, në këtë orë plot kërcënim, kur dritat e fesë po shuhen dhe kufizimet që vë ajo po hiqen njëri pas tjetrit, të ndalen për të ekzaminuar vetveten, për të vëzhguar sjelljen e vet dhe, me një vendosmëri të veçantë, të ngrihen për ta spastruar jetën e komunitetit të tyre nga çdo gjurmë e shthurjes morale që mund t'ia njollosë emrin ose të dobësojë integritetin e një Besimi kaq të shenjtë e të çmuar.
Kjo jetë e virtytshme dhe e shenjtë duhet të bëhet parimi rregullues në sjelljen dhe veprimet e të gjithë Bahá'í-ve, si në marrëdhëniet e tyre shoqërore me anëtarët e komunitetit të vet dhe në kontaktet e tyre me botën në përgjithësi. Ajo duhet të stolisë e të përforcojë orvatjet e pareshtura dhe përpjekjet e merituara të atyre që kanë misionin e lakmueshëm të përhapjes së Mesazhit e të administrimit të punëve të Besimit të Bahá'u'lláh-ut. Ajo duhet mbrojtur në tërësinë e me të gjitha ato që nënkupton, në çdo fazë të jetës së atyre që mbushin radhët e atij Besimi, qoftë në vendet e tyre, ose në udhëtimet e tyre, në klubet e tyre, në shoqatat e tyre, në argëtimet e tyre, në shkollat e në universitet e tyre. Asaj i duhet kushtuar vëmendje e veçantë në zhvillimin e veprimtarive shoqërore të çdo shkolle verore Bahá'í dhe në çdo rast tjetër mbi të cilin organizohet e inkurajohet jeta e komunitetit Bahá'í. Ajo duhet njejësuar ngushtësisht e vazhdimisht me misionin e rinisë Bahá'í, qoftë si element i jetës së komunitetit Bahá'í, qoftë si faktor i përparimit e i orientimit të së ardhmes së rinisë së vendit të vet.
Një jetë e tillë e virtytshme dhe e shenjtë, me modestinë, dëlirësinë, përkoren, dinjitetin dhe pastërtisë mendore që nënkupton, kërkon moderim në çdo gjë që ka të bëjë me veshjen, gjuhën, argëtimet dhe në çdo lloj veprimtarie artistike e letrare. Ajo kërkon vigjilencë të përditshme për të mbajtur nën kontroll dëshirat mërshore dhe prirjet e shthurura. Ajo kërkon të hiqet dorë nga sjellja me mendjelehtësi, nga rendja e tepruar pas kënaqësive banale e shpesh të zvetënuara. Ajo kërkon mospërdorim të plotë të çfarëdolloj pijeve alkoolike, të opiumit e të drogave të tjera që bëhen ves. Ajo dënon prostituimin e artit e të letërsisë, praktikat e nudizmit e të bashkëjetesës jashtë martese, pabesinë në marrëdhëniet bashkëshortore dhe çdo lloj sjellje të shthurrur, intimiteti të tepruar e vesi seksual. Ajo nuk mund të pranojë kompromis me teoritë, kriteret, zakonet dhe tepritë e një epoke dekadente. Përkundrazi, ajo përpiqet të demonstrojë, përmes forcës dinamike të shembullit të saj, karakterin shkatërrimtar të teorive të tilla, falsitetin e kritereve të tilla dhe kotësinë e kërkesave të tilla, zvetënimin e zakoneve të tilla dhe karakterin dhunues të teprive të tilla.
"Për drejtësinë e Perëndisë!" shkruan Bahá'u'lláh-u, "Bota me kotësitë e saj, me lavdinë e saj e me çfarëdolloj kënaqësish që mund të ofrojë, është në sytë e Perëndisë po aq e pavlerë, madje më e përçmuar sesa pluhuri e hiri. Sikur zemrat e njerëzve të mund ta kuptonin këtë! Spastrohuni tërësisht, o njerëz të Bahá-it, nga ndotjet e botës e çdo gjë që i përket asaj. Vetë Perëndia Më është dëshmitar!. Gjërat e tokës nuk ju shkojnë juve. Ua hidhni ato atyre që i dëshirojnë dhe mbërthejini sytë mbi këtë Pamje më të shenjtë e të shndritshme". "O ju të dashurit e Mi!" Kështu i fton Ai pasuesit e vet, "Mos lejoni që cepi i Rrobës Sime të shenjtë të njolloset e të përlyhet me gjërat e kësaj bote, dhe mos shkoni pas dëshirave tuaja të liga e të shthurura". Dhe më tej, "O ju të shumëdashurit e të vetmit Perëndi të vërtetë! Dilni prej skutave të ngushta të dëshirave tuaja të liga e të mbrapshta dhe shkoni përpara drejt hapësirave të pamatura të mbretërisë së Perëndisë, dhe rrini në lëndinat e shenjtërisë e të shkëputjes, që aroma e bëmave tuaja të mund të udhëheqë mbarë njerëzimin në oqeanin e lavdisë së pashuar të Perëndisë". "Çlirojeni veten", kështu i porosit Ai ata, "nga lidhjet e kësaj bote e kotësitë e saj. Kini mendjen të mos jepeni pas tyre, sepse ato ju shtyjnë të rendni pas epsheve e dëshirave tuaja lakmitare, dhe ju pengojnë të hyni në Shtegun e drejtë e të lavdishëm". "Shmangiuni çdo lloj paudhësie", është porosia e Tij, "sepse gjëra të tilla ju janë ndaluar në Librin që askush s'e prek, veç atyre që Perëndia i ka pastruar nga çdo gjurmë faji dhe i ka renditur midis të pastruarve". "Një racë njerëzish, e pakrahasueshme nga karakteri, do të ngrihet", është premtimi i shkruar i Tij, "dhe me hapat e shkëputjes do të shkelë mbi të gjithë ata që janë në qiell e mbi tokë, dhe do të hedhë mëngën e shenjtërisë mbi gjithçka që është krijuar prej uji e argjili". "Qytetërimi", paralajmëron Ai solemnisht, "i lavdëruar aq shpesh nga eksponentët e ditur të arteve e të shkencave, do t'u sjellë njerëzve të këqia të mëdha, po të lejohet të kapërcejë kufijtë e moderimit.... Po të çohet në tepri, qytetërimi do të jetë një burim po aq pjellor i së keqes, sa ç'ka qenë burim i së mirës kur është mbajtur brenda kufijve të moderimit". "Ai ka zgjedhur nga të gjitha gjërat e botës zemrat e shërbëtorëve të Tij", shpjegon Ai, "dhe e ka bërë secilin prej tyre një fron për revelimin e lavdisë së Tij. Prandaj spastrojini ato nga çdo papastërti, që në to të gdhenden gjërat për të cilat ato janë krijuar. Kjo, me të vërtetë, është shenjë e favorit bujar të Perëndisë". "Thuaj", pohon Ai, "Nuk duhet numëruar midis njerëzve të Bahá-it ai që shkon pas dëshirave tokësore ose e ka zemrën në gjërat e tokës. Pasues i vërtetë Imi është ai që, sikur të shkonte përmes një lugine prej ari të kulluar do ta kalonte atë si një re e vetmuar, pa u kthyer prapa e pa u ndalur. Një njeri i tillë është, me siguri, nga të Mitë. Nga rrobat e tij Tubimi i epërm mund të thithë aromën e shenjtërisë... Dhe sikur të takonte më të bukurën e më të hijshmen grua, ai nuk do ta ndjente zemrën e tij të tërhequr as nga hija më e vogël e dëshirës për bukurinë e saj. Një njeri i tillë është, me të vërtetë, mishërimi i dëlirësisë së papërlyer. Kështu ju mëson Penda e të Lashtit të Kohëve, siç është urdhëruar prej Zotit tuaj, të Gjithëfuqishmit, Bujariplotit". "Ata që jepen pas epsheve e prirjeve të shthurura", është një tjetër paralajmërim, "kanë gabuar e i kanë humbur kot përpjekjet e tyre. Ata janë me të vërtetë ndër të humburit". "U takon njerëzve të Bahá-it", ka shkruar gjithashtu Ai, "të vdesin për botën e për gjithshka ndodhet në të, të jenë aq të shkëputur nga gjërat tokësore saqë banorët e Parajsës të thithin nga rrobat e tyre aromën e ëmbël të shenjtërisë.... Ata që, duke rendur pas epsheve të mishit, kanë njollosur emrin e mirë të Kauzës së Perëndisë, janë në gabim të prekshëm!". "Pastërtia dhe dëlirësia", paralajmëron në mënyrë të veçantë Ai, "kanë qenë dhe vazhdojnë të jenë stolitë më të mëdha për shërbëtoret e Perëndisë. Perëndia Më është Dëshmitar! Shkëlqimi i dritës së dëlirësisë derdh ndriçimin e vet mbi botët e shpirtit, dhe aroma e tij përhapet madje edhe në Parajsën Më të Lartësuar". "Perëndia", afirmon Ai përsëri, "e ka bërë me të vërtetë dëlirësinë kurorë për kokat e shërbëtoreve të Tij. I madh është bekimi i shërbëtoreve që kanë arritur këtë pozitë të lartë". "Ne, me të vërtetë, kemi dekretuar në Librin Tonë", siguron Ai, "një shpërblim të lartë e bujar për cilindo që do të largohet nga e liga dhe do të bëjë një jetë të dëlirë e të devotshme. Ai është, me të vërtetë, Dhënësi i Madh, Bujaríploti". "Ne kemi mbajtur peshën e të gjitha fatkeqësive", dëshmon Ai, "për t'ju spastruar ju nga çdo shthurje tokësore, dhe ju vazhdoni të jeni indiferentë.... Ne me të vërtetë i shohim veprimet tuaja. Në qoftë se Ne nuhasim në to aromën e ëmbël të çiltërsisë e të shenjtërisë, me siguri do t'ju bekojmë. Pastaj gjuhët e banorëve të Parajsës do të thonë lavdërime për ju dhe do të lartësojnë emrat tuaj midis atyre që janë afruar pranë Perëndisë".
"Pirja e verës", shkruan 'Abdu'l-Bahá-i, "sipas tekstit të Librit Më Të Shenjtë, është e ndaluar; sepse ajo është shkak i sëmundjeve kronike, dobëson nervat dhe konsumon mendjen". "Pini, o shërbëtore të Perëndisë", ka afirmuar vetë Bahá'u'lláh-u, "Verën Mistike nga kupa e fjalëve të Mia. Largojeni, pra, nga vetja atë që mendjet tuaja e urrejnë, sepse ju është e ndaluar në Tabelat e në Shkrimet e Tij. Kini mendjen se mos e shkëmbeni Lumin që është jetë e vërtetë me atë që shpirtrat zemërkulluar e urrejnë. Helmatisuni me verën e dashurisë së Perëndisë, dhe jo me atë që bën të vdesin mendjet tuaja, o ju që e adhuroni Atë! Me të vërtetë, ajo i është ndaluar çdo besimtari, burrë a grua qoftë. Kështu ka ndriçuar mbi horizontin e fjalës Sime dielli i porosisë Sime, që shërbëtoret që besojnë tek Unë të mund të ndriçohen".
Duhet pasur, sidoqoftë, parasysh se mbajtja e një standardi të tillë të lartë sjelljeje morale nuk duhet të shoqërohet ose të ngatërrohet me ndonjë formë asketizmi ose puritanizmi të tepruar e fanatik. Standardi i ngulitur nga Bahá'u'lláh-u kërkon që në asnjë rrethanë të mos i mohojë askujt të drejtën dhe privilegjin e ligjshëm për të pasur avantazhin e përfitimin më të plotë nga gëzimet, bukuritë e kënaqësitë, me të cilat e ka pasuruar aq shumë botën Krijuesi Gjithëdashës. "Po qe se një njeri", na siguron Vetë Bahá'u'lláh-u, "dëshiron ta zbukurojë veten me stolitë e botës, të veshë rrobat e saj ose të marrë pjesë në përfitimet që ajo mund të japë, atij nuk do t'i ndodhë asgjë e keqe, në qoftë se ai nuk lejon që ndonjë gjë të ndërhyjë midis tij dhe Perëndisë, sepse Perëndia ka urdhëruar çdo gjë të mirë, të krijuar qoftë në qiell apo në tokë, për shërbëtorët e Tij që me të vërtetë besojnë tek Ai. Hani, o ju njerëz, gjërat e mira që ju ka lejuar Perëndia dhe mos ia mohoni vetes dhuratat e Tij të mahnitshme. Falënderojeni e lavdërojeni Atë, dhe jini ndër ata që janë me të vërtetë mirënjohës".
Sa për paragjykimin racial, i cili për gati një shekull ka brejtur indin dhe ka sulmuar gjithë strukturën sociale të shoqërisë amerikane, ky duhet konsideruar si çështja më jetësore e më e mprehtë me të cilën ndeshet komuniteti Bahá'í në stadin e tanishëm të evolucionit të tij. Përpjekjet e pareshtura që kërkon kjo çështje e një rëndësie tepër të madhe, sakrificat që mund të imponojë ajo, kujdesi e vigjilenca, guximi e forca morale që nevojiten, takti e simpatia e domosdoshme, e veshin këtë problem, të cilin besimtarët amerikanë janë ende larg që ta kenë zgjidhur në mënyrë të kënaqshme, me një ngutësi e rëndësi që nuk mund të mbivlerësohen. I bardhë a zezak, i gjatë a i shkurtër, i ri a i vjetër, i sapoardhur në besim ose jo, të gjithë ata që kanë aderuar në të duhet të marrin pjesë e të ndihmojnë, secili sipas aftësive, përvojës e mundësive të tij ose të saj, në detyrën e përbashkët të përmbushjes së udhëzimeve, të realizimit të shpresave dhe të ndjekjes së shembullit të 'Abdu'l-Bahá-it. Qofshin njerëz me ngjyrë ose të bardhë, askush nga cilado racë nuk ka të drejtën, ose nuk mund të pretendojë në mënyrë të ndërgjegjshme, të konsiderohet i përjashtuar nga një detyrim i tillë, se i ka realizuar të tilla shpresa ose se ka ndjekur me besnikëri një shembull të tillë. Një shteg i gjatë, i mbushur me ferra e plot kurthe, u mbetet ende për të përshkuar pasuesve të bardhë ose zezakë të Besimit shëlbues të Bahá'u'lláh-ut. Nga distanca që përshkojnë dhe nga mënyra si udhëtojnë në këtë rrugë, duhet të varet, në një shkallë që fare pak prej tyre e përfytyrojnë, veprimi i atyre ndikimeve të pakapshme që janë të domosdoshme për triumfin shpirtëror të besimtarëve amerikanë dhe për suksesin material të ndërmarrjes së tyre të porsanisur.
Le të kujtojnë ata, pa frikë e të vendosur, shembullin dhe sjelljen e 'Abdu'l-Bahá-it kur ndodhej në mes tyre. Le të kujtojnë kurajon e Tij, dashurinë e Tij të çiltër, shoqërinë e Tij të natyrshme e pa asnjë diskriminim, përçmimin dhe padurimin e Tij ndaj kritikës, të zbutura prej taktit e urtisë së Tij. Le të ringjallin e përjetësojnë ata kujtimin e atyre episodeve e rasteve të paharruara e historike, në të cilat Ai tregoi në mënyrë aq mahnitëse ndjenjën e Tij të lartë të drejtësisë, simpatinë e Tij të vetvetishme për të shtypurit, ndjenjën e Tij të pandryshuar të njëshmërisë së racës njerëzore, dashurinë e Tij të papërmbajtur për pjesëtarët e saj dhe pakënaqësinë e Tij ndaj atyre që guxonin të vinin në lojë dëshirat e Tij, të talleshin me metodat e Tij, të sfidonin parimet e Tij ose të zhvleftësonin veprimet e Tij.
Të diskriminosh ndonjë racë, me pretekstin se ajo është e prapambetur nga ana shoqërore, e papjekur politikisht ose në pakicë numerike, është një dhunim flagrant i frymës që i jep jetë Besimit të Bahá'u'lláh-ut. Ideja e ndonjë ndarjeje ose përçarjeje në radhët e tij është e huaj për vetë qëllimin, parimet dhe idealet e tij. Kur pjesëtarët e tij kanë njohur plotësisht atë që ka deklaruar Autori i tij dhe, duke përkrahur Rendin e Tij Administrativ, kanë pranuar pa rezerva parimet dhe ligjet e mishëruara në mësimet e tij, çdo diferencim klasor, kredoje ose ngjyre duhet automatikisht të fshihet e kurrë të mos lejohet, nën çfarëdolloj preteksi dhe sado i madh të jetë presioni i ngjarjeve ose i opinionit publik për t'u rikthyer. Po të tolerohet përgjithësisht ndonjë diskriminim, ky duhet të jetë diskriminim jo kundër, por në favor të pakicës, qoftë kjo raciale ose e ndonjë lloji tjetër. Ndryshe nga ata popuj e kombe të tokës, qofshin në Lindje ose në Perëndim, demokratikë ose autoritarë, komunistë ose kapitalistë, qoftë nëse i përkasin Botës së Vjetër ose të Re, të cilët injorojnë, shkelin ose çrrënjosin pakicat raciale, fetare ose politike brenda sferës së juridiksionit të tyre, çdo komunitet i organizuar i radhitur nën flamurin e Bahá'u'lláh-ut duhet ta ndiejë që ka si detyrim të parë e të pashmangshëm të kujdeset, të inkurajojë e të mbrojë çdo pakicë që i përket ndonjë feje, race, klase ose kombi brenda tij. Kaq i madh e jetësor është ky parim, saqë në ato rrethana kur gjatë një zgjedhjeje jepet një numër i barabartë votash, ose kur kërkesat për ndonjë detyrë janë të balancuara midis racash, besimesh ose kombësish të ndryshme brenda komunitetit, i duhet dhënë përparësi pa ngurrim palës që përfaqëson pakicën përkatëse, dhe kjo jo për arsye tjetër, por për ta stimuluar e inkurajuar atë dhe për t'i krijuar mundësi të mbështesë interesat e komunitetit. Në dritën e këtij parimi dhe duke pasur parasysh se është shumë e dëshirueshme që elementë të pakicave të marrin pjesë e të ndajnë përgjegjegjësinë në drejtimin e veprimtarisë Bahá'í, është detyrë e çdo komuniteti Bahá'í t'i rregullojë punët e veta në mënyrë të tillë që në rastet kur individë nga pakica të ndryshme brenda tij janë të kualifikuar dhe i plotësojnë kërkesat e nevojshme, institucione përfaqësuese Bahá'í, qofshin ato Asamble, konventa, konferenca ose komitete, të kenë në përbërjen e tyre sa më shumë që të jetë e mundur nga këta elementë të pakicave të ndryshme, raciale ose të tjera. Adoptimi dhe ndjekja me besnikëri e një kursi të tillë jo vetëm do të ishte një burim frymëzimi e inkurajimi për ata elemente që janë numerikisht të paktë e të përfaqësuar jo si duhet, por do t'i tregonte gjithë botës karakterin universal e përfaqësues të Besimit të Bahá'u'lláh-ut dhe se pasuesit e Tij nuk janë të infektuar nga ato paragjykime që kanë shkaktuar tashmë një rrënim të tillë në çështjet e brendshme e në marrëdhëniet e jashtme të kombeve.
Çlirimi nga paragjykimi racial, në cilëndo prej formave të tij, në një kohë si kjo, kur një pjesë gjithnjë më e madhe e racës njerëzore po bie viktimë e egërsisë shkatërruese të tij, duhet adoptuar si parulla e gjithë trupës së besimtarëve amerikanë, në çdo shtet që janë, në çdo ambient që frekuentojnë, cilatdo qofshin mosha, traditat, shijet dhe zakonet e tyre. Kjo duhet demonstruar vazhdimisht në çdo fazë të jetës e të veprimtarisë së tyre, qoftë në komunitetin Bahá'í ose jashtë tij, publikisht ose privatisht, në mënyrë formale ose joformale, individualisht dhe në cilësinë e tyre zyrtare si grupe të organizuara, komitete e Asamble. Kjo duhet inkurajuar me kujdes përmes mundësive të ndryshme e të përditshme, sado të parëndësishme, që paraqiten qoftë në shtëpitë e tyre, në zyrat e tyre, në shkollat e kolegjet e tyre, në pritjet shoqërore e në vendet e argëtimit, në mbledhjet, konferencat e konventat e tyre Bahá'í, në shkollat verore e në Asambletë. Mbi të gjitha, kjo duhet bërë ideja themelore e politikës së asaj trupe madhështore që, në cilësinë e saj si përfaqësuesja kombëtare dhe si drejtuesja e koordinuesja e punëve të komunitetit, duhet të japë shembullin dhe të lehtësojë zbatimin e një parimi të tillë jetësor për jetën e veprimtaritë e atyre, interesat e të cilëve ajo mbron e përfaqëson.
"O ju njerëz me intuitë!" shkruante Bahá'u'lláh-u, "Me të vërtetë, fjalët që kanë zbritur nga qielli i Vullnetit të Perëndisë janë burim uniteti e harmonie për botën. Mbyllini sytë për dallimet raciale dhe i mirëprisni të gjithë me dritën e njëshmërisë". "Ne duam vetëm të mirën e botës e lumturinë e kombeve", shpall Ai, "...që të gjitha kombet të kenë një besim e të gjithë njerëzit të jenë si vëllezër; që lidhjet e dashurisë e të unitetit midis bijve të njeriut të forcohen; që të mos ketë më dallime fesh dhe të zhduken kontradiktat midis racave". "Bahá'u'lláh-u thotë", shkruante 'Abdu'l-Bahá-i, "se racat e ndryshme të njerëzimit i japin së tërës një harmoni të kombinuar e një bukuri ngjyrash. Le të shoqërohen, pra, të gjithë në këtë kopsht të madh njerëzor, ashtu si rriten e përziehen lulet së bashku krah për krah pa grindje ose mosmarrëveshje në mes tyre". "Bahá'u'lláh-u", shton 'Abdu'l-Bahá-i, "i krahasoi një herë njerëzit me ngjyrë me beben e zezë të syrit të rrethuar me të bardhë. Në këtë bebe syri të zezë shihet pasqyrimi i asaj që ka përpara, dhe përmes saj shkëlqen drita e shpirtit".
"Perëndia", deklaron Vetë 'Abdu'l-Bahá-i, "nuk bën dallim në mes së bardhës e së zezës. Në qoftë se zemrat janë të dëlira, që të dyja janë të pranueshme për Të. Perëndia nuk i respekton personat për shkak të ngjyrës ose të racës. Të gjitha ngjyrat janë të pranueshme për Të, e bardhë, e zezë apo e verdhë qoftë. Përderisa të gjithë jemi krijuar sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë, ne duhet ta kuptojmë vetë se të gjithë mishërojmë mundësi hyjnore". "Në sytë e Perëndisë", deklaron Ai, "të gjithë njerëzit janë të barabartë. Në mbretërinë e Tij të barazisë e të drejtësisë nuk ka dallim ose preferencë për asnjë shpirt". "Perëndia nuk i ka bërë këto dallime", pohon Ai; "këto dallime e kanë pasur prejardhjen në vetë njeriun. Prandaj, derisa ato janë kundër planit e qëllimit të Perëndisë, ato janë të rrema e imagjinare". "Në gjykimin e Perëndisë", thotë gjithashtu Ai, "nuk ka dallim ngjyre; të gjithë janë njëlloj në ngjyrën e bukurinë e shërbimit ndaj Tij. Ngjyra nuk është e rëndësishme; zemra është shumë e rëndësishme. Nuk ka rëndësi sesi është pamja e jashtme, në qoftë se zemra është e dëlirë dhe e bardhë brenda. Perëndia nuk shikon ngjyrën dhe çehren e fytyrës. Ai shikon zemrat. Në prani të Perëndisë pranohet ai që ka moral e virtyte të lavdërueshme; ai që i përkushtohet Mbretërisë së Tij është i shumëdashur. Në mbretërinë e gjenezës e të krijimit çështja e ngjyrës ka shumë pak rëndësi". "Në mbretërinë e kafshëve", shkruan Ai, "nuk gjejmë krijesa të ndara për shkak të ngjyrës. Ato e njohin unitetin e llojeve dhe njëshmërinë e gjinisë. Në qoftë se nuk gjejmë dallime ngjyre në një mbretëri me inteligjencë e arsye më të ulët, si mund të justifikohet kjo midis qenieve njerëzore, sidomos kur e dimë se të gjithë kanë ardhur nga i njëjti burim dhe i përkasim së njëjtës familje? Për nga prejardhja e qëllimi i krijimit, njerëzimi është një. Dallimet e racës e të ngjyrës kanë ardhur më pas". "Njeriu është i pajisur me aftësi arsyetimi e me dhunti kuptimi më të larta", sqaron Ai më tej, "ai është manifestimi i dhuntive hyjnore. A do të mbizotërojnë idetë raciale dhe a do të errësojnë ato qëllimin krijues të unitetit në mbretërinë e tij?". "Një prej çështjeve të rëndësishme", vëren në mënyrë kuptimplotë Ai, "që ka të bëjë me unitetin dhe solidaritetin e njerëzimit është miqësia e barazia e racës së bardhë dhe e asaj me ngjyrë. Midis këtyre dy racave ekzistojnë pika të përbashkëta dhe pika dallimi, që justifikojnë një konsideratë të drejtë e të ndërsjelltë. Pikat e kontaktit janë të shumta.... Në këtë vend, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, patriotizmi është i përbashkët për të dyja racat; të gjithë kanë të drejta të barabarta qytetarie, flasin të njëjtën gjuhë, gëzojnë të mirat e të njëjtit qytetërim dhe ndjekin këshillat e së njëjtës fe. Në fakt, midis të dy racave ekzistojnë pika të shumta partneriteti e marrëveshjeje; ndërsa e vetmja pikë dallimi është ajo e ngjyrës. A do të lejohet që ky, më i fundmi i gjithë dallimeve, t'ju ndajë ju si raca e si individë?" "Kjo larmi formash e ngjyrash", thekson Ai, "që duket në të gjitha mbretëritë, është në përputhje me Urtinë krijuese dhe ka një qëllim hyjnor". "Në familjen njerëzore", thotë Ai, "ndryshmëria duhet të jetë shkak dashurie e harmonie, siç ndodh në muzikë, ku shumë nota të ndryshme kombinohen së bashku duke krijuar një akord të përsosur". "Nëse takoni njerëz të një race e ngjyre të ndryshme nga tuajat", është këshilla e Tij, "mos shfaqni mosbesim ndaj tyre dhe mos u mbyllni në guaskën tuaj të konvecioneve, përkundrazi jini të kënaqur dhe tregohuni të sjellshëm me ta" "Në botën e qenieve", dëshmon Ai, "kur racat e bardha e me ngjyrë mblidhen së bashku me dashuri shpirtërore të pakufishme e në harmoni qiellore, ky takim është i bekuar. Kur bëhen takime të tilla dhe pjesëmarrësit shoqërohen me njëri-tjetrin me dashuri të plotë, në unitet e me mirësjellje, engjëjt e Mbretërisë i lavdërojnë dhe Bukuria e Bahá'u'lláh-ut u thotë,`Të bekuar jeni! Të bekuar jeni!'". "Kur zhvillohet një takim i këtyre dy racave", thotë gjithashtu Ai, "ai takim do të bëhet magneti i Ushtrisë qiellore dhe konfirmimi i Bukurisë së Bekuar do ta rrethojë atë". "Përpiquni me zell", i këshillon gjithashtu Ai të dyja racat, "dhe bëni gjithçka varet prej jush për t'ia arritur kësaj shoqërie dhe për ta çimentuar këtë lidhje vëllazërie midis jush. Një arritje e tillë nuk është e mundur pa vullnet e përpjekje nga ana e gjithkujt; nga njëra palë shprehje mirënjohjeje e vlerësimi; nga pala tjetër mirësjellje e njohje e barazisë. Secili duhet të përpiqet ta zhvillojë e ta ndihmojë tjetrin drejt një përparimi të ndërsjelltë.... Dashuria e uniteti do të inkurajohen në mes jush, duke sjellë kështu njëshmërinë e njerëzimit. Sepse arritja e unitetit midis të bardhëve e njerëzve me ngjyrë do të jetë një garanci për paqen botërore". "Unë shpresoj", u drejtohet Ai përfaqësuesve të racës së bardhë, "se ju do të kujdeseni që raca e shtypur të bëhet e lavdishme, që ajo të bashkohet me racën e bardhë, për t'i shërbyer botës së njeriut me sinqeritetin, besnikërinë, dashurinë e dëlirësinë më të madhe. Kundërvënia, armiqësia e paragjykimi në mes racës së bardhë e asaj me ngjyrë s'mund të zhduket, veçse nëpërmjet besimit, sigurisë e mësimeve të Bukurisë së Bekuar". "Çështja e bashkimit të të bardhëve e të të zinjve është shumë e rëndësishme", paralajmëron Ai, "sepse po nuk u bë kjo, së shpejti do të lindin vështirësi të mëdha dhe do të ketë rrjedhoja të dëmshme". "Në qoftë se kjo gjendje nuk do të ndryshojë", paralajmëron ai më tej, "armiqësia dita ditës do të shtohet dhe rezultati përfundimtar do të jenë vuajtjet, madje mund të shkohet edhe në gjakderdhje".
Një përpjekje shumë e madhe kërkohet prej të dyja racave, që botëkuptimi, sjelljet dhe qëndrimet e tyre të pasqyrojnë, në këtë epokë të errësuar, frymën dhe mësimet e Besimit të Bahá'u'lláh-ut. Duke flakur njëherë e mirë doktrinën e shtrembër të epërsisë raciale, me të gjitha të këqiat, pështjellimin e mjerimin që e shoqërojnë, duke mirëpritur e inkurajuar përzierjen e racave dhe duke shembur barrierat që i ndajnë tani, ato duhet të përpiqen, ditë e natë, të përmbushin përgjegjësitë e tyre të veçanta në detyrën e përbashkët që del para tyre në mënyrë aq të ngutshme. Ndërsa secili përpiqet të japë ndihmesën e vet për zgjidhjen e këtij problemi të ndërlikuar, le të kujtojnë ata paralajmërimet e 'Abdu'l-Bahá-it dhe le të përfytyrojnë, sa ka ende kohë, pasojat e tmerrshme që mund të vijnë në qoftë se kësaj gjendjeje të rrezikshme e fatkeqe, me të cilën ndeshet mbarë kombi amerikan, nuk i gjendet përfundimisht ilaçi.
Të bardhët, në vendosmërinë e tyre për të kontribuar në zgjidhjen e këtij problemi, le të bëjnë një përpjekje supreme për të braktisur njëherë e mirë ndjenjën e tyre, zakonisht të brendshme e ndonjëherë të pavetëdijshme, të epërsisë, të korrigjojnë prirjet e tyre për të mbajtur një qëndrim mbizotërues kundrejt pjesëtarëve të racës tjetër, t'i bindin ata, nëpërmjet shoqërisë së tyre intime, të vetvetishme e të lirshme, për çiltërinë e miqësisë së tyre dhe për sinqeritetin e qëllimeve të tyre, duke mbajtur nën kontroll padurimin përballë çdo moskuptimi nga ana e njerëzve që për një kohë aq të gjatë kanë marrë plagë të rënda e që shërohen ngadalë. Zezakët, nga ana e vet, le të përpiqen të tregojnë me çdo mjet që kanë ngrohtësinë e përgjigjes së tyre, gatishmërinë për të harruar të kaluarën dhe aftësinë për të fshirë çdo gjurmë dyshimi që ende mund të mbetet në mendjet e në zemrat e tyre. Askush të mos mendojë se zgjidhja e një problemi kaq të gjerë është një çështje që i përket vetëm palës tjetër. Askush të mos mendojë se një problem i tillë mund të zgjidhet lehtë ose menjëherë. Askush të mos mendojë se mund të presë me besim zgjidhjen e këtij problemi derisa të merret iniciativa dhe të krijohen rrethanat e përshtatëshme nga grupe që qëndrojnë jashtë orbitës së Besimit të tyre. Askush të mos mendojë se, veç dashurisë së sinqertë, durimit të skajshëm, përunjësisë së vërtetë, taktit të përkryer, iniciativës së shëndoshë, urtisë së matur dhe përpjekjeve të kujdesshme, këmbëngulëse e të devotshme, ka ndonjë gjë që mund të fshijë njollën që kjo e keqe e dukshme ka lënë mbi emrin e mirë të vendit të tyre të përbashkët. Ata, përkundrazi, le të besojnë dhe të jenë plotësisht të bindur, se nga mirëkuptimi i tyre i ndërsjelltë, nga miqësia e tyre dhe nga bashkëpunimi i vazhdueshëm, më shumë se prej ndonjë force tjetër ose organizate që vepron jashtë rrethit të Besimit të tyre, duhet të varen shmangia e atij kursi të rrezikshëm, të cilit i trembej shumë 'Abdu'l-Bahá-i, dhe realizimi i shpresave që ushqente Ai për ndihmesën e tyre të përbashkët në përmbushjen e fatit të lavdishëm të atij vendi.
Miq të shumëdashur! Ndershmëria në sjellje që, në të gjitha shfaqjet e saj, është në kontrast të dukshëm me mashtrimin e korrupsionin që karakterizojnë jetën politike të kombit dhe të partive e fraksioneve që e përbëjnë atë; shenjtëria e dëlirësia që janë diametralisht të kundërta me prishjen morale e me shthurjen që ndot karakterin e një pjese të konsiderueshme qytetarësh të tij; një shoqëri midis racash tërësisht e spastruar nga mallkimi i paragjykimit racial që damkos shumicën dërrmuese të njerëzve të tij - këto janë armët që besimtarët amerikanë mund dhe duhet të përdorin në kryqëzatën e tyre të dyfishtë, së pari për të ripërtëritur jetën e brendshme të komunitetit të vet, dhe pastaj për të sulmuar të këqijat e vjetra që kanë lëshuar rrënjë në jetën e kombit të tyre. Përsosja e armëve të tilla, përdorimi me urtí dhe efektiv i secilës prej tyre mund t'i përgatisë ata, më tepër se përparimi i ndonjë plani të veçantë, ose përpunimi i ndonjë projekti të posaçëm, ose grumbullimi i çfarëdo sasie burimesh materiale, për kohën kur Dora e Fatit do t'i udhëheqë ata që të ndihmojnë në krijimin e vënien në veprim të atij Rendi Botëror, i cili po rritet tani brenda institucioneve administrative mbarëbotërore të Besimit të tyre.
Në zhvillimin e kësaj kryqëzate të dyfishtë, luftëtarët trima që luftojnë në emër e për Kauzën e Bahá'u'lláh-ut do të ndeshin doemos një rezistencë të ashpër dhe do të pësojnë shumë kthime prapa. Ata, jo më pak se furinë e forcave konservatore, duhet të njohin, të përballojnë me vendosmëri dhe të kapërcejnë plotësisht vetë instinktet e tyre, kundërvënien e interesave pasurore dhe kundërshtimet e një brezi të korruptur e që rend pas dëfrimeve. Ndërkohë që organizojnë e shtojnë mjetet e tyre mbrojtëse për ndeshjen që afrohet, stuhi fyerjesh e talljesh dhe fushata dënimi e shpifjesh mund të shpërthejnë kundër tyre. Ata shpejt mund të shohin se Besimi i tyre është sulmuar, synimet e tyre janë shtrembëruar, qëllimet e tyre janë përgojuar, aspiratat e tyre janë vënë në lojë, institucionet e tyre janë përçmuar, ndikimi i tyre është ulur, autoriteti i tyre është minuar dhe Kauza e tyre, herë pas here, është braktisur prej disa njerëzve që ose nuk janë të aftë të vlerësojnë natyrën e idealeve të tyre, ose nuk duan të mbajnë peshën e kritikave gjithnjë e më të shumta që një kundërvënie e tillë me siguri do të sjellë. "Për shkak të 'Abdu'l-Bahá-it", ka profetizuar Mjeshtri i shumëdashur, "do të ndodheni para sprovash të shumta. Halle do t'ju bien mbi kokë dhe vuajtje do t'ju brengosin".
Por ushtria e pamposhtur e Bahá'u'lláh-ut, së cilës i takon të zhvillojë në Perëndim, në njërën prej vatrave të stuhive të mundshme këtu, në emër e për hir të Tij, një prej betejave më të ashpra e më të lavdishme, nuk duhet t'i trembet asnjë kritike që mund të drejtohet kundër saj. Le të mos zmbrapset ajo nga asnjë dënim, me anë të të cilit gjuha e shpifësit mund të kërkojë t'ia poshtërojë motivet. Le të mos tërhiqet përballë avancimit kërcënues të forcave të fanatizmit, të ortodoksisë, të korrupsionit e të paragjykimit që mund të bashkohen kundër saj. Zëri i kritikës është një zë që tërthorazi mbështet shpalljen e Kauzës së saj. Mosdhënia popullaritet s'bën tjetër veçse nxjerr më tepër në pah kontrastin midis saj e kundërshtarëve të saj, ndërsa dëbimi nga shoqëria është në vetvete fuqia magnetike që, më në fund, do të tërheqë në kampin e saj armiqtë më zhurmëmëdhenj e më kokëfortë të saj. Tashmë në tokën ku janë bërë betejat më të mëdha të Besimit dhe ku kanë jetuar armiqtë më lakmitarë të tij, rrjedha e ngjarjeve, futja e ngadalshme por e vazhdueshme e idealeve të tij dhe përmbushja e profecive të tij kanë çuar jo vetëm në çarmatosjen e në transformimin e karakterit të disa prej armiqve të tij më të tmerrshëm, por ka siguruar gjithashtu edhe besnikërinë e tyre të vendosur e pa rezerva ndaj Themeluesve të tij. Një transformim kaq i plotë, një ndryshim kaq i habitshëm i qëndrimit mund të kryhen vetëm në rast se përçuesi i zgjedhur për të çuar Mesazhin e Bahá'u'lláh-ut tek ajo morí të eturish, të shqetësuarish e të braktisurish, spastrohet ai vetë tërësisht nga papastërtitë që ai përpiqet të fshijë.
Prandaj, miqtë e mi të shumëdashur, dëshiroj t'ju theksoj juve jo vetëm ngutësinë dhe nevojën e domosdoshme të detyrës suaj të shenjtë, por edhe mundësitë e pakufishme që ofron ajo për të ngritur në një nivel të tillë të lartë jo vetëm jetën dhe veprimtaritë e komunitetit tuaj, por edhe motivet e modelet që rregullojnë marrëdhëniet ekzistuese në gjirin e popullit të cilit ju i përkisni. Të patundur përballë vështirësive tepër të mëdha që paraqet kjo detyrë, kam besim se ju do t'i përgjigjeni siç ju ka hije sfidës së këtyre kohëve plot rreziqe e gjithë korrupsion, por megjithatë të mbarsura me premtimin e një të ardhmjeje aq të ndritshme sa asnjë epokë e mëparshme në analet e njerëzimit nuk mund të krahasohet me lavdinë e saj.
Miq të shumëdashur! U përpoqa, në fillim të këtyre faqeve, të jap një ide të mundësive të lavdishme, si dhe të përgjegjësive shumë të mëdha që, si rezultat i përndjekjes së Fesë së Bahá'u'lláh-ut, e cila ka bërë një kërcim të madh përpara, i bien tani mbi shpatulla komunitetit të besimtarëve amerikanë, në një fazë kaq kritike të Periudhës Formuese të Besimit të tyre dhe në një epokë kaq vendimtare të historisë botërore. U ndala mjaft gjatë në karakterin e misionit që ky komunitet, i detyruar nga forca e rrethanave, duhet të ngrihet të kryejë në një të ardhme jo shumë të largët. Unë bëra një paralajmërim, që mendoj se është i nevojshëm për një kuptim më të qartë dhe një zbatim më të mirë të detyrave që dalin para tij. Unë kam parashtruar dhe kam theksuar, me aq sa kam mundur, ato virtyte të larta e dinamike, ato modele fisnike, të cilat, megjithëse të vështira për t'u arritur, përbëjnë kërkesat thelbësore për suksesin e këtyre detyrave. Tani, besoj unë, duhet thënë një fjalë lidhur me aspektin material të detyrës së tyre të ngutshme, nga përfundimi i së cilës, në kohën e caktuar, do të varet jo vetëm zhvillimi i fazave të mëtejshme të Planit Hyjnor të konceptuar prej 'Abdu'l-Bahá-it, por edhe përftimi i atyre aftësive që do t'i kualifikojnë ata për të zbatuar, kur të vijë koha, detyrat dhe përgjegjësitë që kërkon ai mision i madh që ata kanë privilegjin të kryejnë.
Plani Shtatëvjeçar, me aspektin e tij të dyfishtë të dekorimit të tempullit dhe të zgjerimit të veprimtarisë së mësimit, e cila përfshin të dy kontinentet amerikane, atë verior dhe atë jugor, ka hyrë tani në vitin e vet të dytë dhe i ofron cilitdo që e ka vërejtur përparimin e tij në muajt e fundit shenja tepër inkurajuese e që japin shpresa të mira për arritjen e objektivave të tij brenda kohës së caktuar. Hapat e mëtejshëm, që kanë për qëllim të lehtësojnë punën që duhet kryer lidhur me stolisjen e jashme të Tempullit, duke mbuluar të gjitha aspektet e kësaj pune, në pjesën më të madhe janë kryer. Faza përfundimtare, e cila do të shënojë mbylljen triumfale të një përpjekjeje tridhjetëvjeçare, më në fund ka filluar. Kontrata fillestare, e lidhur me katin e parë e kryesor të kësaj godine historike, është nënshkruar. Fondi i lidhur me emrin e shumëdashur të Gjethes së Shenjtë Më të Madhe është akorduar. Vazhdimi i pandërprerë deri në përfundim i një ndërmarjeje kaq të lavdërueshme tashmë është siguruar. Kujtimi i gjallë i atij, zemra e të cilit gëzonte aq shumë për ngritjen e superstrukturës së kësaj Shtëpie të shenjtë, do t'u japë kështu forcë përpjekjeve të fundit që kërkohen për ta kompletuar atë, si dhe për të zhdukur çdo dyshim që ende mund të ruhet në mendjen e ndonjërit lidhur me aftësinë e ndërtuesve të tij për të kryer si duhet detyrën e tyre.
Të gjykojmë tani për aspektin mësimor të Planit. Vështirësitë e tij duhen përballuar dhe kërkesat e tij duhen studiuar, peshuar e plotësuar. E shkëlqyer dhe e parezistueshme është bukuria e Mashrikul Azkarit [Mashriqu'l-Adhkár] të Parë të Perëndimit, madhështore janë përmasat e Tij, e pashoqe është arkitektura e tij dhe të paçmuara idealet e aspiratat që ai simbolizon, e megjithatë ai duhet parë në kohën e sotme jo më shumë sesa një mjet për një shtrirje edhe më efektive të Kauzës e për një përhapje edhe më të gjerë të mësimeve të saj. Nga ky kënd vështrimi, mësimi duhet parë në të njëjtën dritë si dhe institucionet administrative të Besimit, të destinuara si mjete për përhapjen e drejtë të idealeve, të doktrinave e të të vërtetave të tij.
Pra, në kërkesat mësimore të Planit Shtatëvjeçar duhet t'i përqëndrojë vazhdimisht vëmendjen e kujdesin e tij komuniteti i besimtarëve amerikanë. Gjithë komuniteti, si një trup i vetëm, duhet të ngrihet për t'i plotësuar ato. Të shpjegosh Kauzën e Perëndisë, të shpallësh të vërtetat e saj, të mbrosh interesat e saj, të tregosh me fjalë e me vepra domosdoshmërinë e saj, fuqinë dhe karakterin universal të saj, kjo asnjëherë nuk duhet parë si interesi eksluziv ose privilegj vetëm i institucioneve administrative Bahá'í, qofshin ato Asamble apo komitete. Të gjithë duhet të marrin pjesë, sado modeste qoftë prejardhja e tyre, sado e kufizuar përvoja e tyre, sado të pakta mjetet e tyre, sado i mangut shkollimi i tyre, sado të ngutshme hallet e shqetësimet e tyre, sado i pavolitshëm mjedisi ku ata jetojnë. "Perëndia", ka reveluar në mënyrë të pagabueshme vetë Bahá'u'lláh-u, "i ka caktuar secilit detyrën që të shpjegojë Kauzën e Tij". "Thuaj", ka shkruar Ai më tej, "Mësoni Kauzën e Perëndisë, o njerëz të Bahá-it, sepse Perëndia i ka caktuar secilit detyrën që të shpallë Mesazhin e Tij dhe e shikon këtë si më të meritueshmen nga të gjitha veprat".
Një pozitë e lartë dhe e lavdëruar në radhët e komunitetit, e cila i jep atij që e mban disa privilegje e të drejta, padyshim i ngarkon atij një përgjegjësi që ai nuk mund ta shmangë me nder në detyrën që ka për të shpjeguar e përhapur Besimin e Perëndisë. Ajo mundet nganjëherë, megjithëse jo gjithmonë, të krijojë mundësi më të mëdha e të sigurojë mjete më të mira për përhapjen e njohurive të këtij Besimi dhe për të fituar përkrahës për institucionet e tij. Por ajo kurrsesi nuk sjell doemos me vete fuqinë për të ushtruar një ndikim më të madh mbi mendjet dhe zemrat e atyre që u paraqitet ky Besim. Sa shpesh - dhe historia e hershme e Besimit në vendlindjen e tij ofron plot dëshmi të dukshme -pasuesit më të thjeshtë të Besimit, të pashkolluar e krejt pa përvojë, pa kurrfarë pozite e në disa raste të privuar nga inteligjenca, kanë qenë në gjendje të arrijnë për Kauzën e tyre fitore, para të cilave janë zbehur arritjet më të shkëlqyera të njerëzve të shkolluar, të mençur e me përvojë.
"Pjetri", ka dëshmuar 'Abdu'l-Bahá-i, "sipas historisë së Kishës, nuk ishte në gjendje as të llogariste ditët e javës. Sa herë shkonte për të peshkuar, ai e mbështillte ushqimin e tij javor në shtatë pako dhe çdo ditë hante njërën prej tyre, dhe kur arrinte tek e shtata ai e kuptonte se kishte ardhur Sabathi, kështu që e zbatonte atë". Në qoftë se Biri i Njeriut ishte në gjendje të fuste në një instrument kaq të pagdhendur e të pafuqishëm një fuqi të tillë, e cila të bënte, sipas fjalëve të Bahá'u'lláh-ut, "që misteret e urtisë e të fjalës të rrjedhin nga goja e tij", dhe ta ngrinte atë mbi dishepujt e tjerë të Tij, duke e bërë të përshtatshëm për të qenë pasardhësi i Tij dhe themeluesi i Kishës së Tij, aq më shumë mundet Ati, Që është Bahá'u'lláh-u, t'i japë më të dobëtit e më të parëndësishmit ndër pasuesit e Tij fuqinë për të kryer, në zbatim të qëllimit të Tij, mrekulli të tilla që do të eklipsonin arritjet më të fuqishme edhe të apostullit të parë të Jesu Krishtit!
" Báb-i", shkruante veç kësaj 'Abdu'l-Bahá-i, "ka thënë: 'Po të dëshironte, në këtë ditë, një milingonë e vogël të zotëronte një fuqi të tillë sa të ishte në gjendje të zbërthente vargjet më të pakapshme e më të ngatërruara të Kuranit, dëshira e saj padyshim do të përmbushej, meqenëse misteri i fuqisë së përjetshme lëvrin në brendësinë më të fshehtë të të gjitha gjërave të krijuara'. Në qoftë se një krijesë kaq e pafuqishme mund të pajiset me një aftësi kaq të hollë, sa më efikase duhet të jetë fuqia që çlirohet përmes vërshimeve bujare të mirësisë së Bahá'u'lláh-ut!"
Fusha është me të vërtetë kaq e pasosur, periudha kaq kritike, Kauza kaq e madhe, punonjësit kaq të paktë, koha kaq e shkurtër, privilegji kaq i paçmuar, sa asnjë pasues i Besimit të Bahá'u'lláh-ut, i denjë për të mbajtur emrin e Tij, nuk mund t'i lejojë vetes asnjë çast ngurrimi. Ajo Forcë me prejardhje hyjnore, e parezistueshme në fuqinë e saj rrëmbenjëse, e pallogaritshme në potencën e saj, e paparashikueshme në rrjedhën e saj, e mistershme në veprimin e saj dhe e frikshme në manifestimet e saj - një Forcë e cila, siç shkruante Báb-i, "lëvrin në brendësinë më të fshehtë të të gjitha gjërave të krijuara", dhe që, sipas Bahá'ulláh-ut, nëpërmjet "ndikimit të saj drithërues", "ka tronditur ekuilibrin botëror dhe ka revolucionarizuar jetën e organizuar të saj", - një Forcë e tillë, duke vepruar si një shpatë me dy tehe, para syve tanë po këput, nga njëra anë, lidhjet e kohëve të vjetra, që në shekuj kanë mbajtur në këmbë godinën e shoqërisë së qytetëruar, dhe po zgjidh, nga ana tjetër, nyjet që vazhdojnë ta mbajnë të lidhur Besimin ende foshnjë e të paemancipuar të Bahá'u'lláh-ut. Besimtarët amerikanë duhet të ngrihen tani dhe t'i shfrytëzojnë plotësisht e me kurajë mundësitë e paëndërruara që ofrohen përmes veprimit të kësaj force. "Në Parajsën Më të Lartë", shkruan 'Abdu'l-Bahá-i, "realitetet e shenjta të Tubimit Suprem në këtë ditë digjen nga dëshira për t'u kthyer në këtë botë, në mënyrë që të mund të ndihmohen për t'i bërë ndonjë shërbim pragut të Bukurisë Abhá dhe për të treguar nënshtrimin e tyre ndaj Pragut të Tij të shenjtë".
Një botë e mjegulluar nga drita e fesë që vazhdimisht po shuhet, e rënduar nga forcat shpërthyese të një nacionalizmi të verbër e triumfues; e përzhitur nga zjarret e përndjekjes së pamëshirshme, raciale a fetare qoftë; e zhgënjyer nga teoritë e doktrinat e rrema që kërcënojnë të flakin adhurimin e Perëndisë dhe shenjtërimin e ligjeve të Tij; e dobësuar nga një materializëm i shfrenuar e brutal; e shpërbërë nga ndikimi gërryes i prishjes morale e shpirtërore; dhe e mbërthyer në ingranazhet e anarkisë e të konflikteve ekonomike - e tillë është pamja që shfaqet para syve të njerëzve, si rezultat i ndryshimeve rrënjësore që kjo Forcë revolucionarizuese, edhe pse ende në fazën fillestare të veprimit të saj, po sjell në jetën e tërë planetit.
Një pamje kaq e trishtueshme e prekëse, sado tronditëse që mund të jetë për çdo vëzhgues që nuk i njeh qëllimet, profecitë dhe premtimet e Bahá'u'lláh-ut, në vend që të shkaktojë frikë në zemrat e pasuesve të Tij ose të paralizojë përpjekjet e tyre, nuk bën tjetër veçse thellon besimin e tyre dhe nxit zellin e tyre entuziast për t'u ngritur e për të treguar, në fushën e gjerë që ka përvijuar për ta penda e 'Abdu'l-Bahá-it, aftësinë e tyre për të luajtur rolin e vet në punën për shëlbimin universal të shpallur nga Bahá'u'lláh-u. Çdo instrument në mekanizmin administrativ, që ata e kanë ngritur me aq mundim gjatë disa viteve, duhet të shfrytëzohet plotësisht dhe t'i nënshtrohet qëllimit për të cilin është krijuar. Tempulli, ai trupëzim krenar i një shpirti aq të rrallë vetëflijimi, duhet po kështu të luajë rolin e tij dhe të të japë ndihmesën e tij në fushatën e mësimit të caktuar të përfshijë të gjithë Hemisferën Perëndimore.
Mundësitë që jep trazira e epokës së sotme, me të gjitha hidhërimet që ajo ndjell, frikën që ngjall, zhgënjimin që shkakton, mëdyshjet që krijon, indinjatën që ngre, revoltën që provokon, ankesat që lind, frymën e kërkimit të palodhur që zgjon, gjithashtu duhet të shfrytëzohen për të përhapur gjerësisht dijen për fuqinë shëlbuese të Besimit të Bahá'u'lláh-ut dhe për të regjistruar rekrutë të rinj në ushtrinë gjithnjë në rritje të pasuesve të tij. Një mundësi kaq e çmuar, një kombinim kaq i rrallë rrethanash të favorshme mund të mos ndodhë përsëri kurrë më. Tani është koha, koha e caktuar, që besimtarët amerikanë, pararoja e ushtrive të Emrit Më Të Madh, të shpallin, përmes mjeteve e kanaleve të një Rendi Administrativ të destinuar posaçërisht, aftësinë dhe gatishmërinë e tyre për të shpëtuar një brez të rënë e të munduar rëndë, që është rebeluar kundër Perëndisë së vet dhe nuk u ka vënë veshin paralajmërimeve të Tij, për t'i ofruar atij atë siguri të plotë që vetëm fortesat e Besimit të tyre mund t'ia japin.
Fushata e mësimit, që ka nisur në të gjitha shtetet e Republikës së Amerikës së Veriut dhe në Dominionin e Kanadasë, merr, pra, një rëndësi dhe bart një ngutësi të tillë që nuk mund të mbivlerësohet. E vënë në lëvizje në procesin e saj përmes energjive krijuese të çliruara nga Testamenti i 'Abdu'l-Bahá-it dhe duke u shtrirë në tërë Hemisferën Perëndimore përmes forcës shtytëse që po krijon, ajo, mendoj unë, duhet zhvilluar në përshtatje me parime të caktuara, që kanë për qëllim të sigurojnë drejtimin e saj efektiv dhe të shpejtojnë arritjen e objektivit të saj.
Ata që marrin pjesë në një fushatë të tillë, qoftë në rolin e organizatorëve ose si punonjës të cilëve u është besuar zbatimi i vetë kësaj pune, duhet që, si parakusht thelbësor për kryerjen e detyrave të tyre, të njihen në mënyrë të hollësishme me aspektet e ndryshme të historisë e të mësimeve të Besimit të tyre. Në përpjekjet e tyre për t'ia arritur këtij qëllimi, ata duhet të studiojnë për vete, me ndërgjegje e me zell, literaturën e Besimit të tyre, të gërmojnë në mësimet e tij, të asimilojnë ligjet e parimet e tij, të peshojnë porositë, doktrinat dhe qëllimet e tij, të ngulitin në kujtesë disa prej këshillave e lutjeve të tij, të zotërojnë thelbin e administrimit të tij dhe të jenë të azhornuar me çështjet e ditës e me zhvillimet e mëtejshme të tij. Ata duhet të përpiqen të marrin, nga burime kompetente e të paanshme, njohuri të shëndosha për historinë dhe doktrinat e Islamit - që është burimi dhe prejardhja e Besimit të tyre - dhe t'i përvishen, me nderim e me mendje të pastruar nga ide të paravendosura, studimit të Kuranit, i cili, pa folur për shkrimet e shenjta të Revelacioneve Bábí e Bahá'í, përbën të vetmin Libër që mund të konsiderohet si një bartës absolutisht i vërtetuar i Fjalës së Perëndisë. Ata duhet t'i kushtojnë vëmendje të veçantë studimit të atyre institucioneve e rrethanave që janë të lidhura drejtpërsëdrejti me prejardhjen dhe lindjen e Besimit të tyre, me pozitën e rivendikuar prej Paraardhësit të tij dhe me ligjet e reveluara prej Autorit të tij.
Pasi të kenë fituar, në gjërat thelbësore, këto parakushte të suksesit në fushën e mësimit, ata duhet, sa herë kanë ndërmend të ndërmarrin ndonjë mision të posaçëm në vendet e Amerikës Latine, të përpiqen, me aq sa është e mundur, të zotërojnë disi gjuhët e folura nga banorët e këtyre vendeve dhe të njohin zakonet, kulturën dhe botëkuptimin e tyre. "Mësuesit që shkojnë në këto vende", ka shkruar 'Abdu'l-Bahá-i duke iu referuar në një prej Tabelave të Planit Hyjnor Republikave të Amerikës Qëndrore, "duhet gjithashtu të zotërojnë gjuhën spanjolle". "Një grup njerëzish që flasin gjuhët e tyre...", shkruan Ai në një Tabelë tjetër, "duhet ta drejtojnë shikimin dhe të udhëtojnë përmes tre grupeve të mëdhenj të Ishujve të Oqeanit Paqësor". "Mësuesit që udhëtojnë në drejtime të ndryshme", deklaron Ai më tej, "duhet të dinë gjuhën e vendit në të cilin shkojnë. Për shembull, një person që njeh mirë gjuhën japoneze mund të shkojë në Japoni, ose një person që njeh gjuhën kineze mund të nxitojë për në Kinë, e kështu me radhë".
Asnjë pjesëmarrës në këtë fushatë ndëramerikane të mësimit nuk duhet të mendojë se iniciativën për çdo veprimtari të veçantë që lidhet me këtë punë duhet ta kenë vetëm këto organe, qofshin Asamble ose komitete, detyrë e posaçme e të cilave është të përkrahin e lehtësojnë arritjen e këtij objektivi jetësor të Planit Shtatëvjeçar. Eshtë detyrë parësore e çdo besimtari amerikan, si i besuar besnik i Planit Hyjnor të 'Abdu'l-Bahá-it, që të nisë, të përkrahë e të konsolidojë, brenda kufijve të përcaktuar nga parimet aministrative të Besimit, çdo veprimtari që ai ose ajo e gjykon të përshtatshme se duhet ndërmarrë për të çuar më tej Planin. As situata kërcënuese botërore, as ndonjë konsideratë për mungesë burimesh materiale, pajisjeje mendore, dije ose përvoje - sado të dëshirueshme që janë këto - nuk duhet ta pengojnë një mësues të ardhshëm pionier që të ngrihet në mënyrë të pavarur dhe të verë në lëvizje ato forca, të cilat, siç na siguronte vazhdimisht 'Abdu'l-Bahá-i, sapo të çlirohen, do të tërheqin si magnet ndihmën e premtuar e të pashmangshme të Bahá'u'lláh-ut. Ai të mos presë direktiva ose ndonjë inkurajim të posaçëm nga përfaqësuesit e zgjedhur të komunitetit të tij, as të mos tërhiqet para pengesave që farefisi i tij ose bashkëqytetarë të tij mund t'i nxjerrin në rrugën e vet, dhe as të mos shqetësohet nga qortimet e kritikuesve ose të armiqve të tij. "Ji i lirshëm si era", e këshillon Bahá'u'lláh-u çdo mësues të supozuar të Kauzës së Tij, "ndërsa bart mesazhin e Atij Që ka bërë të zbardhë Agimi i Udhërrëfimit Hyjnor. Shih sesi era, besnike ndaj asaj që ka urdhëruar Perëndia, fryn mbi të gjitha rajonet e tokës, të banuara ose të shkreta qofshin. As pamja e shkretimit, as provat e begatisë nuk mund t'i shkaktojnë asaj dhimbje ose kënaqësi. Ajo fryn nga çdo drejtim, siç e ka urdhëruar Krijuesi i saj". "Dhe kur Ai vendos të lërë shtëpinë për hir të Kauzës së Zotit të tij", ka reveluar Bahá'u'lláh-u në një pasazh tjetër, duke iu referuar një mësuesi të tillë, "le ta mbështesë tërësisht besimin te Perëndia, si pajisja më e mirë për udhëtimin e tij, dhe të vishet me rrobën e virtytit.... Në qoftë se ai do të frymëzohet nga zjarri i dashurisë së Tij, në qoftë se do të harrojë të gjitha gjërat e krijuara, fjalët që do të thotë do të ndezin flakë ata që e dëgjojnë".
Pasi ka vendosur me iniciativën e vet, dhe pa iu trembur pengesave me të cilat miku ose armiku i tij, padashje ose me paramendim, i zënë rrugën, të ngrihet i vendosur e t'i përgjigjet thirrjes për mësim, le të shqyrtojë ai me kujdes çdo rrugë trajtimi që mund të përdorë në përpjekjet e tij vetjake për të tërhequr vëmendjen, për të ruajtur interesimin dhe për të thelluar besimin e atyre që ai kërkon të sjellë në rrugën e Besimit të tij. Le të studiojë mundësitë që i ofrojnë atij rrethanat e veçanta në të cilat jeton, të vlerësojë avantazhet e tyre dhe të vazhdojë me zgjuarësi e sistematikisht t'i shfrytërojë ato për arritjen e objektivit që ka në mendje. Le të përpiqet gjithashtu të përpunojë metoda të tilla si bashkëpunimi me klubet, ekspozitat dhe shoqatat, leksionet për subjekte të afërta me mësimet dhe idealet e Kauzës së tij si moderimi, morali, mirëqenia shoqërore, toleranca fetare e raciale, kooperimi ekonomik, Islami, Feja e Krahasuar, ose pjesëmarja në organizata e ndërmarrje shoqërore, kulturore, humanitare, bamirëse dhe edukative, të cilat, ndërsa ruajnë integritetin e Besimit të tij, hapin para tij një mori rrugësh e mjetesh, përmes të cilave ai mund të fitojë vazhdimisht simpatinë, mbështetjen e, më në fund, besnikërinë e atyre me të cilët hyn në kontakt. Ndërsa vendosen kontakte të tilla, ai le të ketë parasysh kërkesat që Besimi i tij i bën vazhdimisht atij për të ruajtur dinjitetin dhe pozitën e Besimit, për të siguruar integritetin e ligjeve e të parimeve të tij, për të treguar gjerësinë e universalitetin e tij, si dhe për të mbrojtur pa frikë interesat e tij të shumta e jetësore. Le të vlerësojë ai shkallën e ndjeshmërisë së dëgjuesit të tij dhe të vendosë vetë nëse është e përshtatshme metoda e drejtpërdrejtë ose e tërthortë e mësimit, me të cilën ai mund të ngulitë te kërkuesi rëndësinë jetësore të Mesazhit Hyjnor, dhe ta bindë atë që ta bashkojë fatin me ata që tashmë e kanë përqafuar këtë Mesazh. Le të sjellë ai ndërmend shembullin e dhënë nga 'Abdu'l-Bahá-i dhe si Ai tërhiqte vazhdimisht vëmendjen për të treguar ndaj kërkuesit një mirësjellje të tillë, për të shprehur në një shkallë të tillë frymën e mësimeve që ai shpreson t'i rrënjosë atij, saqë marrësi të shtyhet spontanisht për ta njejësuar veten me Kauzën që mishëron mësime të tilla. Në fillim ai le të mos ngulë këmbë në ligje e praktika të tilla që mund të shkaktojnë një presion tepër të rreptë mbi besimin e porsazgjuar të kërkuesit, dhe të përpiqet ta përgatisë atë me durim, me takt e megjithatë me vendosmëri derisa të arrijë pjekurinë e plotë, dhe ta ndihmojë atë të shpallë pranimin pa rezerva të çdo gjëje që ka porositur Bahá'u'lláh-u. Sapo kjo fazë të jetë arritur, le ta njohë atë me grupin e bashkëbesimtarëve të tij, dhe të përpiqet, përmes shoqërisë të vazhdueshme e pjesëmarrjes aktive në veprimtaritë lokale të komunitetit të tij, ta bëjë atë të aftë të japë kontributin e vet në pasurimin e jetës së këtij komuniteti, në zhvillimin e detyrave të tij, në konsolidimin e interesave të tij dhe në bashkërendimin e veprimtarive të tij me ato të komuniteteve motra. Ai të mos kënaqet derisa të ketë rrënjosur në birin e vet shpirtëror një dëshirë të flaktë aq të thellë sa ta shtyjë që edhe ai nga ana e tij të ngrihet në mënyrë të pavarur dhe t'ia kushtojë energjitë e veta zgjimit të shpitrave të tjerë dhe mbështetjes së ligjeve e parimeve të përpunuara nga Besimi që sapo ka adoptuar.
Çdo pjesmarrës në fushatën mbarëkontinentale të nisur nga besimtarët amerikanë, veçanërisht ata që janë angazhuar si pionierë në territore të virgjëra, le të kenë parasysh nevojën që të mbajnë lidhje të ngushta e të vazhdueshme me organet përgjegjëse të caktuara për të drejtuar, bashkërenduar e lehtësuar veprimtaritë e gjithë komunitetit. Ata që punojnë për përhapjen e Kauzës së Bahá'u'lláh-ut, qoftë këshilli i përfaqësuesve të zgjedhur kombëtarë ose institucioni i saj ndihmës kryesor, Komiteti Kombëtar i Mësimit ose organet ndimëse të këtij, komitetet krahinore të mësimit ose Asambletë Shpirtërore lokale dhe komitetet e tyre përkatëse të mësimit, duhet që përmes shkëmbimit të vazhdueshëm të ideve, përmes letrash, qarkoresh, raportesh, buletinesh e mjetesh të tjera të komunikimit me këto instrumente të caktuara për përhapjen e Besimit, të sigurojnë funksionimin e mirë e të shpejtë të mekanizmit mësimor të Rendit të tyre Administrativ. Kështu pështjellimi, vonesat, dublimi i përpjekjeve, shkapërderdhja e energjisë do të shmangen plotësisht dhe vërshimi i fuqishëm i hirit të Bahá'u'lláh-ut, duke rrjedhur i buhishëm e pa as më të voglën pengesë nëpër këto kanale thelbësore, do t'i mbushë aq shumë zemrat e shpirtrat e njerëzve sa t'i bëjë ata të aftë të marrin të korrat e parashikuara vazhdimisht nga 'Abdu'l-Bahá-i.
Çdo pjesëmarrës në këtë përpjekje të bashkërenduar, të paparë në analet e komunitetit amerikan Bahá'í, ka obligimin shpirtëror që ta bëjë mandatin e mësimit, të detyrueshëm në mënyrë kaq jetësore për të gjithë, angazhimin mbizotërues të jetës së tij. Në veprimtaritë e në kontaktet e tij të përditshme, në të gjitha udhëtimet e tij, qoftë për çështje pune ose të tjera, në pushimet e shëtitjet e tij dhe në çdo mision që mund t'i kërkohet të ndërmarrë, çdo bartës i Mesazhit të Bahá'u'lláh-ut duhet ta konsiderojë jo vetëm një detyrim, por edhe një privilegj që të përhapë kudo farat e Besimit të Tij; dhe ai duhet të mbetet i kënaqur, duke e ditur gjithnjë se, cilido qoftë reagimi i menjëhershëm ndaj atij Mesazhi dhe sado i papërshtatshëm të jetë mjeti që e përçon atë, pushteti i Autorit të tij do të bëjë që, siç e sheh të arsyeshme Ai, këto fara të mbijnë dhe, në rrethana që askush nuk mund t'i parashikojë, të japin frytet që puna e pasuesve të tij do të mbledhë. Në qoftë anëtar i ndonjë Asambleje Shpirtërore, le ta inkurajojë ai Asamblenë e tij që t'i kushtojë një pjesë të kohës së vet, në secilin prej sesioneve të saj, shqyrtimit të zellshëm e me lutje të të tilla rrugëve e mjeteve që mund të mbështesin fushatën e mësimit, ose të sigurojnë burimet e mundshme për përparimin, zgjerimin dhe konsolidimin e saj. Në qoftë se ndjek shkollën verore - dhe secili pa përjashtim është i ftuar të përfitojë nga ndjekja e saj, - le ta konsiderojë ai një rast të tillë si një mundësi të mirëpritur e të çmuar për të pasuruar nëpërmjet leksioneve, studimit e diskutimit njohuritë e tij për parimet themelore të Besimit të vet dhe për t'u bërë i aftë të transmetojë, me bindje e efektivitet më të madh, Mesazhin që i është besuar kujdesit të tij. Për më tepër le të përpiqet ai, me aq sa është e mundur, nëpërmjet vizitash ndërkomunitare të stimulojë zellin për mësimin dhe t'u provojë të jashtmëve pasionin e gatishmërinë e përkrahësve të Kauzës së tij dhe unitetin organik të institucioneve të saj.
Kushdo që midis pjesëmarrësve në këtë kryqëzatë, e cila përfshin të gjitha racat, të gjitha republikat, klasat dhe rrymat fetare të mbarë Hemisferës Perëndimore, ndjen shtytje, le të ngrihet dhe, po t' ia lejojnë rrethanat, t'i kushtojë vëmendje të veçantë e të arrijë më në fund aderimin pa kushte në Besimin e tij të racave zezake, indiane, eskimeze e çifute. Nuk mund të ketë në kohën e tanishme shërbim më të lavdërueshëm e më të merituar ndaj Kauzës së Perëndisë, sesa një përpjekje e suksesshme për të rritur ndryshmërinë e pjesëtarëve të komunitetit amerikan Bahá'í duke i zgjeruar radhët e Besimit përmes rekrutimit të pjesëtarëve të këtyre racave. Një përzierje e këtyre elementeve krejt të ndryshme të gjinisë njerëzore, duke i ndërthurur harmonikisht ato në pëlhurën e një vëllazërie gjithëpërfshirëse Bahá'í, duke i asimiluar nëpërmjet procesit dinamik të Rendit Administrativ të përcaktuar në mënyrë hyjnore dhe duke dhënë secili ndihmesën e tij për pasurimin dhe lavdinë e jetës së komunitetit Báha'í, kjo është sigurisht një arritje, soditja e së cilës duhet të ngrohë e të ndezë zemrën e çdo Bahá'í. "Shih lulet e një kopshti", shkruante 'Abdu'l-Bahá-i, "edhe pse të ndryshme për nga lloji, ngjyra, forma e trajta, megjithatë, përderisa i njomin ujërat e një burimi, i gjallëron flladi i një ere, i forcojnë rrezet e një dielli, kjo ndryshmëri ua shton hijeshinë e ua rrit bukurinë. Sa e papëlqyeshme do të ishte për syrin sikur të gjitha lulet e bimët, gjethet e gonxhet, frutat, degët dhe pemët e kopshtit të kishin të gjitha të njëjtën formë e ngjyrë! Ndryshmëria e ngjyrave, e formave dhe e trajtave e pasuron dhe e stolis kopshtin, e lartëson efektin. Po kështu, kur nuanca të ndryshme mendimi, temperamenti e karakteri mblidhen bashkë nën pushtetin e ndikimin e një kauze të vetme qendrore, atëherë bukuria dhe lavdia e përsosurisë njerëzore do të revelohet e bëhet e dukshme. Askush, veç fuqisë qiellore të Fjalës së Perëndisë, që drejton e që ua kalon realiteteve të të gjitha gjërave, nuk është i aftë të harmonizojë mendimet, ndjenjat, idetë e bindjet e kundërta të bijve të njerëzve". "Unë shpresoj", është dëshira e shprehur nga 'Abdu'l-Bahá-i, "që ju të mund të bëni që ajo racë e shtypur [zezakët] të fitojë lavdi dhe të bashkohet me racën e bardhë për t'i shërbyer botës së njeriut me sinqeritetin, besnikërinë, dashurinë e dëlirësinë më të madhe". "Një prej çështjeve të rëndësishme", ka shkruar gjithashtu Ai, "e cila ndikon mbi unitetin dhe solidaritetin e njerëzimit, është ndjenja e shoqërisë dhe barazia e racës së bardhë e të asaj me ngjyrë". "Ju duhet t'u kushtoni rëndësi të madhe", shkruan Abdu'l-Bahá'í në Tabelat e Planit Hyjnor, "indianëve, banorëve të hershëm të Amerikës. Sepse këta shpirtra mund të krahasohen me banorët e lashtë të Gadishullit Arabik, të cilët, para Revelacionit të Muhametit, ishin si të egër. Kur Drita Muhamedane ndriçoi midis tyre, ata u bënë kaq të zjarrtë saqë përhapën mdriçim mbi botë. Po kështu, sikur këta indianë të edukoheshin e të udhëhiqeshin si duhet, atëhere nuk ka dyshim se përmes mësimeve Hyjnore ata do të bëheshin aq të ndriçuar saqë gjithë bota do të merrte dritë". "Në qoftë se është e mundur", ka shkruar gjithashtu 'Abdu'l-Bahá-i, "dërgoni mësues në pjesë të tjera të Kanadasë; po kështu dërgoni mësues në Groenlandë e në vendin e eskimezëve". "Dashtë Perëndia", ka shkruar më tej Ai në po ato Tabela, "që thirrja e Mbretërisë të arrijë në veshët e eskimezëve.... Sikur të bëni një përpjekje, që aromat e Perëndisë të përhapen midis eskimezëve, efekti i saj do të jetë shumë i madh e do të shkojë larg". "Lëvduar qoftë Perëndia", shkruan 'Abdu'l-Bahá-i, "që çdo gjë e shpallur për izraelitët në Tabelat e Bekuara, si dhe gjërat e shkruara shprehimisht në letrat e 'Abdu'l-Bahá-it, të gjitha po përmbushen. Disa kanë ndodhur; të tjera do të revelohen në të ardhmen. Bukuria e Lashtë, në Tabelat e Tij të shenjta, ka shkruar shprehimisht se koha e poshtërimit të tyre ka marrë fund. Bujaria e tij do të shtrihet mbi ta dhe kjo racë dita ditës do të përparojë e do të çlirohet nga errësira e degradimi që ka zgjatur një epokë të tërë".
Ata që mbajnë pozita administrative në cilësinë e anëtarit të Asamblesë Shpirtërore Kombëtare, ose të komitetit mësimor kombëtar, krahinor ose lokal, le të kenë vazhdimisht parasysh nevojën jetësore e të ngutshme për të siguruar, brenda një kohe sa më të shkurtër, formimin në ato pak shtete të Republikës Amerikanoveriore që kanë mbetur dhe në provincat e Dominionit të Kanadasë, të grupeve, sado të vogla e fillestare, dhe për të krijuar çdo mundësi që varet prej tyre që këto bërthama të porsaformuara të zhvillohen me shpejtësi e në drejtime të shëndosha në Asamble që funksionojnë mirë, të vetëmjaftueshme e të njohura. Hedhja e themeleve të tilla, ngritja e avanposteve të tilla - një punë që dihet se është e vështirë, por tepër e nevojshme e shumë frymëzuese - duhet të ketë mbështetjen e pakufizuar, të vazhdueshme e entuziaste të anëtarëve individualë të komunitetit amerikan Bahá'í. Sado të mençura të jenë masat që mund të projektojnë përfaqësuesit e tyre të zgjedhur, sado praktike e të menduara mirë të jenë planet që ata hartojnë, të tilla masa e plane nuk mund të japin kurrë ndonjë rezultat të kënaqshëm, në qoftë se një numër i mjaftueshëm pionerësh nuk vendos të bëjë sakrificat e nevojshme dhe nuk merr vullnetarisht përsipër zbatimin në praktikë të këtyre projekteve. Të ngulësh, njëherë e përgjithmonë, flamurin e Bahá'u'lláh-ut në zemrën e këtyre territoreve të virgjëra, të ngresh bazën strukturore të Rendit të Tij Administrativ në qytetet e në fshatrat e tyre dhe të kryesh një ankorim të qëndrueshëm e të përhershëm për institucionet e tij në mendjet e në zemrat e banorëve të tyre, kjo, kam bindjen e patundur, përbën hapin e parë e më të rëndësishëm për fazat e mëtejshme, përmes të cilave duhet të kalojë fushata e mësimit që ka filluar me Planin Shtatëvjeçar. Ndërsa stolisja e jashme e Mashrikul Azkarit [Mashriqu`l-Adhkár], brenda po këtij Plani, ka hyrë tashmë në fazën përfundimtare të ndërtimit të tij, fushata e mësimit ndodhet akoma në fazat fillestare dhe është ende larg shtrirjes efektive të degëzimeve të saj qoftë në këto territore të virgjëra ose në ato Republika që ndodhen në kontinentin Amerikanojugor. Përpjekja që kërkohet është kolosale, kushtet në të cilat këto veprime paraprake duhen bërë janë shpesh jotërheqëse e të pafavorshme, punonjësit që janë në gjendje t'u përvishen detyrave të tilla janë në numër të kufizuar, ndërsa burimet që ata mund të komandojnë janë të pamjaftueshme e të papërshtatshme. Megjithatë, sa shpesh penda e Bahá'u'lláh-ut na ka siguruar që "nëse një njeri, krejt i vetëm, do të ngrihej në emrin e Bahá-it dhe do të vishte parzmoren e dashurisë së Tij, i Gjithëfuqishmi do ta bënte atë fitimtar, edhe sikur forcat e qiellit e të tokës të rreshtoheshin kundër tij". A nuk ka shkruar Ai: "Për Perëndinë veç të Cilit nuk ka Perëndi tjetër! Nëse ndokush do të ngrihej për triumfin e Kauzës sonë, Perëndia do ta bënte atë fitimtar edhe sikur dhjetëra mijë armiq të bashkoheshin kundër tij. Dhe në qoftë se dashuria e tij për mua bëhet më e madhe, Perëndia do t'i vendosë pasardhësit e tij mbi të gjitha fuqitë e tokës e të qiellit". "Vëreni punën e brezave të mëparshëm", ka shkruar `Abdu'l- Bahá-i, "Gjatë jetës së Jesu Krishtit shpirtrat besimtarë e të qëndrueshëm ishin të paktë e numëroheshin me gishta, por bekimet qiellore zbritën me aq bollëk saqë në pak vite shpirtra të panumërt hynë nën hijen e Ungjillit. Perëndia ka thënë në Kuran: `Një kokërr do të japë shtatë kallinj, dhe çdo kalli do të ketë njëqind kokrra'. Me fjalë të tjera, një kokërr do të bëhet shtatëqind; dhe në qoftë se Perëndia dëshiron, Ai edhe do t'i dyfishojë ato. Ka ndodhur shpesh që një shpirt i bekuar është bërë shkaku i udhëheqjes së një kombi. Pra, ne nuk duhet të shohim aftësinë e zotësinë tonë, por ta përqëndrojmë vështrimin te favoret e bujaritë e Perëndisë, i Cili, në këto ditë, nga pika ka bërë një det dhe nga atomi një diell". Ata që vendosin të jenë të parët që do të ngrenë flamurin e një Kauze të tilë, në kushte të tilla e në territore të tilla, le t'i ushqejnë shpirtrat e tyre me fuqinë mbështetëse të këtyre fjalëve dhe, "duke veshur parzmoren e dashurisë së Tij", një dashuri që duhet "të bëhet më e fortë" ndërsa ata këmbëngulin në detyrën e tyre të vetmuar, le të ngrihen për të stolisur me tregimin e bëmave të tyre faqet më të ndritshme të shkruara ndonjëherë në historinë shpirtërore të vendit të vet.
"Edhe pse", ka shkruar 'Abdu'l-Bahá-i në Tabelat e Planit Hyjnor, "në shumicën e shteteve e të qyteteve të Shteteve të Bashkuara, lavdi Zotit, janë përhapur aromat e Tij dhe shpirtra të panumërt po e kthejnë fytyrën e po avancojnë drejt Mbretërisë së Perëndisë, megjithatë në disa prej shteteve Flamuri i Unitetit ende nuk është ngritur si duhet, dhe as janë zbërthyer Misteret e Librave të Shenjta, si Bibla, Ungjilli e Kurani. Përmes përpjekjeve të harmonizuara të të gjithë miqve, Flamuri i Unitetit duhet të shpaloset në këto shtete dhe mësimet Hyjnore të përhapen, në mënyrë që edhe këto shtete të mund të marrin pjesën e tyre të dhuntive qiellore e të Udhërrëfimit Më të Madh". "E ardhmja e Dominionit të Kanadasë", ka afirmuar Ai në një Tabelë tjetër të Planit Hyjnor, "është shumë e madhe dhe ngjarjet e lidhura me të pafund të lavdishme. Syri i dashamirësisë së Perëndisë do të kthehet drejt saj dhe do të bëhet manifestimi i favoreve të Lavdiplotit". "Unë e përsëris edhe një herë", ripohon Ai thënien e Tij të mëparshme në po atë Tabelë, "se e ardhmja e Kanadasë, qoftë nga një këndvështrim material ose shpirtëror, është shumë e madhe".
Sapo të ndërmerret ky hap fillestar, që nënkupton formimin e të paktën një bërthame në secilin prej këtyre shteteve e provincave të virgjëra në kontinentin amerikanoverior, atëherë duhet të vihet në lëvizje mekanizmi për një intesifikim kolosal të veprimit të harmonizuar të Bahá'í-ve, qëllimi i të cilit duhet të jetë fuqizimi i përpjekjeve fisnike, që tani vetëm disa besimtarë të izoluar bëjnë, për të zgjuar kombet e Amerikës Latine ndaj Thirrjes së Bahá'u'lláh-ut. Vetëm kur kjo fazë e dytë e fushatës së mësimit, në kuadrin e Planit Shtatëvjeçar, të ketë nisur, kjo fushatë mund të konsiderohet si plotësisht e filluar, ose të thuhet se vetë Plani ka arritur stadin më vendimtar në zhvillimin e tij. Kaq të fuqishme do të jenë vërshimet e hirit Hyjnor që do të derdhen mbi një komunitet trim, i cili në sferën administrative ka ngritur tashmë, në tërë lavdinë e stolisjes së jashme, Godinën e tij kryesore, dhe që në fushën e mësimit ka ngritur lart, në çdo shtet e provincë të kontinentit amerikanoverior, flamurin e Besimit të vet - kaq të mëdha do të jenë këto vërshime, saqë pjesëtarët e tij do ta shohin veten krejt të pushtuar nga provat e fuqisë rigjeneruese të tyre.
Komiteti Ndëramerikan duhet, në një fazë të tillë, madje para se ajo të fillojë, të ngrihet në nivelin e mundësive që ajo ofron dhe të tregojë një energji, përkushtim e angazhim që të jenë në përputhje me përgjegjësitë që ka marrë mbi vete. Nuk duhet harruar për asnjë çast se Amerika Qëndrore e Jugore përfshin jo më pak se njëzet kombe të pavarura, të cilat përbërë afërsisht një të tretën e gjithë numrit të shteteve sovrane të botës dhe janë të destinuara të luajnë një rol gjithnjë e më të rëndësishëm në përcaktimin e fatit të ardhshëm të botës. Kur bota sikur po zvogëlohet e po bëhet si vend fqinjë dhe kur fatet e racave, të popujve e të kombeve të saj po ndërthuren në mënyrë të pazgjidhshme, largësia e këtyre shteteve nga Hemisfera Perëndimore po zhduket dhe mundësitë e fshehura në secilin prej tyre po dalin gjithnjë e më shumë në pah.
Kur kjo fazë e dytë në shpalosjen graduale të veprimtarive e të nismave për mësimin, në kuadrin e Planit Shtatëvjeçar, të jetë arritur dhe kur mekanizmi i nevojshëm për zbatimin e tij të fillojë të veprojë, besimtarët amerikanë, pionerët e guximshëm të kësaj lëvizjeje të fuqishme, të udhëhequr nga drita e pashtershme e Bahá'u'lláh-ut dhe në pajtim të plotë me Planin e parashtruar nga 'Abdu'l-Bahá-i, duke vepruar nën drejtimin e Asamblesë të tyre Shpirtërore Kombëtare dhe me ndihmën e Komitetit Ndëramerikan, le të ndërmarrin një ofensivë kundër pushtetit të errësirës, të korrupsionit e të injorancës, një ofensivë që duhet të shtrihet deri në skajet më të largëta të kontinentit amerikanojugor, dhe të përfshijë brenda hapësirës së saj të njëzet kombet që e përbëjnë atë.
Disa, pikërisht në këtë moment, le t'i përvishen punës, të ikin nga qytetet dhe shtetet e tyre, të braktisin vendin e vet dhe, "duke e mbështetur gjithë besimin te Perëndia si rezerva më e mirë për udhëtimin e tyre", le ta kthejnë fytyrën dhe t'i drejtojnë hapat drejt atyre klimave të largëta, atyre fushave të virgjëra, atyre qyteteve të panënshtruara, dhe t'i kanalizojnë energjitë e veta për të pushtuar kështjellat e zemrave të njerëzve - zemra që, siç ka shkruar Bahá'u'lláh-u, "ushtritë e Revelacionit e të fjalës mund t'i nënshtrojnë". Ata le të mos vonohen duke pritur deri sa bashkëpunëtorët e tyre të kenë kaluar fazën e parë të fushatës së mësimit, përkundrazi, që nga ky çast le të ngrihen për të shpallur fazën e hapjes, e cila do të shihet si një prej kapitujve më të lavdishëm në historinë ndërkombëtare të Besimit të tyre. Ata në fillim le "të mësojnë veten, që fjala e tyre të mund të tërheqë zemrat e atyre që i dëgjojnë". Le ta shohin ata triumfin e Besimit të vet si "objektivin suprem" të tyre. Le të mos "marrin parasysh sa e madhe ose e vogël është ena" që bart masën e mirësisë që Perëndia lëshon në këtë epokë. Ata le ta "çlirojnë veten nga lidhjet e kësaj bote e kotësitë e saj" dhe, me atë shpirt shkëputjeje për të cilin 'Abdu'l-Bahá-i ka dhënë shembullin dhe dëshironte që ata ta ndiqnin, t'i bëjnë këta popuj e vende kaq të ndryshëm të kujtojnë Perëndinë dhe Manifestimin e Tij suprem. Le të jetë dashuria e Tij një "dhomë thesari për shpirtrat e tyre", në ditën, kur "çdo shtyllë do të tundet, kur vetë njerëzve do t'u ngjethet lëkura, kur të gjithë sytë do të shohin me tmerr". Le të "shkreptijnë shpirtrat e tyre nga flakët e zjarrit të pashuar që digjet mu në zemër të botës, në mënyrë të tillë që ujërat e gjithësisë të jenë të pafuqishme ta ftohin zjarrminë e tij". Le të jenë ata "të lirshëm si era", së cilës "as pamja e shkretimit, as provat e begatisë nuk mund t'i shkaktojnë dhimbje ose kënaqësi". Ata le t'i "zgjidhin gjuhët dhe të shpallin pareshtur Kauzën e Tij". Le të "shpallin atë që Shpirti Më i Madh do t'u frymëzojë të thonë në shërbim të Kauzës së Zotit të tyre". Le të "kenë mendjen që të mos ndeshen me askënd, përkundrazi të përpiqen ta vënë atë në dijeni të së vërtetës në mënyrë të sjellshme e me fjalë sa më bindëse". Ata "tërësisht për hir të Perëndisë të shpallin Mesazhin e Tij dhe, me të njëjtin shpirt, të pranojnë çdo reagim që fjalët e tyre mund të shkaktojnë tek ata që i dëgjojnë". Për asnjë moment le të mos harrojnë ata se "Shpirti Besnik do t'i forcojë me fuqinë e tij", dhe se "një aradhe e engjëjve të Tij të zgjedhur do të marshojë me ta, siç ka urdhëruar Ai Që është i Gjithëfuqishmi, Urtiploti". Le të kenë gjithmonë parasysh se "ç'bekim i madh i pret ata që kanë arritur nderin t'i shërbejnë të Gjithëfuqishmit" dhe të sjellin ndërmend se "një shërbim i tillë është me të vërtetë mbreti i të gjitha bëmave të mëdha dhe stolia e çdo vepre të madhe".
Dhe, më në fund, ndërsa ndjekin rrugën e tyre kryq e tërthor kontinentit amerikanojugor, le të jenë këto fjalë frymëzuese të Bahá'u'lláh-ut gjithmonë të gatshme në buzët e tyre, një lehtësim i zemrave të tyre, një dritë në shtegun e tyre, një mik në vetminë e tyre dhe një mbështetje e përditshme në udhëtimet e tyre: "O udhëtar në shtegun e Perëndisë! Merr pjesën tënde të oqeanit të mirësisë së Tij, dhe mos ia moho vetes gjërat që fshihen në thellësitë e tij.... Një pikë e vetme e këtij oqeani, po të derdhej mbi të gjithë ata që janë në qiejt e mbi tokë, do të mjaftonte për t'i mbushur ata me bujarinë e Perëndisë, të Gjithëfuqishmit, të Gjithëdijshmit, Urtíplotit. Merr me duart e braktisjes nga ujërat e tij jetëdhënëse dhe spërkat të gjitha gjërat e krijuara, që ato të pastrohen nga të gjitha kufizimet e krijuara nga njeriu dhe t'i afrohen fronit të fuqishëm të Perëndisë, këtij Vendi të shenjtëruar e të ndritshëm. Mos u hidhëro nëse duhet ta bësh këtë i vetëm. Perëndia le të jetë i mjaftueshëm për ty.... Shpalle Kauzën e Zotit tënd tek të gjithë ata që janë në qiejt e mbi tokë. Nëse ndokush i përgjigjet thirrjes tënde, shtro para tij margaritarët e urtisë së Zotit, Perëndisë tënd, që të ka sjellë Shpirti i Tij, dhe ji ndër ata që besojnë me të vërtetë. Dhe nëse ndokush e refuzon ofertën tënde, largoju prej tij, dhe mbështete besimin e sigurinë tënde te Zoti i të gjitha botëve. Për drejtësinë e Perëndisë! Cilido që hap gojën në këtë Ditë dhe përmend emrin e Zotit të tij, aradhet e frymëzimit Hyjnor do të zbresin mbi të nga qielli i emrit Tim, të Gjithëdijshmit, Urtíplotit. Mbi të do të zbresë gjithashtu Tubimi i epërm, duke mbajtur lart secili një kupë drite të kulluar. Kështu ka qenë paracaktuar në mbretërinë e Revelacionit të Perëndisë, me urdhër të Atij Që është Lavdiploti, Më i Fuqishmi".
Le të tingëllojnë po kështu në veshët e tyre këto fjalë të 'Abdu'l-Bahá-it, të qëmtuara nga Tabelat e Planit Hyjnor, ndërsa shkojnë përpara, të sigurt e pa frikë, në misionin e Tij: "O ju apostuj të Bahá'u'lláh-ut! U bëftë fli jeta ime për ju!... Vëreni portat që ka hapur para jush Bahá'u'lláh-u! Shikoni sa e lavdëruar dhe e lartë është pozita që ju jeni të destinuar të arrini; sa të pashoqe janë favoret që ju janë dhuruar". "Mendimet e mia janë kthyer drejt jush dhe zemra ime troket brenda meje kur ju kujton. Sikur ta dinit sesi më digjet shpirti nga dashuria për ju, në zemrat tuaja do të vërshonte një lumturi aq e madhe sa do të bënte që ju të dashuronit njëri-tjetrin". "Masa e plotë e suksesit tuaj ende nuk është reveluar, rëndësia e tij ende nuk është kuptuar. Së shpejti ju do ta shihni me sytë tuaj sesa shkëlqyeshëm secili prej jush, si një yll i ndritshëm, do të rrezatojë në qiellin e vendit tuaj dritën e Udhërrëfimit Hyjnor dhe do t'u dhurojë njerëzve të tij lavdinë e një jete të amshueme". "Unë shpresoj me gjithë shpirt se në të ardhmen e afërt gjithë bota mund të nxitet e të tundet nga rezultatet e arritjeve tuaja". "I Gjithëfuqishmi, padyshim, do t'ju japë juve ndihmën e mirësisë së Tij, do t'ju pajisë me shenjat e fuqisë së Tij dhe do t'u dhurojë shpirtrave tuaj pushtetin mbajtës të Shpirtit të Tij të shenjtë". "Mos u shqetësoni për numrin tuaj të vogël, as mos u dëshpëroni nga numri i madh i mosbesimtarëve në botë.... Bëni përpjekje; misioni juaj është i lavdishëm sa s'thuhet. Në qoftë se nisma juaj kurorëzohet me sukses, Amerika me siguri do të bëhet një qendër nga e cila do të rrezatojnë valë të fuqisë shpirtërore dhe froni i Mbretërisë së Perëndisë do të vendoset i patundur me tërë madhështisë e lavdinë e tij".
Duhet mbajtur parasysh se zbatimi i Planit Shtatëvjeçar përfshin, përsa i përket punës së mësimit, jo më shumë se formimin e të paktën një qendre në secilën prej republikave të Amerikës Qendrore e Jugore. Njëqindvjetori i lindjes së Besimit të Bahá'u'lláh-ut do të shohë, në rast se plani që tashmë ka nisur do të realizohet me sukses, hedhjen në secilin prej këtyre vendeve të themeleve, sado fillestare, mbi të cilat brezi i besimtarëve amerikanë që po rritet të jetë në gjendje të ndërtojë në vitet e para të shekullit të dytë të epokës Bahá'í. Atyre do t'u takojë detyra që, gjatë dhjetëvjeçarëve të mëtejshëm, t'i zgjerojnë e t'i forcojnë këto themele, dhe të sigurojnë udhëheqjen, ndihmën e inkurajimin e nevojshëm, që do t'u japin mundësi grupeve gjerësisht të shpërndara të besimtarëve në këto vende të formojnë Asamble lokale të pavarura e të ndërtuara si duhet, duke ngritur kështu strukturën e Rendit Administrativ të Besimit të tyre. Ngritja e një strukture të tillë është në radhë të parë detyrë e atyre që komuniteti i besimtarëve amerikanoveriorë i ka tërhequr në Mesazhin Hyjnor. Kjo është një detyrë që duhet të përfshijë, veç obligimit të ngutshëm për ta bërë çdo grup të aftë të kthehet në Asamble lokale, ngritjen e tërë mekanizmit të Rendit Administrativ, në pajtim me parimet shpirtërore e administrative që rregullojnë jetën dhe veprimtaritë e çdo komuniteti Bahá'í të ngritur anembanë botës. Asnjë largim prej këtyre parimeve të rëndësishme e të parashtruara qartë, të mishëruara e të ruajtura në strukturat lokale e kombëtare Bahá'í, të përbashkëta për të gjitha komunitetet Bahá'í, kurrsesi nuk mund të lejohet. Por kjo është një detyrë që ka të bëjë me ata që, në një periudhë të mëvonshme, duhet të ngrihen për të çuar më tej një punë, e cila në të vërtertë ende nuk ka filluar efektivisht.
Të çash rrugën në mënyrë më sistematike për hedhjen e themeleve të nevojshme, mbi të cilat mund të ngrihen e të vendosen në mënyrë të sigurt institucionet e përhershme kombëtare e lokale, kjo është një detyrë që shumë shpejt do të kërkojë vëmendjen e përqëndruar të zbatuesve të Planit Shtatëvjeçar. Sapo detyrimi i tyre i ngutshëm lidhur me hapjen e atyre pak territoreve të mbetura në Shtetet e Bashkuara e Kanada të jetë plotësuar, atëhere duhet hartuar një plan i menduar mirë, që të synojë hedhjen e themeleve të tilla. Siç e kemi thënë, zbatimi i këtyre nismave të gjera, paraprake, shtrirja e të cilave duhet të përfshijë gjithë zonën e Republikave të Amerikës Qëndrore e Jugore, përbën vetë thelbin e fushatës së mësimit që zhvillohet në kuadrin e Planit Shatëvjeçar dhe duhet të vendosë në fund të fundit fatin e saj. Nga kjo fushatë duhet të varet jo vetëm përmbushja efektive e detyrimeve solemne të ndërmarra në lidhje me planin e tanishëm, por edhe shpalosja progresive e fazave të mëtejshme, që janë thelbësore për realizimin e parashikimit të 'Abdu'l-Bahá-it lidhur me rolin që besimtarët amerikanë do të luajnë në përhapjen e Kauzës së tyre në mbarë botën.
Këto ndërmarrje, që janë paraprake për përpjekjet e vështira e të organizuara, me të cilat brezat e ardhshëm të besimtarëve në vendet Latine duhet të shquhen, kërkojnë nga ana e vet, pa asnjë vonesë, prej Asamblesë Shpirtërore Kombëtare, si dhe prej Komitetit Mësimor Kombëtar e atij Ndëramerikan kërkime të mundimshme përgatitore për dërgimin e mësuesve të ngulur e udhëtues, që do të kenë privilegjin të lëshojnë thirrjen e Ditës së Re në një kontinent të ri.
Në dëshirën për t'u bërë njëfarë shërbimi atyre që do të marrin mbi vete përgjegjësira aq të mëdha e që do të përjetojnë një vetmohim të tillë, unë do të përpiqem vetëm të bëj disa sugjerime të dobishme, të cilat besoj se do të lehtësojnë zhvillimin e punës së madhe që duhet kryer në të ardhmen e afërt. Kësaj pune, e cila kur të përfundohet duhet të përbëjë një kufi historik me rëndësi të dorës së parë, i duhen kushtuar me vendosmëri energjitë e të gjithë komunitetit. Numri i mësuesve Bahá'í, të ngulur a udhëtues qofshin, duhet të rritet shumë. Burimet materiale që do të vihen në dispozicion të tyre duhen të shumëfishohen e të administrohen me efektshmëri. Literatura me të cilën ata do të pajisen duhet të shtohet së tepërmi. Publiciteti që do t'i ndihmojë ata në shpërndarjen e një literature të tillë duhet të zgjerohet, të organizohet në mënyrë të centralizuar dhe të zhvillohet në mënyrë energjike. Mundësitë e brendshme në këto vende duhet të shfrytëzohen me këmbëngulje dhe të zhvillohen sistematikisht. Pengesat e ndryshme që paraqesin kushtet tepër të ndryshme politike e shoqërore në këto vende, duhen të studiohen nga afër dhe të kapërcehen me vendosmëri. Me një fjalë, nuk duhet lënë pasdore asnjë mundësi dhe nuk duhet kursyer asnjë përpjekje për të hedhur një bazë sa më të gjerë e të shëndoshë për përparimin dhe zhvillimin e ndërmarrjes më të madhe të mësimit që është ndërmarrë ndonjëherë nga komuniteti amerikan Bahá'í.
Përkthimi i kujdesshëm i shkrimeve të tilla të rëndësishme Bahá'í, të lidhura me historinë, mësimet ose Rendin Administrativ të Besimit, dhe shpërndarja e tyre e gjerë e sistematike, në sasi të mëdha e në sa më shumë prej këtyre republikave, dhe në ato gjuhë që janë më të përshtatshme e të nevojshme, duket se është masa kryesore e më e ngutshme që duhet ndërmarrë në të njëjtën kohë me arritjen e punonjësve pionierë në këto fusha. "Libra e pamflete", shkruan 'Abdu'l-Bahá-i në një prej Tabelave të Planit Hyjnor, "duhet ose të përkthehen ose të hartohen në gjuhët e këtyre vendeve e ishujve, të qarkullojnë në çdo anë e në të gjitha drejtimet". Në vendet ku nga autoritetet civile ose nga qarqe me influencë nuk ka kundërshtime, kjo masë duhet të përforcohet duke botuar në organe të ndryshme të shtypit artikuj e letra të shkruara me kujdes, të destinuara për të ngulitur në publikun e gjerë disa tipare të historisë prekëse të Besimit dhe njohuri për gjerësinë e karakterin e mësimeve të tij.
Çdo punonjës i këtyre fushave, qoftë ky mësues udhëtues ose i vendosur diku, mendoj se duhet të bëjë objekt kryesor e të vazhdueshëm të kujdesit të tij që të përzjehet, në mënyrë miqësore, me të gjitha kategoritë e popullsisë, pa dallim klase, bindjesh, kombësie apo ngjyre, dhe ta familjarizojë veten me idetë, shijet e zakonet e tyre, të studiojë mënyrën e afrimit që u përshtatet më mirë atyre, të përqëndrohet, me durim e takt, në disa që tregojnë aftësi e gatishmëri të theksuar dhe të përpiqet, me dashamirësi të madhe, të mbjellë një dashuri, zell e devocion të tillë në zemrat e tyre, që t'i aftësojë ata për t'u bërë vetë nismëtarë të pavarur të Besimit në lokalitetet e tyre përkatëse. "Shoqërohuni me të gjithë, o njerëz të Baha-it", është porosia e Bahá'u'lláh-ut, "në një frymë miqësie e shoqërie. Në qoftë se dini ndonjë të vërtetë, në qoftë se zotëroni një gur të çmuar që të tjerë nuk e kanë, ndajeni atë me ta me fjalët më të sjellshme e me vullnet të mirë. Në qoftë se e pranojnë, qëllimi është përmbushur dhe objektivi juaj është arritur. Në qoftë se dikush e refuzon atë, lëreni të qetë dhe lutjuni Perëndisë që ta drejtojë. Kini mendjen të mos silleni në mënyrë të panjerzishme me të. Një gjuhë mirëdashëse është magnet për zemrat e njerëzve. Ajo është buka e shpirtit, ajo u jep fjalëve kuptim, është burimi i dritës së urtisë e të mirëkuptimit".
Një përpjekje, për më tepër, mund e duhet të bëhet jo vetëm nga organet përfaqësuese Bahá'í, por edhe nga mësuesit e ardhshëm, si dhe nga besimtarë të tjerë individualë që nuk kanë privilegjin për t'i vizituar ato brigje ose për t'u vendosur në atë kontinent, që të shfrytëzojnë çdo mundësi që paraqitet për t'u njohur, dhe për të zgjuar interesin e vërtetë të tyre, me njerëz që janë qytetarë të këtyre vendeve, ose të lidhur me to në njëfarë mënyre, cilatdo qofshin interesat ose profesioni i tyre. Nëpërmjet mirësjelljes së treguar ndaj tyre, ose të ndonjë literature që mund t'u jepet, ose në saje të lidhjeve që mund të vendosen me ta, besimtarët amerikanë mund të mbjellin kështu fara të tilla në zemrat e tyre, të cilat, në rrethana të ardhëshme, mund të mbijnë e të japin rezultatet më të papritura. Por kurdoherë duhet treguar kujdes se mos, nga zelli për të mbështetur interesat ndërkombëtare të Besimit, ata bëjnë që të dështojë qëllimi i tyre duke larguar, me ndonjë veprim që mund të keqkuptohet si përpjekje për t'u ndryshuar fenë e për t'u bërë presion të pavend atyre që ata dëshirojnë t'i tërheqin në Kauzën e vet.
Unë do t'ua drejtoja thirrjen time veçanërisht atyre besimtarëve amerikanë që janë nën presionin e madh të problemeve të shumta, të ngutshme e në rritje të vazhdueshme që u dalin në kohën e sotme, se mbase e shohin të mundshme, cilado qoftë prirja ose profesioni i tyre, qofshin ata njerëz të biznesit, mësues shkollash, juristë, shkrimtarë, nëpunës zyrash e të tjerë si këta, të vendosen me qëndrim të përhershëm në vende të tilla që mund t'u ofrojnë atyre një perspektivë të arsyeshme të ardhurash për të siguruar jetesën. Me veprimin e tyre, ata do ta lehtësonin presionin gjithnjë e më të madh që ushtrohet mbi Fondin e tyre të Mësimit, i cili për shkak të përmasave të tij të kufizuara duhet të sigurojë, kur nuk ka mundësi tjetër, shpenzimet e udhëtimit e shpenzime të tjera të nevojshme lidhur me zhvillimin e kësaj ndërmarrjeje të gjerë. Në rast se ata e shohin të pamundur të përfitojnë nga një privilegj kaq i rrallë e i shenjtë, atëherë, duke pasur parasysh fjalët e Bahá'u'lláh-ut, të vendosin, secili sipas mjeteve në dispozicion të tij ose të saj, të emërojnë një zëvendësues, i cili në emër të atij besimtari, të ngrihet e të kryejë një vepër kaq fisnike. "Përqëndrojini energjitë tuaja", janë fjalët e Bahá'u'lláh-ut, "në përhapjen e besimit të Perëndisë. Kush është i denjë për një prirje kaq të lartë, le të ngrihet e ta përhapë atë. Kush nuk është i aftë e ka për detyrë të caktojë atë që mundet të shpallë në vend të tij këtë Revelacion, fuqia e të cilit ka bërë që të tunden themelet e strukturave më të fuqishme, të shemben e bëhen pluhur malet dhe të mahniten shpirtrat".
Përsa u përket atyre që kanë qenë në gjendje të lenë shtëpitë e vendin e tyre dhe të shërbejnë në këto krahina, qoftë përkohësisht ose në mënyrë të përhershme, mbi ta bie një detyrë e posaçme, e cila duhet mbajtur vazhdimisht parasysh. Një prej synimeve të tyre kryesore duhet të jetë, nga njëra anë, të mbajnë lidhje të vazhdueshme me Komitetin Kombëtar të ngarkuar posaçërisht për të mbështetur punën e tyre dhe, nga ana tjetër, të kooperojnë me të gjitha mjetet e mundura e në harmoninë më të madhe me bashkëbesimtarët në ato vende, ciladoqoftë fusha ku punojnë, cilatdo qofshin qëndrimi, aftësia ose përvoja e tyre. Përmes kryerjes së detyrës së tyre të parë ata do të marrin stimulin e nevojshëm dhe udhëheqjen e nevojshme, që do t'u japë mundësi të zbatojnë efektivisht misionin e tyre, dhe gjithashtu, përmes raporteve të tyre të rregullta për atë komitet, do të informojnë efektivin e përgjithshëm të bashkëbesimtarëve të tyre për të rejat e fundit në zhvillimin e veprimtarive të tyre. Duke kryer detyrën tjetër të tyre, ata do të sigurojnë efektshmëri të rregullt, do të lehtësojnë përparimin dhe do të shmangin incidentet e papëlqyera që mund të pengojnë zhvillimin e ndërmarrjes së tyre të përbashkët. Mbajtja e kontakteve të ngushta dhe e marrëdhënieve të harmonishme midis Komitetit Ndëramerikan, të ngarkuar me përgjegjësinë e drejtpërdrejtë për të organizuar një ndërmarrje që synon kaq larg, dhe pionierëve të privilegjuar që po e venë aktualisht në zbatim këtë ndërmarrje e po i shtrijnë gjerësisht degëzimet e saj, si dhe midis vetë këtyre pionierëve, - mbajtja e kontakteve dhe marrëdhënieve të tilla, veç avantazheve të menjëhershme, do të japë një shembull të vlefshëm e frymëzues për brezat që ende s'kanë lindur e që do të vazhdojnë, me të gjitha ndërlikimet e saj gjithnjë e më të mëdha, punën që është filluar tani.
Padyshim, do të ishte me rëndësi e vlerë të jashtzakonshme, veçanërisht në këto kohë kur kufizimet e ndryshme që janë imponuar në këto vende e bëjnë të vështirë për një numër të konsiderueshëm pionierësh Bahá'í të vendosin vendqëndrimin e tyre e të fitojnë mjetet e jetesës në këto shtete, në rast se disa nga këta besimtarë, të ardhurat e të cilëve, sado të pakta, u sigurojnë atyre mjetet për një ekzistencë të pavarur, do t'i rregullonin punët e tyre për të qenë në gjendje të qëndrojnë për një kohë të papërcaktuar në këto vende. Sakrificat që shkakton kjo, kuraja, besimi dhe këmbëngulja që kërkohen janë, padyshim, shumë të mëdha. Por vlera e tyre kurrë nuk mund të çmohet si duhet në kohën e tanishme, dhe shpërblimi i pakufishëm që do të marrin ata që i shfaqin këto cilësi kurrë nuk mund të përshkruhet saktë. "Ata që kanë braktisur vendin e tyre", dëshmon vetë Bahá'u'lláh-u, "për të përhapur mësimin e Kauzës Sonë, ata Shpirti i Besimit do t'i forcojë me fuqinë e tij.... Për jetën Time! Asnjë vepër, sado e madhe, nuk mund të krahasohet me të, veç veprave që janë urdhëruar nga Perëndia, i Gjithëpushtetshmi, Më i Fuqishmi. Një shërbim i tillë është, me të vërtetë, mbreti i të gjitha bëmave të mëdha dhe stolia e çdo vepre të madhe". Vlen të theksohet se një shpërblim i tillë nuk duhet parë thjesht si një bekim abstrakt i destinuar për jetën e ardhshme, por edhe si një përfitim i prekshëm që vetëm një kurajë, besim e këmbëngulje e tillë mund të sjellin në këtë botë materiale. Sukseset e rëndësishme, si shpirtërore dhe administrative, që kanë arritur besimtarë përfaqësues nga Kanadaja dhe Shtetet e Bashkuara në kontinentin e largët të Australazisë, e kohët e fundit në Bullgari, tregojnë në mënyrë të pagabueshme natyrën e atyre shpërblimeve që siguron, edhe në këtë botë, një heroizëm i tillë i kulluar. "Të gjithë ata", ka shkruar Bahá'u'lláh-u në një fragment të paharrueshëm, ku ngre lart ata të dashur të tij që kanë `udhëtuar përmes vendeve në Emër të Tij e për të lavdëruar Atë', "që kanë arritur në prani të tyre do të krenohen kur të takohen, dhe të gjithë ata që jetojnë në çdo vend do të ndriçohen nga kujtimi i tyre".
Ndiej nevojën, lidhur me këtë, kur sjell ndërmend rolin që kanë luajtur, qysh në fillimet e besimit në Perëndim, shërbyeset e Bahá'u'lláh-ut, në mënyrë të pavarur nga burrat, për të bërë të mundur, pa ndonjë ndihmë nga jashtë, futjen në kaq shumë vende, kaq të ndryshme e të përhapura gjerësisht anembanë globit, jo vetëm t'i bëj homazh një zjarri të tillë apostolik, i cili me të vërtetë të kujton ata njerëz heroikë që çuan në lindjen e Besimit të Bahá'u'lláh-ut, por edhe të theksoj rëndësinë e rolit aq të madh që kanë luajtur gratë e Perëndimit në përhapjen e Besimit të Tij në mbarë botën. "Midis mrekullive që shquajnë këtë Dispensacion të shenjtë", ka dëshmuar vetë 'Abdu'l-Bahá-i, "është edhe ajo, që gratë kanë treguar një guxim më të madh se burrat kur janë futur në radhët e Besimit". Një dëshmi kaq e madhe dhe e shkëlqyer i referohet veçanërisht Perëndimit, e megjithëse përmes saj është marrë një konfirmim kaq i madh e bindës, me rrokullisjen e viteve duhet të përforëcohet më tej, ndërkohë që besimtarët amerikanë futen në fazën më të rëndësishme të veprimtarive të tyre në fushën e mësimit në kuadrin e Planit Shtatëvjeçar. "Guximi" i cili, sipas fjalëve të 'Abdu'l-Bahá-it, ka karakterizuar arritjet e tyre në të kaluarën, nuk duhet të errësohet në një hohë që ato ndodhen në pragun e arritjeve edhe më të mëdha e fisnike. Në të kundërtën, me kalimin e kohës, ai duhet të demonstrohet në mënyrë më bindëse në tërë hapësirën e pamatur të territoreve të virgjëra të Amerikës Latine dhe të korrë për Kauzën e dashur fitore akoma më eksituese se ato që janë arritur deri tani.
Përsa i përket rinisë Bahá'í të Amerikës, mendoj se asaj i duhet drejtuar në veçanti një fjalë, duke parë mundësitë që një fushatë e përmasave të tilla vigane i ofron shpirtit të zjarrtë të iniciativës që frymëzon aq fuqishëm të rinjtë në shërbim të Kauzës së Bahá'u'lláh-ut. Edhe pse pa përvojë e pa mjetet e duhura, shpirti i guximshëm që zotërojnë, energjia, gatishmëria dhe optimizmi i tyre, që kanë shfaqur vazhdimisht deri tani, tregojnë se ata janë të zotët të luajnë një rol aktiv në ngjalljen e interesimit dhe në sigurimin e mbështetjes së të rinjve të tjerë në ato vende. Njerëzve të të dy kontinenteve nuk mund t'u jepet demonstrim më i madh për vitalitetin rinor dhe për fuqinë drithëruese që gjallëron jetën dhe institucionet e Besimit të porsalindur të Bahá'u'lláh-ut, sesa një pjesëmarrje e zgjuar, këmbëngulëse e efektive e të rinjve Bahá'í, të çdo race, kombësie e klase, si në sferën e mësimit dhe në atë administrative të veprimtarisë Bahá'í. Nëpërmjet një pjesëmarrjeje të tillë kritikët dhe armiqtë e Besimit, duke vëzhguar sipas shkallës së ndryshme të skepticizmit e të armiqësisë proceset evolucionare të Kauzës së Perëndisë e të institucioneve të saj, mund të binden për të vërtetën e padyshimtë se një Kauzë e tillë është tepër e gjallë, e shëndetshme në vetë thelbin e saj dhe se e ardhmja e saj është e sigurt. Unë shpresoj, dhe me të vërtetë lutem, që një pjesmarrje e tillë jo vetëm të rritë lavdinë, fuqinë dhe prestigjin e besimit, por edhe të ndikojë aq fuqishëm mbi jetën shpirtërore e të gjallërojë në një shkallë të tillë energjitë e të rinjve pjesëtarë të komunitetit Bahá'í, sa t'i bëjë ata të zotët të shfaqin në mënyrë më të plotë aftësitë e tyre natyrore dhe të shpalosin një etapë të mëtejshme në evolucionin e tyre shpirtëror nën hijen e Besimit të Bahá'u'lláh-ut.
Duke u qëndruar besnik klauzolave të Kartës së shkruar nga penda e 'Abdu'l-Bahá-it, e ndiej për detyrë të tërheq posaçërisht vëmendjen e atyre që u është besuar kjo punë për nevojat e ngutshme të Republikës së Panamasë dhe për pozitën e veçantë që ajo gëzon, si nga pikëpamja e afërsisë së saj relative me zemrën e qendrën e Besimit në Amerikën e Veriut, ashtu dhe nga pikëpamja e pozitës së saj gjeografike si hallka që lidh dy kontinente. "Të gjitha vendet e mësipërme", ka shkruar `Abdu`l-Bahá'í, duke iu referuar Shteteve Latine, në një prej Tabelave të Planit Hyjnor, "kanë rëndësi, por veçanërisht Republika e Panamasë, ku oqeani Atlantik e ai Paqësor bashkohen përmes kanalit të Panamasë. Ajo është një qendër për udhëtim e kalim nga Amerika në kontinente të tjera të botës, dhe në të ardhmen do të marrë një rëndësi tepër të madhe". "Po kështu", ka shkruar gjithashtu Ai, "ju duhet t'i kushtoni një vëmendje të madhe Republikës së Panamasë, sepse në atë pikë Perëndimi dhe Lindja gjenden të lidhura me njëra-tjetrën përmes kanalit të Panamasë, dhe ajo është gjithashtu e vendosur ndërmjet dy oqeaneve të mëdha. Ai vend do të bëhet shumë i rëndësishëm në të ardhmen. Mësimet, pasi të jenë vendosur atje, do të lidhin Lindjen dhe Perëndimin, Veriun dhe Jugun". Një pozitë kaq e privilegjuar kërkon sigurisht vëmendjen e veçantë e të menjëhershme të komunitetit amerikan Bahá'í. Duke qenë Republika e Meksikës tashmë e hapur për Besimin e me një Asamble Shpirtërore të ndërtuar si duhet në kryeqytetin e saj, depërtimi në Jug i Besimit të Bahá'u'lláh-ut në vendin fqinjë s'është veçse një hap i natyrshëm e logjik, dhe duhet shpresuar se nuk do të jetë i vështirë. Asnjë përpjekje nuk duhet kursyer dhe asnjë sakrificë nuk duhet konsideruar tepër e madhe për të ngritur qoftë edhe një grup fare të vogël në një Republikë që, si shpirtërisht dhe gjeografikisht, zë një pozitë kaq strategjike - një grup i cili, duke pasur parasysh potencën që i kanë dhënë tashmë Fjalët e 'Abdu'l-Bahá-it, do të tërheqë mbi vete sapo të formohet vërshimin e hirit të Mbretërisë Abhá dhe do të zhvillohet me një shpejtësi të tillë të mahnitshme që do të ngjallë habinë e admirimin madje edhe të atyre që kanë parë tashmë dëshmi të tilla eksituese të forcës e të pushtetit të Besimit të Bahá'u'lláh-ut. Padyshim, nga të gjithë pionierët e supozuar, si dhe nga anëtarët e Komitetit Ndëramerikan preferencë duhet t'u jepet nevojave shpirtërore të kësaj Republike të privilegjuar, megjithëse në të njëjtën kohë duhen bërë të gjitha përpjekjet për ta futur Besimin, qoftë edhe në mënyrë eksperimentale, në Republikat e Guatemalës, Hondurasit, Salvadorit, Nikaraguas dhe Kosta-Rikës, duke e lidhur atë në një zinxhir të pashkëputur me Asambletë nëna në kontinentin amerikanoverior. Pengesat, sado të mëdha, duhet të kapërcehen, burimet e thesarit Bahá'í duhet të përdoren bujarisht në dobi të saj dhe përpjekjet më të shkathta e më të çmuara i duhen kushtuar çështjes së zgjimit të saj. Ngritja e një avanposti tjetër të Besimit në zemrën e saj, do të përbëjë, kam bindjen e patundur, një ngjarje të shënuar në historinë e Periudhës Formuese të Besimit të Bahá'u'lláh-ut në Botën e Re. Ajo do të krijojë mundësi të pakufizuara, do të gjallërojë përpjekjet e do t'i japë fuqi të re jetës së atyre që do ta kenë kryer këtë vepër të guximshme, do t'i mbushë me kurajë të pafundme e gëzim të paanë zemrat e grupeve e të individëve të izoluar në republikat fqinje e të largëta, dhe do të ushtrojë një ndikim të padukshëm por të fuqishëm shpirtëror mbi jetën dhe zhvillimin e ardhshëm të njerëzve të saj.
E tillë është, miq të shumëdashur, perspektiva që shtrihet para syve të komunitetit amerikan Bahá'í, dhe vë në provë mundësitë e tij, në këto vite të fundit të Shekullit të Parë të Epokës Bahá'í. Të tilla janë cilësitë e cilësimet që kërkohen nga ata për të kryer si duhet detyrat e përgjegjësitë e tyre. Të tilla janë kërkesat, mundësitë dhe objektivat e Planit, që ka nevojë për çdo thërrmijë të energjisë së tyre. Kush e di, mbase këto pak vite që mbeten, vite që fluturojnë shpejt, janë të mbarsura me ngjarje të një madhështie të paimagjinueshme, me sprova më të vështira se ato që njerëzmi ka përjetuar deri më sot, me konflikte më shkatërrimtare se çdo tjetër i mëparshëm. Rreziqet, sado të kobshme, asnjëherë nuk duhet të errësojnë ndriçimin e besimit të porsalindur. Grindjet e pështjellimi, sado tronditëse, nuk duhet të mjegullojnë vizionin e tyre. Fatkeqësitë, sado cfilitëse, nuk duhet kurrë të lëkundin vendosmërinë e tyre. Akuzat, sado gumëzhitëse, nuk duhet kurrë të minojnë besnikërinë e tyre. Përmbysjet, sado katastrofike, nuk duhet kurrë t'i largojnë nga rruga e tyre. Plani i tanishëm, që mishëron lulëzimin e shpresave të Mjeshtrit që është ndarë prej nesh, duhet të vazhdojë, të vazhdojë me ngulm, çfarëdo që t'u ndodhë atyre në të ardhmen, sado të egra të jenë krizat që mund të tronditin vendin e tyre ose botën. Pa u tundur aspak në vendosmërinë e tyre, pa lënë aspak në harresë detyrën e tyre, ata, sado që të goditen nga rrethanat, nuk duhet asnjëherë të harrojnë se sinkronizimi i krizave të tilla botëtronditëse me shpalosjen progresive dhe frytëzimin e detyrës së tyre të përcaktuar në mënyrë hyjnore, është në vetvete vepër e Providencës, synimi i një Urtie të padepërtueshme dhe qëllimi i një Vullneti gjithëdetyrues, Vullnet që drejton dhe kontrollon, në mënyrën e vet misterioze, si fatet e Besimit dhe fatet e njerëzve. Procese të tilla të njëkohshme ngritjeje e rënieje, integrimi e dizintegrimi, rregulli e kaosi, me reagimet e tyre të vazhdueshme e të ndërsjellta ndaj njëri-tjetrit, s'janë veçse aspekte të një Plani më të madh, një e të pandashëm, Burimi i të cilit është Perëndia, autori i të cilit është Bahá'u'lláh-u, teatri i veprimeve të të cilit është gjithë planeti dhe objektivat përfundimtare të të cilit janë uniteti i gjinisë njerëzore e paqja e mbarë njerëzimit.
Reflektime si këto duhet të çelikosin vendosmërinë e mbarë komunitetit Bahá'í, duhet të largojnë parashikimet e zymta dhe t'i shtyjnë ata që t'ia kushtojnë veten çdo porosie të veçantë të Kartës Hyjnore, konturet e së cilës i ka përvijuar për ta penda e 'Abdu'l-Bahá-it. Plani Shtatëvjeçar, siç e kemi thënë, s'është veçse faza fillestare, një gur kalimi për shpalosjen e përmbajtjes së kësaj Karte. Impulsi, i prodhuar fillimisht përmes lëvizjes së asaj pende dhe që tani po shtyn përpara me forcë gjithnjë e më të madhe mekanizmin e Planit Shtatëvjeçar, duhet të përshpejtohet më tej në vitet e fillimit të shekullit tjetër dhe ta detyrojë komunitetin amerikan Bahá'í të ndërmarrë faza të mëtejshme në shpalosjen e Planit Hyjnor, faza që do ta çojnë atë shumë tej brigjeve të Hemisferës Veriore, në vende e midis popujsh ku do të kryhen veprat më fisnike të heroizmit të atij komuniteti.
Të gjithë ata që janë të prirur të dyshojnë për kursin që ky komunitet për t'u patur zili është i destinuar të ndjekë, le t'u kthehen e të meditojnë mbi këto fjalë të 'Abdu'l-Bahá-it, që ruhen përgjithmonë në Tabelat e Planit Hyjnor dhe që i drejtohen gjithë komunitetit të besimtarëve të Shteteve të Bashkuara e të Kanadasë: "Masa e plotë e suksesit tuaj", i informon Ai ata, "ende nuk është reveluar, rëndësia e tij ende nuk është kuptuar. Së shpejti ju do ta shihni me sytë tuaj sesa shkëlqyeshëm secili prej jush, si një yll i ndritshëm, do të rrezatojë në qiellin e vendit tuaj dritën e Udhërrëfimit Hyjnor dhe do t'u dhurojë njerëzve të tij lavdinë e një jete të amshueme.... Rëndësia e arritjeve tuaja të ardhshme mbetet ende e pazbuluar. Unë shpresoj me gjithë shpirt se në të ardhmen e afërt gjithë bota mund të nxitet e të tundet nga rezultatet e arritjeve tuaja. Prandaj shpresa që 'Abdu'l-Bahá-i ushqen për ju është se po ai sukses që ka shoqëruar përpjekjet tuaja në Amerikë mund të kurorëzojë përpjekjet tuaja në pjesë të tjera të botës, se nëpërmjet jush fama e Kauzës së Perëndisë mund të përhapet në mbarë Lindjen e Perëndimin dhe ardhja e Mbretërisë së Zotit të Ushtrive të shpallet në të pesë kontinentet e globit". "Në momentin", shton në mënyrë kuptimplotë Ai, "që ky Mesazh Hyjnor do të çohet përpara nga besimtarët amerikanë prej brigjeve të Amerikës dhe do të përhapet anembanë kontinenteve të Evropës, Azisë, Afrikës e Australazisë, gjer në ishujt e Paqësorit, ky komunitet do ta shohë veten të vendosur mbi fronin e një sundimi të përjetshëm. Atëherë të gjithë popujt e botës do ta shohin se ky komunitet është i ndriçuar shpirtërisht dhe i udhëhequr në mënyrë hyjnore. Atëherë mbarë bota do të jehojë nga lavdërimet për nder të madhërisë e të madhështisë së tij".
Asnjë lexues i këtyre fjalëve, të mbushura me kaq premtime që as zbatimi triumfal i Planit Shtatëvjeçar nuk mund t'i përmbushë, nuk mund të mendojë se një komunitet i ngritur aq lart e i pajisur aq bujarisht, do të mbetet i kënaqur me dafinat që mund të fitojë në të ardhmen e afërt. Të flesh mbi të tilla dafina do të ishte me të vërtetë njëlloj sikur të tradhtoje besimin që ka mbështetur mbi atë komunitet 'Abdu'l-Bahá-i. Të ndërpresësh zinxhirin e fitoreve që duhet ta çojë atë në një triumf të tillë suprem, kur "mbarë bota mund të nxitet e të shkundet" nga rezulatatet e arritjve të tij, kjo do të trondiste shpresat e Tij. Të lëkundesh, të mos bësh që "të përhapet anembanë kontinenteve të Evropës, Azisë, Afrikës e Australazisë, gjer në ishujt e Paqësorit" një Mesazh i shpallur në mënyrë aq madhështore prej tij në kontinentin amerikan, kjo do ta privonte atë nga privilegji i të qënit "i vendosur mbi fronin e një sundimi të përjetshëm". Të lësh të të humbasë nderi që të shpallësh "ardhjen e Mbretërisë së Zotit të Ushtrive" në "të pesë kontinentet e globit", kjo do të bënte të heshtnin ato "lavdërime për nder të madhërisë e të madhështisë së tij" që ndryshe do të jehonin "në mbarë botën".
Një lëkundje, pakujdesi ose neglizhim të tillë besimtarët amerikanë, ambasadorët e Besimit të Bahá'u'lláh-ut, kurrë, jam thellësisht i bindur, nuk do ta lejojnë. Një besim i tillë kurrë nuk do të tradhtohet, shpresa të tilla kurrë nuk mund të tronditen, një privilegj i tillë kurrë nuk mund të humbasë, as do të mbeten të pashprehura të tilla lavdërime. Përkundrazi, brezi i sotëm i këtij komuniteti të bekuar, vazhdimisht të bekuar, do të forcohet nga dita në ditë dhe, ndërsa shekulli i parë shkon drejt mbylljes, do t'u dorëzojë brezave që do ta zëvendësojnë atë në të dytin, pishtarin e udhërrëfimit Hyjnor, të pashuar prej erërave të stuhishme që do të fryjnë mbi të, në mënyrë që ata, nga ana e tyre, duke i qëndruar besnikë dëshirës e mandatit të 'Abdu'l-Bahá-it, ta mbartin atë pishtar, me të njëjtën energji, besnikëri e entuziasëm, deri në skajet më të errëta e më të largëta të tokës.
Miq të shumëdashur! Më e mira gjë që unë mund të bëj, në zellin tim për t'i ofruar secilit prej jush çdo ndihmë që varet prej meje, e cila mund t'ju japë mundësi të zbatoni më efektivisht detyrat tuaja të përcaktuara në mënyrë hyjnore e që shkojnë vazhdimisht duke u shtuar, është që, në këtë moment vendimtar, të drejtoj posaçërisht vëmendjen tuaj tek ato pasazhe të pavdekshme, që pjesërisht janë qëmtuar nga masa e madhe e shkrimeve të pabotuara e të papërkthyera të Bahá'u'lláh-ut. Qoftë revelacioni i Tij për pozitën dhe funksionet e të dashurve të Tij, ose panegjirikët e Tij për madhështinë e Kauzës së Tij, ose theksi që Ai vë mbi rëndësinë kapitale të mësimit, ose rreziqet që Ai parashikon, këshillat që Ai ofron, paralajmërimet që Ai bën, perspektivat që Ai hap, sigurimet e premtimet që Ai jep - këta shembuj dinamikë e tipikë të fjalës sublime të Bahá'u'lláh-ut, që kanë secili lidhje të drejtpërdrejtë me detyrat që përballon aktualisht ose që i dalin përpara komunitetit amerikan Bahá'í, nuk mund të mos shkaktojnë në mendjet e në zemrat e secilit prej anëtarëve të tij, që i marrin ato me përunjësinë e shkëputjen e duhur, reagime të tilla të fuqishme që ndriçojnë gjithë qenien e tij dhe intesifikojnë së tepërmi veprimet e tij të përditëshme.
"O miq! Mos u tregoni moskokëçarës ndaj virtyteve që ju janë dhuruar, as mos harroni fatin tuaj të lartë.... Ju jeni yjet e qiellit të të kuptuarit, flladi që fryn në të aguar, ujërat e rrjedhshme, prej të cilave varet vetë jeta e gjithë njerëzve, germat e shkruara mbi pergamenën e Tij të shenjtë". "O njerëz të Bahá-it! Ju jeni flladet e pranverës që përhapen mbi botë. Përmes jush Ne e kemi stolisur botën e qenies me ornamentin e dijes së Mëshirëplotit. Përmes jush fytyra e botës është shkrirë në buzëqeshje, dhe shkëlqimi i dritës së Tij ka ndriçuar. Kapuni pas fillit të qëndrueshmërisë, në mënyrë të tillë që të gjitha fantazitë e kota të zhduken krejtësisht. Nxitoni përpara nga horizonti i fuqisë, në emër të Zotit tuaj, të Padetyrueshmit, dhe shpalluni shërbëtorëve të Tij, me urtí e ekoluencë, lajmet e mira të kësaj Kauze, shkëlqimi i së cilës është derdhur mbi botën e qenies. Kujdes se mos diçka ju pengon të zbatoni gjërat që ka urdhëruar për ju Penda e Lavdisë, duke lëvizur mbi Tabelën e Tij me madhështi e fuqi sovrane. I bekuar pamasë është ai që i ka vënë veshin zërit të tij të mprehtë, kur ai u ngrit, përmes fuqisë së të vërtetës, para të gjithë atyre që janë në qiell e mbi tokë... O njerëz të Bahá-it! Lumi që është Jetë ka rrjedhur me të vërtetë për hir tuaj. Pini në emrin Tim, në kundërshtim me ata që nuk besojnë te Perëndia, Zoti i Revelacionit. Ne kemi bërë që ju të jeni duart e Kauzës Sonë. Bëjeni fitimtar këtë të Munduar, i Cili ka pësuar tortura të rënda nga duart e të padrejtëve. Ai, me të vërtetë, do të ndihmojë cilindo që e ndihmon Atë, dhe do të kujtojë cilindo që e kujton Atë. Për këtë dëshmon kjo Tabelë që ka përhapur shkëlqimin e dashamirësisë së Zotit Tuaj, Lavdiplotit, Gjithëdetyruesit". "Të bekuar janë njerëzit e Bahá-it! Perëndia Më është dëshmitar! Ata janë ngushëllimi i syrit të krijimit. Përmes tyre universet janë stolisur dhe Tabela e Ruajtur është zbukuruar. Janë ata që kanë lundruar me arkën e pavarësisë së plotë, me fytyrat të kthyera drejt Agimit të Bukurisë. Ç'bekim i madh bie mbi ta, sepse kanë arritur atë që ka dashur Zoti i tyre, i Gjithëdijshmi, Urtíploti. Përmes dritës së tyre janë stolisur qiejt, dhe janë ndriçuar fytyrat e atyre që janë afruar pranë Tij". "Për mjerimet që i kanë rënë bukurisë së Lavdiplotit! Pozita e caktuar për besimtarin e vërtetë është e tillë, sa sikur lavdia e asaj pozite t'i zbulohej njerëzimit qoftë edhe më pak se një vrimë gjilpëre, çdo shikues do të shkrihej i tëri në përgjërimin për ta arritur atë. Për këtë arsye është urdhëruar që në këtë jetë tokësore përmasat e plota të lavdisë së vetë pozitës së tij të mbeten të fshehura nga sytë e një besimtari të tillë". "Po të ngrihej perdja dhe lavdia e plotë e pozitës së atyre që e kanë kthyer tërësisht fytyrën drejt Perëndisë e që, në dashurinë për Të, kanë hequr dorë nga bota, të bëhej e dukshme, gjithë krijimi do të mbetej i mahnitur".
"Me të vërtetë Unë them! Askush nuk e ka kuptuar thelbin e kësaj Kauze. Eshtë detyrë e secilit, në këtë ditë, të shohë me syrin e Perëndisë e të dëgjojë me veshin e Tij. Kush nuk më sheh Mua me syrin Tim, kurrë nuk do të jetë në gjendje të më njohë Mua. Asnjë prej Manifestimeve të së kaluarës, veçse në një shkallë të caktuar, kurrë nuk e ka kuptuar tërësisht natyrën e këtij Revelacioni". "Unë dëshmoj para Perëndisë për madhështinë, madhështinë e pakonceptueshme të këtij Revelacioni. Përsëri dhe përsëri, në shumicën e Tabelave Tona, Ne kemi sjellë dëshmi për të vërtetën që njerëzimi mund të zgjohet nga moskokëçarja e tij". "Sa e madhe është Kauza, sa e rëndë pesha e Mesazhit të saj!" "Në këtë Revelacion kaq të fuqishëm, të gjitha Dispensacionet e së kaluarës kanë arritur përmbushjen e tyre më të lartë e përfundimtare". "Ajo që është manifestuar në këtë Revelacion kaq të lartë, kaq të lavdëruar, është e pashembullt në analet e së kaluarës, dhe as epokat e ardhshme nuk do të shohin asgjë të tillë". "Qëllimi që qëndron në themel të çdo krijimi është revelacioni i kësaj Dite kaq sublime, kaq të shenjtë, i ditës së njohur si Dita e Perëndisë, në Librat dhe Shkrimet e Tij - Dita të cilën të gjithë Profetët, të Zgjedhurit dhe shenjtorët kanë dëshiruar ta shihnin". "Thelbi më i lartë dhe shprehja më e përsosur e gjithçkaje që popujt e së kaluarës kanë thënë ose shkruar është dërguar, me anë të këtij Revelacioni më të fuqishëm, nga qielli i Vullnetit të Perëndisë Gjithëzotërues e të Përherëpranishëm". "Kjo është Dita në të cilën favoret më të çmuara të Perëndisë janë derdhur mbi njerëzit, Dita në të cilën hiri i Tij më i fuqishëm u është futur të gjitha gjërave të krijuara". "Kjo është Dita kur Oqeani i mëshirës së Perëndisë iu shfaq njerëzve, Dita në të cilën Ylli i Mëngjesit i dashamirësisë së Tij ka derdhur mbi ta shkëlqimin e vet, Dita në të cilën retë e favoreve të Tij bujare kanë mbuluar gjithë njerëzimin". "Për drejtësinë e Vetes Sime! E madhe, e madhe pamasë është kjo Kauzë! E fuqishme, e fuqishme sa s'mund të konceptohet është kjo Ditë! Çdo Profet e ka deklaruar ardhjen e kësaj Dite, dhe çdo Lajmëtar ka rënkuar nga dëshira e tij e zjarrtë për këtë Revelacion - një revelacion që sapo u revelua të gjitha gjërat e krijuara thirrën duke thënë, `Toka është e Perëndisë, Më të Lartësuarit, Më të Madhit!'" "Dita e Premtimit ka ardhur, dhe Ai Që është i Premtuari shpall me zë të larë para të gjithë atyre që janë në qiell e mbi tokë, `Me të vërtetë nuk ka Perëndi tjetër veç Tij, Ndihmës në Rrezik, të Vetëqenëshmit!' Betohem për Perëndi! Ajo që është ruajtur në përjetësi në dijen e Perëndisë, Njohësit të së dukshmes e të së padukshmes, është reveluar. Lum syri që shikon dhe fytyra që kthehet drejt Shëmbëlltyrës së Perëndisë, Zotit të të gjitha qenieve". "E madhe është me të vërtetë kjo Ditë! Aluzionet që janë bërë për të në të gjitha Shkrimet e shenjta si Dita e Perëndisë vërtetojnë madhështinë e saj. Shpirti i çdo profeti të Perëndisë, i çdo Lajmëtari Hyjnor ka qenë i etur për këtë Ditë të mahnitshme. Edhe të gjitha fiset e ndryshme të tokës gjithashtu digjeshin nga dëshira për t'ia arritur kësaj Dite". "Në këtë ditë, një derë është hapur më e madhe se qielli dhe toka. Syri i mëshirës i Atij Që është Dëshira e botëve është kthyer ndaj të gjithë njerëzve. Një veprim, sado pafundësisht i vogël, kur shihet në Pasqyrën e dijes së Perëndisë bëhet më i madh se një mal. Çdo pikë që ofrohet në shtegun e Tij është si një det në atë pasqyrë. Sepse kjo është Dita, të cilën i vetmi Perëndi i vërtetë, lëvduar qoftë Ai, ua ka shpallur në të gjitha Librat e Tij Profetëve e Lajmëtarëve të Tij". "Ky është një Revelacion që, sikur një njeri të derdhë për hir të tij një pikë gjaku, mijëra e mijëra oqeane do të jenë shpërblimi i tij". "Një moment kalimtar, në këtë Ditë, ua kalon shekujve të një epoke të shkuar....As dielli e as hëna nuk kanë parë ndonjë ditë si kjo Ditë." "Kjo është Dita në të cilën bota e padukshme thërret: `I madh është bekimi yt, O tokë, sepse ti je bërë këmbëmbështetësja e Perëndisë tënd dhe je zgjedhur si selia e fronit të Tij të fuqishëm'". "Bota e qenieve shkëlqen, në këtë Ditë, me ndriçimin e këtij Revelacioni Hyjnor. Të gjitha gjërat e krijuara ngrenë lart forcën e tij shpëtuese dhe thurin lavde për të. Universi është pushtuar nga një ekstazë gëzimi e hareje. Shkrimet e Dispensacioneve të kaluara lavdërojnë Jubileun e madh që duhet të përshëndesë këtë Ditë kaq të madhe të Perëndisë. Lum ai që ka jetuar për ta parë këtë Ditë dhe që ka njohur pozitën e saj". "Në këtë Ditë një Diell i ndryshëm ka dalë, dhe një qiell i ndryshëm është stolisur me yjet dhe planetet e tij. Bota është tjetër botë, dhe Kauza tjetër Kauzë". "Kjo është Dita, me të cilën epokat dhe shekujt e shkuar kurrë nuk mund të krahasohen. Dije këtë dhe mos ji ndër të paditurit". "Kjo është Dita në të cilën veshët njerëzorë janë privilegjuar të dëgjojnë atë që Ai që bisedoi me Perëndinë [Moisiu] dëgjoi në Sinai, atë që ai që është Miku i Perëndisë [Muhameti] dëgjoi kur u ngrit lart drejt Tij, atë që Ai që është Shpirti i Perëndisë [Jesui] dëgjoi kur u ngjit tek Ai, Ndihma në Rrezik, i Vetëqenëshmi". "Kjo Ditë është Dita e Perëndisë, dhe kjo Kauzë Kauza e Tij. Lum ai që ka hequr dorë nga kjo botë dhe është kapur pas Atij Që është Agimi i Revelacionit të Perëndisë". "Kjo është Mbreti i Ditëve, Dita që ka parë ardhjen e Më të Shumëdashurit, të Atij që përmes gjithë përjetësisë është brohoritur si Dëshira e Botës". "Kjo është Kryetari i të gjitha ditëve dhe Mbreti i tyre. I madh është bekimi për atë që ka arritur, nëpërmjet aromës së këndshme të këtyre ditëve , jetën e përjetshme dhe që me vendosmërinë më të madhe është ngritur për të ndihmuar Kauzën e Atij Që është Mbreti i Emrave. Një njeri i tillë është si syri për trupin e njerëzimit". "E pashoqe është kjo ditë, sepse ajo është si syri i epokave e i shekujve të shkuar, dhe si një dritë në errësirën e kohëve". "Kjo Ditë ndryshon nga ditët e tjera, dhe kjo Kauzë ndryshon nga Kauzat e tjera. Lutjuni të vetmit Perëndi të vërtetë që të mos u mohojë syve të njerëzve të soditin shenjat e Tij, të mos u mohojë veshëve të tyre të dëgjojnë zërin e mprehtë të Pendës së Lavdisë". "Këto ditë janë ditët e Perëndisë, me një çast të vetëm të të cilave nuk mund të maten kurrë epoka e shekuj të tërë. Një atom, në këto ditë, është si një diell, një pikë si një oqean. Një frymëmarrje e vetme e thithur në dashurinë për Perëndinë e në shërbim të Tij shënohet nga Penda e Lavdisë si një vepër e admirueshme. Sikur virtytet e kësaj Dite të tregoheshin, të gjithë do të goditeshin si nga rrufeja, veç atyre që Zoti i ka përjashtuar nga kjo". "Për drejtësinë e Perëndisë! Këto janë ditët në të cilat Perëndia ka provuar zemrat e gjithë grupit të Lajmëtarëve e të Profetëve të Tij dhe, më tej, të atyre që ruajnë altarin e Tij të shenjtë e të padhunueshëm, të banorëve të Tendës qiellore e të Faltores së Lavdisë". "Sikur madhështia e kësaj Dite të revelohej në tërësinë e saj, çdo njeri do të braktiste mijëra e mijëra jetë nga dëshira e zjarrtë për të qenë pjesëtar, qoftë edhe për një çast të vetëm, i lavdisë së saj të madhe - aq më shumë do të braktiste këtë botë dhe thesaret e saj të shkatërrueshme!" "Perëndia i vërtetë Më është Dëshmitar! Kjo është Dita kur cilido që shikon e ka për detyrë të shohë, dhe çdo vesh që dëgjon të dëgjojë, dhe çdo zemër që kupton të kuptojë, dhe çdo gjuhë që flet t'u shpallë të gjithë atyre që janë në qiell e mbi tokë këtë Emër të shenjtë, të lavdëruar e më të lartë". "Thuaj: O njerëz! Kjo është një Ditë e pashoqe. Po kështu e pashoqe duhet të jetë gjuha që i thur lavde Dëshirës së të gjitha kombeve, dhe e pashoqe vepra që kërkon të jetë e pranueshme në sytë e Tij. Mbarë gjinia njerëzore e ka pritur me dëshirë të zjarrtë këtë Ditë, se ndoshta ajo plotëson atë që i ka hije pozitës së saj dhe është e denjë për fatin e saj".
"Me anë të lëvizjes së Pendës Sonë të lavdisë Ne, sipas urdhërit të Urdhëruesit të gjithëfuqishëm, kemi fryrë një jetë të re në çdo formë njerëzore dhe kemi futur fuqi të re në çdo fjalë. Të gjitha gjërat e krijuara shpallin shenjat e kësaj rilindjeje të përbotshme". "O njerëz! Unë betohem për të vetmin Perëndi të vërtetë! Ky është oqeani prej të cilit kanë rrjedhur të gjithë detrat e me të cilin çdonjëri prej tyre do të bashkohet më në fund. Prej Tij kanë lindur të gjithë Diejt dhe tek Ai do të kthehen. Përmes fuqisë së Tij Pemët e Revelacionit Hyjnor kanë dhënë frytet e tyre, çdonjëri prej të cilëve është dërguar në trajtën e një Profeti që barte një Mesazh për krijesat e Perëndisë në çdo botë, numrin e të cilave vetëm Perëndia, me Dijen e Tij gjithëpërfshirëse, mund ta llogarisë. Ai e ka kryer këtë me anë të një Germe të vetme të Fjalës së Tij, të reveluar prej Pendës së Tij - pendë e lëvizur nga Gishti i Tij drejtues - e vetë Gishti i Tij i mbështetur nga pushteti i së Vërtetës së Perëndisë". "Për drejtësinë e të vetmit Perëndi të vërtetë! Sikur një thërmijëz guri të çmuar të humbiste e të varrosej nën një mal gurësh, ose të mbetej e fshehur tej shtatë detrave, Dora e Gjithëfuqisë me siguri do ta gjente në këtë ditë, të pastër e të qëruar nga papastërtitë". "Çdo germë e veçantë që del prej gojës Sonë ka një fuqi të tillë rilindëse sa ta bëjë atë të sjellë në jetë një krijim të ri - një krijim përmasat e të cilit janë të padepërtueshme për të gjithë veç Perëndisë. Ai me të vërtetë ka dijeni për të gjitha gjërat". "Eshtë në dorën Tonë, po të duam, ta bëjmë një thërrmijëz pluhuri që endet në ajër të lindë, në më pak se të hapësh e të mbyllësh sytë, diej të një shkëlqimi të pafund, të papërfytyrueshëm, ta bëjmë një pikë vese të zhvillohet në oqeane të gjera e të panumërta, t'i japim çdo germe një fuqi të tillë sa të shpalosë të gjitha dijet e epokave të shkuara e të ardhme". "Ne zotërojmë një fuqi të tillë që po të nxirrej në dritë do ta kthente helmin më vdekjeprurës në ilaç shërues të një dobie të pagabueshme".
"Ditët po i afrohen fundit, e megjithatë njerëzit e tokës janë ende të zhytur në moskokëçarje të rëndë e të humbur në gabim të dukshëm". "E madhe, e madhe është Kauza! Po afrohet ora kur spazmat më të mëdha do të shfaqen. Betohem për Atë që është e Vërteta! Kjo do të shkaktojë ndarje që do t'i prekin të gjithë, madje edhe ata që ndodhen rreth Meje". "Thuaj: O turmë moskokëçarësish! Betohem për Perëndi! Dita e premtuar ka ardhur, dita kur sprova të mundimshme do të shfaqen mbi kokët tuaja e nën këmbët tuaja, duke thënë:`Shijojeni atë që kanë bërë duart tuaja!'" "Koha për shkatërrimin e botës e të njerëzve të saj ka arritur. Ai Që është i Paraqenëshmi ka ardhur, Ai që mund të dhurojë jetë të amshueme, dhe të sigurojë ruajtje të përjetshme, dhe të japë atë që çon në jetën e vërtetë". "Po afrohet Dita kur Flakët e tij [të qytetërimit] do të gllabërojnë qytetet, kur Gjuha e Madhështisë do të shpallë: `Mbretëria është e Perëndisë, të Gjithëfuqishmit, Lavdiplotit!'" "Thuaj: O ju që jeni të privuar nga të kuptuarit! Një sprovë e rëndë ju kërcënon dhe do t'ju arrijë papritur. Shkunduni, që të mund ta kaloni atë pa pësuar ndonjë të keqe". "O ju popuj të botës! Dijeni, me të vërtetë, se një fatkeqësi e paparashikuar po ju ndjek dhe një haraç i rëndë ju pret. Mos mendoni se bëmat që keni kryer i janë fshehur vështrimit Tim". "O moskokëçarës! Edhe pse mrekullitë e mëshirës Sime kanë përfshirë të gjitha gjërat e krijuara, të dukshme e të padukshme, edhe pse revelimi i hirit e i bujarisë Sime ka përshkuar çdo atom të universit, por shkopi me të cilin Unë mund të ndëshkoj të liqtë është i rëndë dhe ashpërsia e zemërimit Tim kundër tyre e tmerrshme". "Mos u brengos për ata që merren me gjërat e kësaj bote dhe kanë harruar kujtimin e Perëndisë, Më të Madhit. Për Atë Që është e Vërteta e Përjetshme! Po afrohet Dita kur zemërimi i furishëm i të Gjithëfuqishmit do t'i mbërthejë ata. Ai, me të vërtetë, është i Gjithëfuqishmi, Gjithënënshtruesi, Më i Pushtetshmi. Ai do ta spastrojë tokën prej papastërtisë e zvetënimit dhe do t'ua japë atë si trashëgim atyre shërbëtorëve të Tij që i janë pranë". "Së shpejti thirrja `Po, po, ja ku jam, ja ku jam' do të dëgjohet nga çdo vend. Sepse për asnjeri kurrë nuk ka pasur dhe as do të ketë ndonjëherë strehë tjetër ku të shkojë". "Dhe kur të vijë ora e caktuar, papritur do të duket ajo që do t'i bëjë gjymtyrët e njerëzimit të dridhen. Atëherë e vetëm atëherë do të shpaloset Flamuri Hyjnor dhe Bilbili i Parajsës do të cicërojë melodinë e Tij".
"Në fillim të çdo Revelacioni kanë mbizotëruar fatkeqësi, të cilat më pas janë shndërruar në mbarësi të madhe". "Thuaj: O njerëz të Perëndisë! Hapni sytë se mos pushtetet e tokës ju trembin, ose fuqia e kombeve ju dobëson, ose rrëmuja e përçarësve ju prish mendjen, ose eksponentët e lavdisë tokësore ju dëshpërojnë. Jini si një mal në Kauzën e Zotit tuaj, të Gjithëfuqishmit, Lavdiplotit, të Padetyrueshmit". "Thuaj: Kini mendjen, o njerëz të Bahá-it, se mos të fuqishmit e tokës ju grabisin forcën, ose ata që sundojnë botën ju kallin frikën. Mbështeteni besimin te Perëndia dhe i leni punët tuaja në dorën e Tij. Ai, vërtet, përmes fuqisë së të vërtetës do t'ju bëjë fitimtarë, dhe Ai me të vërtetë ka fuqi të bëjë atë që dëshiron, dhe në duart e Tij janë frerët e forcës së gjithëfuqishme". "Betohem për jetën Time! Asgjë veç asaj që u sjell përfitim nuk do t'u takojë të dashurve të Mi. Për këtë dëshmon Penda e Perëndisë, Më të Fuqishmit, Lavdiplotit, Më të Shumëdashurit". "Ato që ndodhin në botë mos t'ju hidhërojnë. Betohem për Perëndi! Deti i gëzimit ka mall të arrijë praninë tuaj, sepse çdo gjë e mirë është krijuar për ju dhe, sipas nevojave të kohës, do t'ju revelohet juve". "O shërbëtorë të Mi! Mos u hidhëroni në qoftë se, në këtë ditë e në këtë tokë, nga Perëndia janë urdhëruar e manifestuar gjëra që janë në kundërshtim me dëshirat tuaja, sepse ditë gëzimi të hareshëm, kënaqësie qiellore janë ruajtur në mënyrë të sigurt për ju. Botë, të shenjta e shpirtërisht të lavdishme, do të zbulohen para syve tuaj. Ju jeni destinuar prej Tij, në këtë botë dhe në atë të ardhme, të jeni pjesëtarë në përfitimet e tyre, të merrni pjesë në gëzimet e tyre dhe të fitoni një pjesë të mirësisë së tyre mbështetëse. Në secilën e te cilado prej tyre ju, padyshim, do të arrini".
"Kjo është dita kur duhet folur. Eshtë detyrë e njerëzve të Bahá-it të përpiqen, me durimin e vetpërmbajtje, t'i udhëheqin njerëzit e botës drejt Horizontit Më të Madh. Çdo trup kërkon me zë të lartë një shpirt. Shpirtrat qiellorë duhet të gjallërojnë, me frymën e Fjalës së Perëndisë, trupat e vdekur me një shpirt të ri. Brenda çdo fjale fshihet një shpirt i ri. Lum njeriu që arrin atje, dhe që është ngritur për të shpjeguar Kauzën e Atij Që është Mbreti i Përjetësisë". "Thuaj: O shërbëtorë! Triumfi i kësaj Kauze ka qenë varur, dhe do të vazhdojë të varet, nga shfaqja e shpirtrave të shenjtë, nga kryerja e veprave të mëdha dhe nga revelimi i fjalëve të një urtie të përsosur". "Përqëndrojini energjitë tuaja në përhapjen e besimit të Perëndisë. Kush është i denjë për një prirje kaq të lartë, le të ngrihet e ta përhapë atë. Kush nuk është i aftë e ka për detyrë të caktojë atë që mundet të shpallë në vend të tij këtë Revelacion, fuqia e të cilit ka bërë që të tunden themelet e strukturave më të fuqishme, të shemben e bëhen pluhur malet dhe të mahniten shpirtrat". "Le të jetë meraku juaj kryesor të shpëtoni ata që kanë rënë poshtë nga trishtimi i shuarjes që u kanoset dhe t'i ndihmoni ata të përqafojnë Besimin e lashtë të Perëndisë. Sjellja juaj ndaj të afërmit duhet të jetë e tillë që të shfaqë qartë shenjat e të vetmit Perëndi të vërtetë, sepse ju jeni të parët midis njerëzve që do të rikrijoheni nga Fryma e Tij, të parët që do ta adhuroni e do të përgjunjeni para Tij, të parët që do të mblidheni rreth fronit të Tij të lavdisë". "O ju të shumëdashur të Perëndisë! Mos u prehni në shtretërit tuaj, por çohuni dhe, sapo të njihni Zotin tuaj, Krijuesin, e të dëgjoni gjërat që i kanë ndodhur Atij, nxitoni në ndihmë të Tij. Zgjidhini gjuhët dhe shpallni pareshtur Kauzën e Tij. Kjo do të jetë më mirë për ju se të gjitha thesaret e së shkuarës dhe të së ardhmes, në qofshi ndër ata që e kuptojnë këtë të vërtetë". "Betohem për Atë Që është e Vërteta! Së shpejti Perëndia do ta stolisë fillimin e Librit të Ekzistencës me përmendjen e të dashurve të Tij që kanë pësuar vuajtje në shtegun e Tij dhe kanë udhëtuar përmes vendeve në emër të Tij e për lavdinë e Tij. Kushdo që ka arritur në prani të tyre do të krenohet kur të takohen, dhe të gjithë ata që jetojnë në çdo vend do të ndriçohen nga kujtimi i tyre". "Konkurroni me njëri-tjetrin në shërbim të Perëndisë e të Kauzës së tij. Kjo ju sjell me të vërtetë përfitim në këtë botë dhe në atë që do të vijë. Zoti juaj, Perëndia i Mëshirës, është i Gjithinformuari, i Gjithëdijshmi. Mos u brengosni për gjërat që shikoni në këtë ditë. Do të vijë dita kur gjuhët e kombeve do të shpallin: `Toka është e Perëndisë, të Gjithëfuqishmit, të Vetmit, të Pakrahasueshmit, të Gjithëdijshmit!'" "I bekuar është trualli, dhe shtëpia, dhe vendi, dhe qyteti, dhe zemra, dhe mali, dhe streha, dhe guva, dhe lugina, dhe toka, dhe deti, dhe ishulli, dhe livadhi, ku emri i Perëndisë është përmendur dhe lëvdimi i Tij është lartësuar". "Vetë lëvizja nga vendi në vend, kur bëhet për hir të Perëndisë, gjithmonë ka ushtruar, e mund të ushtrojë edhe tani, ndikimin e saj në botë. Në Librat e vjetër është shtjelluar e shkruar pozita e atyre që kanë udhëtuar larg e afër për të udhëhequr shërbëtorët e Perëndisë". "Betohem për Perëndi! Kaq të mëdha janë gjërat e urdhëruara për të palëkundshmit, saqë po të zbuloheshin ato sa një vrimë gjilpëre, të gjithë ata që janë në qiell e mbi tokë do të trulloseshin, veç atyre që Perëndia, Zoti i të gjitha botëve, ka dashur t'i përjashtojë". "Betohem për Perëndi! Ajo që është destinuar për atë që ndihmon Kauzën Time ua kalon thesareve të tokës". "Cilido që hap gojën në këtë Ditë dhe përmend emrin e Zotit të tij, aradhet e frymëzimit Hyjnor do të zbresin mbi të nga qielli i emrit Tim, të Gjithëdijshmit, Urtíplotit. Mbi të do të zbresë gjithashtu Tubimi i epërm, duke mbajtur lart secili një kupë drite të kulluar. Kështu ka qenë paracaktuar në mbretërinë e Revelacionit të Perëndisë, me urdhër të Atij Që është Lavdiploti, Më i Fuqishmi". "Për drejtësinë e Atij që, në këtë Ditë, thërret në zemrën e të gjitha gjërave të krijuara: `Perëndi, nuk ka Perëndi tjetër veç Meje!'. Sikur një njeri të ngrihej për të mbrojtur, në shkrimet e tij, Kauzën e Perëndisë, kundër atyre që e sulmojnë, një njeri i tillë, sado e papërfillshme të jetë ndihmesa e tij, do të jetë kaq i nderuar në botën që do të vijë, saqë Tubimi i epërm do ta ketë zili lavdinë e tij. Asnjë pendë nuk mund të përshkruajë sa sublime është pozita e tij, as ndonjë gjuhë nuk mund të tregojë shkëlqimin e saj". "Dashtë Zoti që ju të gjithë të forcoheni për të kryer atë që është Vullneti i Perëndisë dhe të ndihmoheni mirësisht që të mund të çmoni pozitën që u jepet atyre të dashurve të Tij që janë ngritur për t'i shërbyer Atij e për të lartësuar emrin e Tij. Mbi ta qoftë lavdia e Zotit, lavdia e gjithçkaje që është në qiej e mbi tokë, dhe lavdia e banorëve të Parajsës më të lartësuar, të qiellit të qiejve". "O njerëz të Bahá-it! Nuk ka tjetër që të krahasohet me ju si shenjë e mëshirës së tij. Pini nga Kupa e Bujarisë verën e pavdekësisë, në kundërshtim me ata që kanë mohuar Perëndinë, Zotin e emrave dhe Krijuesin e qiejve".
"Betohem për të vetmin Perëndi të vërtetë! Kjo është dita e atyre që e kanë shkëputur veten nga gjithçka veç Tij, dita e atyre që kanë njohur unitetin e Tij, dita në të cilën Perëndia krijoi, me duart e pushtetit të Tij, qenie hyjnore e thelbe të pavdekshme, çdonjëra prej të cilave do të flakë pas shpine botën e çdo gjë që ndodhet në të dhe do të aderojë aq fort në Kauzën e Perëndisë sa çdo zemër e mençur e që kupton do të mahnitet". "Atje qëndron, e fshehur pas perdes së Shenjtë dhe e gatshme për t'i shërbyer Perëndisë, një aradhe e të zgjedhurve të Tij qo do t'u shfaqen njerëzve, që do të ndihmojnë Kauzën e Tij, që nuk do t'i tremben askujt, edhe sikur tërë gjinia njerëzore të ngrihej kundër tyre. Këta janë ata që, para syve të atyre që jetojnë mbi tokë e të atyre që banojnë në qiell, do të ngrihen dhe, duke thirrur fort, do të shpallin emrin e të Gjithëfuqishmit, dhe do t'i thërrasin bijtë e njerëzve në shtegun e Perëndisë, Lavdiplotit, të Gjithëlavdëruarit". "Po afrohet dita kur Perëndia, me një veprim të Vullnetit të Tij, do të krijojë një racë njerëzish, natyra e të cilëve do të jetë e padepërtueshme për të gjithë veç Perëndisë, të Gjithëfuqishmit, të Vetëqenëshmit". "Së shpejti, Ai do t'i nxjerrë nga Gjoksi i Pushtetit Duart e Ndikimit e të Fuqisë - Duar që do të ngrihen për të arritur fitoren për këtë të Ri dhe që do ta dëlirin njerëzimin nga molepsja e të paditurve e të pafeve. Këto Duar do të përvishen për të mbrojtur Besimin e Perëndisë dhe, në emrin Tim, të Vetëqenëshmit, të Fuqishmit, do të nënshtrojnë popujt dhe fiset e tokës. Ato do të hyjnë në qytete dhe do t'u kallin frikën zemrave të të gjithë banorëve të tyre. Të tilla janë provat e fuqisë së Perëndisë; sa e frikshme, sa e furishme është fuqia e Tij!"
Edhe një fjalë tjetër në mbyllje. Midis disa prej prononcimeve më të rëndësishme e mendimnxitëse të bëra ndonjëherë nga 'Abdu'l-Bahá-i gjatë udhëtimeve të Tij epokale në kontinentin amerikanoverior, janë edhe këto: "Qoftë kjo Demokraci Amerikane kombi i parë që të hedhë themelet e harmonisë ndërkombëtare. Qoftë ky kombi i parë që të shpallë unitetin e njerëzimit. Qoftë ky i pari që të shpalosë Flamurin e Paqes së Madhe". Dhe më tej: "Njerëzit amerikanë janë me të vërtetë të denjë për të qenë të parët që të ndërtojnë Faltoren e Paqes së Madhe dhe të shpallin njëshmërinë e njerëzimit...Sepse Amerika ka zhvilluar fuqi e kapacitete më të mëdha e më të mahnitshme se kombet e tjera....Kombi amerikan është i pajisur e i aftë për të kryer ato që do të stolisin faqet e historisë, për t'u bërë zilia e botës, dhe për të qenë i bekuar si në Lindje dhe në Perëndim për triumfin e njerëzve të tij....Kontinenti amerikan jep shenja e prova të një përparimi shumë të madh. E ardhmja e tij është edhe më premtuese, sepse ndikimi e ndriçimi i tij shkojnë larg. Ai do të udhëheqë shpirtërisht të gjitha kombet".
Energjitë krijuese, të krijuara në mënyrë misterioze nga shtysat e para të Rendit Botëror embrional të Bahá'u'lláh-ut, sapo u çliruan brenda një kombi të destinuar të bëhet djepi e pararoja e tyre, e bënë atë komb të vlefshëm, e veshën me fuqi e aftësi dhe e pajisën shpirtërisht për të luajtur rolin e paralajmëruar nga këto fjalë profetike. Fuqitë që ky mision i caktuar nga Perëndia u ka dhënë njerëzve të tij, nga njëra anë po fillojnë të shfaqen përmes përpjekjeve të ndërgjegjshme e arritjeve mbarëkombëtare, si në sferën e mësimit dhe në atë administrative të veprimtarive Bahá'í, që zhvillon komuniteti i organizuar i pasuesve të Bahá'u'lláh-ut në kontinentin amerikanoverior. Nga ana tjetër, po këto fuqi, të ndara e megjithatë paralele me këto përpjekje e arritje, në mënyrë të pandjeshme po i japin formë, nën nxitjen e forcave ekonomike e politike botërore, fatit të atij kombi dhe po ndikojnë mbi jetën dhe veprimet e qeverisë e të njerëzve të tij.
Në faqet e mësipërme u jam referuar në mënyrë të mjaftueshme përpjekjeve e arritjeve të atyre që, duke qenë të vetëdijshëm për Revelacionin e Bahá'u'lláh-ut, po përpiqen tani në këtë kontinent për kursin e sotëm e të ardhshëm. Në qoftë se e ardhmja e popullit amerikan kuptohet si duhet në tërësinë e vet, një fjalë duhet thënë tani për orientimin e atij kombi në përgjithësi dhe për prirjen e punëve të njerëzve të tij. Sepse, sado i panjohur është Burimi nga dalin ato energji drejtuese dhe sado i ngadalshëm e i mundimshëm procesi, po bëhet gjithnjë e më e qartë se ky komb në tërësi, qoftë përmes veprimit të qeverisë së tij ose ndryshe, nën ndikimin e forcave që ai as i kupton dhe as i kontrollon dot, po anon nga shoqëri e politika të tilla, në të cilat, siç e ka treguar 'Abdu'l-Bahá-i, duhet të qëndrojë fati i tij i vërtetë. Si komuniteti i besimtarëve amerikanë, që janë të vetëdijshëm për Burimin, dhe masa e madhe e bashkatdhetarëve të tyre, që ende nuk e kanë njohur Dorën që drejton fatin e tyre, po kontribuojnë, secili në mënyrën e vet, për realizimin e shpresave dhe përmbushjen e premtimeve të shprehura në fjalët e 'Abdu'l-Bahá-it që cituam më sipër.
Bota po lëviz. Ngjarjet e saj po shpalosen në mënyrë kërcënuese e me shpejtësi shqetësuese. Stuhia e pasioneve të saj është e shpejtë dhe tepër e furishme. Bota e Re [kontinenti amerikan - shën. i përkth.] po tërhiqet pak nga pak në vorbullën e saj. Qendrat e mundshme të stuhive të tokës po hedhin tashmë hijet e tyre mbi brigjet e saj. Rreziqe, të paëndërruara e të paparashikuara, e kërcënojnë atë nga brenda e nga jashtë. Qeveritë dhe popujt e saj po përfshihen gradualisht në ingranazhet e krizave të përsëritura e të kundërvënieve të ashpra të botës. Oqeani Atlantik e ai Paqësor, me çdo përshpejtim të përparimit të shkencës, po ngushtohen pareshtur e duken thjesht si kanale. Republika e Madhe e Perëndimit po e sheh veten të përzierë në mënyrë të veçantë e gjithnjë më shumë. Gjëmime të largëta jehojnë kërcënueshëm në shpërthimet e njerëzve të saj. Në krahët e saj janë rreshtuar qendrat e mundshme të stuhive të kontinentit evropian e të Lindjes së Largme. Në horizontin e saj jugor shquhen konturet e asaj që mund të kthehet në një qendër tjetër trazirash e rreziku. Bota po rrudhet e po bëhet si vend fqinjë. Amerika, dashur pa dashur, duhet t'i bëjë ballë e të përleshet me këtë situatë të re. Për qëllime të sigurimit kombëtar, duke lënë mënjanë çfarëdo motivi humanitar, ajo duhet të marrë mbi vete detyrimet që imponon kjo fqinjësi e krijuar rishtazi. Mund të duket paradoksale, por shpresa e saj e vetme për t'iu shmangur rreziqeve që po grumbullohen rreth saj është që ajo të përzihet në rrjetën e bashkësisë ndërkombëtare që po thur dora e një Providence të padepërtueshme. Këshilla e 'Abdu'l-Bahá-it dhënë një zyrtari të lartë të qeverisë së saj të vjen ndër mend si veçanërisht e përshtatshme dhe e fuqishme: Ju mund t'i shërbeni më mirë vendit tuaj në qoftë se do të përpiqeni, në cilësinë tuaj si qytetar i botës, të ndihmoni për zbatimin përfundimtar të federalizmit, që qëndron në themel të qeverisjes së vendit tuaj, në marrëdhëniet që ekzistojnë tani midis popujve e kombeve të botës. Idealet që ndezën imagjinatën e Presidentit tragjikisht të mosvlerësuar të Amerikës, qëndrimet e larta të të cilit, megjithëse mjaft të anuluara nga një gjeneratë pa vizion, 'Abdu'l-Bahá-i, me anë të pendës së Tij, i shpallte si lajmëtare të agimit të Paqes së Madhe, edhe pse tani të hedhura përtokë, duke qortuar ashpër një gjeneratë moskokëçarëse që i braktisi ato në mënyrë aq të pamëshirshme.
Që botën e kanë rrethuar plot rreziqe, që rreziqe po grumbullohen tani dhe po kërcënojnë në fakt kombin amerikan, këtë asnjë vëzhgues që sheh qartë nuk mund ta mohojë. Toka po shndërrohet tani në një kamp të armatosur. Pesëdhjetë milionë njerëz janë tani nën armë ose rezervistë. Jo më pak se tre miliardë paundë harxhohen, çdo vit, për armatime. Drita e fesë është errësuar dhe autoriteti moral po shthuret. Kombet e botës, në më të shumtën e rasteve, janë bërë pre e ideologjive luftënxitëse që kërcënojnë të shkallmojnë vetë themelet e unitetit të tyre politik të blerë shtrenjtë. Turma të trazuara në këto vende ziejnë nga pakënaqësia, janë të armatosura gjer në dhëmbë, rendin në panik dhe rënkojnë nën peshën e vuajtjeve të shkaktuara nga konflikti politik, nga fanatizmi racial, nga urrejtjet kombëtare dhe armiqësitë fetare. "Erërat e dëshpërimit", ka pohuar në mënyrë të pagabueshme Bahá'u'lláh-u, "mjerisht, po fryjnë nga çdo drejtim dhe grindjet që përçajnë e brengosin racën njerëzore po shtohen nga dita në ditë. Tani mund të shihen shenjat kanosëse të konvulsioneve e të kaosit....". "Sëmundjet prej të cilave lëngon bota tani", ka profetizuar 'Abdu'l-Bahá-i, duke shkruar dy dekada më parë, "do të shtohen shumë; errësira që e mbulon atë do të thellohet. Ballkani do të mbetet i pakënaqur. Padurimi tij do të rritet. Fuqitë e mundura do të vazhdojnë të lëvizin. Ato do të përdorin të gjitha mjetet që të rindezin zjarrin e luftës. Lëvizje të porsalindura e të përhapura në mbarë botën do të përpiqen me gjitha forcat të arrijnë qëllimet e veta. Lëvizja e së Majtës do të marrë rëndësi të madhe. Ndikimi i saj do të përhapet". Sa për vetë kombin amerikan, zëri i vetë Presidentit të tij, emfatik e i qartë, paralajmëron njerëzit e tij se një sulm i mundshëm mbi vendin e tyre është afruar së tepërmi si pasojë e zhvillimit të aviacionit dhe e faktorëve të tjerë. Sekretari i tij i Shtetit, duke iu drejtuar në një konferencë të kohëve të fundit përfaqësuesve të mbledhur të të gjitha Republikave amerikane, shpreh një paralajmërim jo më pak kërcënues. "Këto forca që ngrejnë krye shquhen kobzeza në mbarë botën - hija e tyre kërcënuese bie tejpërtej Hemisferës sonë". Sa për shtypin e saj, ai i bie së njëjtës notë paralajmërimi e alarmi për një rrezik që po afrohet. "Ne duhet të jemi të përgatitur për të mbrojtur veten si nga brenda dhe nga jashtë....Kufiri ynë mbrojtës është i gjatë. Ai shkon nga Point Berrou [Point Barrow] i Alaskës te Kepi Horn [Cape Horn], dhe përfshin Atlantikun e Paqësorin. Se kur ose se ku agresorët e Evropës e të Azisë mund të na godasin, askush nuk mund ta thotë. Kjo mund të ndodhë kudo e në çdo kohë....Ne nuk kemi zgjidhje tjetër veçse të armatosemi edhe vetë.... Ne duhet të mbajmë një sy vigjilent mbi Hemisferën Perëndimore".
Distanca që kombi amerikan ka përshkuar qysh nga mohimi zyrtar e katekorig i idealit Vilsonian, ndryshimet që kanë ndodhur papritur në vitet e fundit, drejtimi në të cilin po lëvizin ngjarjet botërore, me ndikimin e tyre të pashmangshëm mbi polikën dhe ekonominë e atij kombi, janë për çdo vëzhgues Bahá'í që ndjek zhvillimet e gjendjes ndërkombëtare, në dritën e profecive të Bahá'u'lláh-ut e të 'Abdu'l-Bahá-it, tepër të rëndësishme dhe shumë instruktive e inkurajuese. Të ndjekësh kursin e saktë, në të cilin do të shkojë ky komb, në këto kohë të turbullta e vite të mbarsura me ngjarje, do të ishte e pamundur. Ne, duke gjykuar nga drejtimi që po marrin tani punët e tij, vetëm mund të parashikojnë kursin që ai ka shumë mundësi të ndjekë në marrëdhëniet e tij si me Republikat e Amerikës dhe me vendet e kontinenteve të tjera.
Një lidhje më e ngushtë me këto Republika, nga njëra anë, dhe një pjesëmarrje më e madhe, në shkallë të ndryshme, në punët e mbarë botës, si rezultat i krizave të përsëritura ndërkombëtare, nga ana tjetër, ky duket si zhvillimi më i mundshëm që ka rezervuar e ardhmja për atë vend. Vonesa duhet në mënyrë të pashmangshme të ketë, tërheqje duhet të ndodhin në rrjedhën e evolucionit të atij vendi drejt fatit të vet përfundimtar. Por asgjë nuk mund ta ndryshojë në fund të fundit atë drejtim, që ka përcaktuar për të penda e pagabueshme e 'Abdu'l-Bahá-it. Pasi uniteti federal i tij është arritur dhe institucionet e tij të brendshme janë konsoliduar - fazë kjo që shënoi arritjen e moshës së tij si entitet politik - evolucioni i tij i mëtejshëm, si pjesëtar i familjes së kombeve, duhet, në rrethana që tani nuk mund të përfytyrohen, të vazhdojë në mënyrë të qëndrueshme. Një evolucion i tillë duhet të vazhdojë me këmbëngulje deri në kohën kur ai komb, përmes rolit aktiv e vendimtar që do të ketë luajtur në organizimin dhe rregullimin paqësor të punëve të njerëzimit, të ketë arritur maksimumin e fuqive e të funksioneve të tij si një pjesëtar i shquar e pjesë përbërëse e një bote të federuar.
E ardhmja e afërt, si rezultat i kësaj përfshirjeje të qëndrueshme, graduale e të pashmangshme në dilemat e problemet e shumta prej të cilave vuan njerëzimi, do të jetë e errët e ndrydhëse për atë vend. Sprova botëtronditëse, të cilën Bahá'u'lláh-u, siç është cituar në faqet e mëparshme, e ka profetizuar në mënyrë aq të gjallë, mund ta gjejë atë të përfshirë, në një shkallë të paparë, në vorbullën e saj. Nga kjo vorbull ai me sa duket do të dalë, ndryshe nga reagimet e tij në konfliktin e fundit botëror, i vendosur në mënyrë të ndërgjegjshme që të shfrytëzojë mundësinë e vet, të ushtrojë me tërë peshën ndikimin e vet në zgjidhjen e problemeve kolosale që kjo sprovë duhet të lerë pas, dhe të largojë përgjithmonë, bashkë me kombet motra të Lindjes e të Perëndimit, mallkimin më të madh, i cili që prej kohësh që s'mbahen mend ka cfilitur e poshtëruar gjininë njerëzore.
Atëherë, dhe vetëm atëherë, kombi amerikan, i formuar e i spastruar nga prova e rëndë e luftës së përgjithshme, i regjur nga vështirësitë e saj dhe i disiplinuar nga pësimet e saj, do të jetë në gjendje ta ngrejë zërin në këshillat e kombeve, të vendosë ai vetë gurin e themelit të një paqeje të qëndrueshme e universale, të shpallë solidaritetin, unitetin dhe pjekurinë e njerëzimit dhe të ndihmojë për vendosjen e mbretërisë së premtuar të drejtësisë mbi tokë. Atëherë, dhe vetëm atëherë, kombi amerikan, ndërsa komuniteti i besimtarëve amerikanë në zemrën e tij kryen misionin e vet të përcaktuar në mënyrë hyjnore, do të jetë në gjendje të përmbushë fatin e lavdishëm sa s'thuhet, të caktuar për të nga i Gjithëfuqishmi dhe të ruajtur në mënyrë të pavdekshme në shkrimet e 'Abdu'l-Bahá-it. Atëherë, dhe vetëm atëherë, kombi amerikan do të arrijë "atë që do të stolisë faqet e historisë", "do të bëhet zilia e botës dhe i bekuar si në Lindje dhe në Perëndim".
SHOGHI